18 - een pittige kerst

Het kerst weekend.
Tegen advies in, ben ik op ontslag gegaan.
Bye OLV, ik ga naar huis!
Donderdag en vrijdag stond ik al hevig te twijfelen om naar huis te gaan. Donderdag ben ik in gesprek gegaan met de verpleging, vrijdag kon ik in gesprek met de psychiater. Na dat gesprek besloot ik, ondanks de moeilijke strijd, verder te doen met de therapie.
Ik had het moeilijk in de groep, ik leek mijn plaatsje niet te vinden, en ook niet te krijgen.
Ms lag het puur aan mij, ik was me afstandelijk gaan opstellen. Ik straalde een zeker zelfvertrouwen uit, innerlijk was ik een vod. Om mijn uitstraling werd ik als hautain bestempeld. Het maakte het er voor mij niet gemakkelijk op. Ik weet dat ik uit de hoogte kan doen. Het is een zekere vorm van zelfverdediging. Ga voorbij die verdedigende muur, en je vindt een vrouw, soms een meisje, die heel onzeker is over alles en nog wat.
Ik was dus van plan om het weekend de overnachting thuis te nemen, en maandag vol goede moed opnieuw er in te vliegen. Fight modus on.
We kregen 2 nachten, ik had er de hoop op gesteld om heerlijk thuis knus te ontspannen.
Vrijdag dus, na het gesprek, bereid ik me mentaal voor op het weekend. Ik vraag aan de bureau mijn weekendmedicatie, maar ik moet wachten tot ik vertrek.
Ok...
Intussen heb ik de moed samengescharreld om met de therapeute in gesprek te gaan, en alles er uit te gooien wat op mijn lever ligt. Ik wacht braafjes zittend op een stoel aan de bureau. Mijn volgverpleegster spreekt me aan, ze moet me nog iets zeggen. Nieuwsgierig ga ik luisteren.
"Eigenlijk, mag je vanavond niet buiten. Je hebt geen therapie gevolgd vandaag."
Nog steeds emotioneel, verlies ik mezelf voor de zoveelste keer die dag. Ik verlies de zelfcontrole. "Meen je dat?" vraag ik. Tranen stromen over mijn wangen.
"Ja, je hebt geen therapie gevolgd, dat zijn de regels."
Dit krijg ik op mijn boterham tussen 16 en 17 uur, terwijl mijn weekend om 17u inging.
"Ok, dan vertrek ik, ik ga op ontslag." geef ik weer. Diep vanbinnen weet ik dat dit een verkeerde reden en een verkeerde keuze is. Maar ik had express die nacht opgespaard om een extra lang weekend te nemen, waar ik naar smachtte, die liet ik me niet afnemen.
"Ga es noteren, waarom je hier zou willen blijven." kreeg ik opdracht. "Jamaar, ik wil hier niet blijven. (Ik vergeet helemaal de afspraken die ik moet naleven omtrent mijn kinderen.) Ik ga op ontslag." reageer ik direct.
"Ik wil je nog spreken voor je vertrekt." zegt ze. "Ja, ik zie wel, ik moet bellen om mijn pa, en hij wil voor donker thuis zijn, dus ik zie wel."
Ik vraag mijn medicatie, maar krijg die niet. Ik vraag de medicatie fiche, en kan er straks weer omgaan. Ik bel mijn pa, spreek af, hij vertrekt direct, ik pak mijn koffers, in zeven haasten.
Er komt een mede-patiënt, "H? Ga je weg?" Zij had mij die ochtend een ferme opmerking gegeven waar ik al hard emotioneel op reageerde. Ik reageerde nogal bitsig, "ja ik vertrek."
Opnieuw ga ik om de medicatie fiche. Nog steeds heb ik mijn emoties niet onder controle. Er is heel wat tegenzin in de bureau om dit mee te geven. Ik dring aan. Ik moet het mijn volgverpleegster vragen. "Nee, zij is in gesprek, mijn pa is er elk moment, en die gaat echt niet wachten, hij komt me halen, brengt me naar huis, en rijdt direct zelf weer naar huis. Ik wil die fiche nu!!" En ik krijg de fiche. Intussen is pa er, valiezen in de auto, ga ik toch nog ff naar de groep, om de therapeute in te lichten. Een groepslid vraagt of ik er wel goed aan doe. Ik geef te kennen dat ik geen commentaar wil. Ik zit nog steeds in mijn emoties. In tranen vertrek ik. Ik sta niet stil bij de mogelijke gevolgen en consequenties.