19 - spiraal

Bwah, ik blijf wat in mijn negatieve spiraal hangen. Slaaptekort, en niet enkel omdat ik te laat in bed kruip, maar omdat ik 's nachts wakker wordt. Omdat ik pieker. Omdat die mallemolen in mijn hoofd geen rust neemt.
Ik wil... ik wil... ik wil...
maar,
ik kan niet zomaar doen wat ik wil.
Zo wil ik de grote kinderkamer op orde, enkel heb (of zie) ik momenteel geen ruimte. Ik wil mijn huiskamer herinrichten, maar ik wil daar niet aan starten zo lang de kinderkamer niet naar mijn gedacht is. Et voila, ik loop vast. Onbewust... bewust?
Ik geraak amper in gang, ambeteer dan de mensen die het dichtst bij me staan. Ocharme toch, gelijk ze niet genoeg aan zichzelf hebben. Mijn excuses bij deze...
Niet enkel ik ondervind, ik sleep dus anderen mee. Idem mijn kids.
Dit mag en kan niet!

Gister is Meester weer gepasseerd. Een knuffel van hem deed mij weer es tranen in mijn ogen krijgen. Verdorie, ik heb het ff niet in de hand. Zo emotioneel reageren. Niet leuk.
Toen ik nadien in bed lag, hebben we nog wat ge-sms't. Over... garnalen... lol...
Bouillon maken, kan ik dus niet. Heb ik mogen concluderen nadat Meester het mij had bericht. En Meester zou Meester niet zijn, Hij zal me komen helpen.
Meester komt helpen bouillon trekken...
Djee... Meester is all-round. Hij lijkt te springen voor mij.
En ik? Ik loop emotioneel! Schande!
Ik krijg het wel weer goedgemaakt. Op mijn manier... lol.

Deze ochtend had ik dan nog discussie met mijn ex. Gerechtvaardigd, dat wel. Hij had een punt. Kindjes die wat dupe zijn door mijn ambetante periode, dat is niet ons streven.
Ik heb die discipline niet om na een korte nacht uit bed te komen, met als gevolg dat de jongste weer niet naar school is. Ik voel me er rot en schuldig over. Mijn ex verwijt, en dreigt maatregelen te nemen. Wat mij nu ook niet bepaald vooruit helpt.
Opstaan is altijd een probleem geweest, van kinds af al.

En ja, ik ambeteer Meester er bij. Met mijn stommigheden. Want ik vind het zelf nogal kinderachtig... Al kan ik me er niet boven zetten. Zoals steeds weet Meester er antwoord op. Blijft Hij er positief bij. Hij neemt over; "Zorg maar dat je dat niet te vaak meer tegenkomt." Het lijkt een verwittiging.

In de late namiddag, heb ik nog steeds geen energie. "Subje geraakt niet in gang Meester." bericht ik, Zijn aandacht zoekend. "Tas straffe koffie, uurtje naar buiten, daarna nog een koffie en het zal al veel beter zijn." stuurt Hij. "Zorg maar dat ik straks een berichtje krijg vanuit het bosje en deze avond wil ik er een foto van zien als bewijs." komt er na. Ik schrik toch ff dat ook hier Hij het heft in handen neemt. "Meen je dat nu?" vraag ik dan ook. "Ja." volgt Zijn korte antwoord. "Voor 16u verwacht ik je berichtje." komt er weer na.
Eigenlijk wel tegen mijn zin, maar met het oog op de jongste, en de hond, ook beseffend dat ik iets moet ondernemen, doe ik wat Meester me opdraagt.

Na de wandeling passeer ik nog de winkel om boodschappen.
Terug thuis schiet ik in actie. Er is veel blijven liggen.

Werkpuntjes...
ik zal niet ver moeten denken om mijn lijstje goede voornemens in te vullen tegen het jaareinde.