Ik had al enige weken mailcontact via Skype met D. Een gewoon algemeen contact, niet iets speciaal die me al dan niet aantrok. Toch heb ik toegestemd in een date. Ach waarom niet. Ik had geen plannen, het leek me leuk op stap te gaan.
Voor de middag de trein op. Op de middag kwam ik aan in Leuven. Het was ff zoeken, maar we vonden elkaar.
Hm... "Dit is geen persoon waar ik kan verliefd op worden." flitste er door mijn hoofd. Om niet onbeleefd over te komen ben ik toch de binnenstad in gegaan met hem.
Hij deed zijn best, trachtte me de Leuvense geschiedenis wat bij te brengen, vertelde enkele pv zaken, en natuurlijk kwam bdsm aan bod.
Nee, ik voelde geen klik.
Vroeger dan verwacht, heb ik afscheid genomen. Hem teleurstellend achterlatend, ging ik huiswaarts.
Enigszins zelf teleurgesteld in de dag, berichtte ik B. "Ik moet Gent passeren, ben je thuis? Mag ik binnenwippen?" vroeg ik. Waar haal ik soms toch het lef vandaan?
"Geen probleem." kwam het antwoord.
Tussenstop in Gent, nog ff bussen, en ik kwam bij B aan.
We hadden het over wederzijdse ervaringen. Een daddy met 2 meisjes. Ik kan nog niet alles helemaal begrijpen, maar na een korte spel-introductie, kwamen toch enkele duidelijkheden.
Ik voel me zoekende... Als niet weten wat ik wil, waarheen ik wil...
Een machtig gevoel van eenzaam en alleen zijn steken de kop op, wat zorgt dat ik wel eens verkeerde beslissingen kan en durf te nemen.
DI dat in mijn kronkels spookt.
A die mij een super avond bezorgd heeft en openstaat voor meerdere avonden.
J die terug een gezin wil vormen, waar mijn 'levenswijze' hem in de weg staat.
Is het teveel gevraagd om verliefd te worden? Ware liefde te voelen? Passie te beleven?
Is dit weer een nadeel van mijn veeleisendheid, mijn torenhoge lat, mijn verlangens...
Ben ik egoïstisch als ik weiger? Ben ik hopeloos als ik toehap?
Is mijn perfectie onvindbaar? Of is mijn wachten nodeloos?
Zal ik toch enkele punten moeten herzien?
Duizenden vragen,
geen een bevredigend antwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten