Moe als ik was ben ik rap ingeslapen. Een paar keer wakker geworden, maar toch snel de slaap hervat.
Verdorie toch, hoe kan ik me toch steeds zo laten meeslepen?
Nee, ik weet wel beter. Ik wou enkel zien en geloven wat mij uitkwam.
En nu?... Alles laten bezinken, alles plaatsen, mezelf hervinden.
Mijn focus elders op leggen. Tijd nemen.
Tijd brengt raad.
Intussen zie ik DI online op skype. Ik kan het niet laten en tik hem aan. Ik had reactie verwacht, tegen beter weten in. Ik had na gister een sms verwacht met de vraag of het gaat. Pas na mijn aantikken kreeg ik de vraag.
Nee, 't gaat niet. Diepe gevoelens, tranen in mijn keel.
Er wordt efkens over koetjes en kalfjes verder gepraat.
Ik vraag me af of DI de blog heeft bijgelezen. Hij rept er geen woord over. Dus stel ik hem de vraag.
Nee, hij heeft nog niet gelezen. En leest het. Pijn. Hij voelt pijn?? DI je weet niet wat IK voel!
Mijn aanvoelen, ja ik kan er naast zitten, maar het wordt niet tegengesproken. Integendeel, de open vragen die ik stel(de) worden niet duidelijk beantwoord.
Ik heb de moed en de kracht niet om verder in discussie te gaan met DI. Het doet me te veel. Hij maakt te veel in me los.
Angstvallig scherm ik me af. Wetend dat ik nog te zwak ben en door de knieën kan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten