14b - kennismaking met Place de nous, speelavond

Wat een eind rijden. Bwah, het steekt me al gauw tegen. Om wat slaap in te halen van vorige nacht, raast er net iets te veel adrenaline door mijn lichaam. Onbewust ben ik zenuwachtig, wat resulteert in verdere hoofdpijn en een misselijk gevoel. Na het wandelen had ik al wat hoofdpijn, en vooruitziend een pijnstiller genomen. Nu heb ik dus weer last.
W/we komen aan in Place de nous, halen O/onze spullen uit de auto, en begeven O/ons naar het hotel-gedeelte. Intussen voel ik me vreselijk misselijk, en vrees ik dat dit de avond zal vergallen. Ik voel me helemaal niet in staat tot spel, of wat dan ook. Ik zaag en klaag er over. Meester krijgt het op Zijn heupen. Ik voel me helemaal opgesloten, ontdoe me van het masker die Meester me bij aankomst had aangedaan. Ik ontdoe me van de cape, en voel de koelte op mijn lichaam. Oef, dit is al beter. Al voel ik me nog niet optimaal. Ach ja, ik zie wel wat komt...
Handjes aaneen, aan de leiband, kan ik niet anders dan Meester volgen. Gepakt en gezakt met O/onze benodigdheden. Niet bepaald handig, en onpraktisch. W/we stappen de bar binnen. Sissi, de gastvrouw ontvangt O/ons hartelijk.
Na de ontvangst vraag ik eerst water, om nog een dafalgan te nemen. Daarna gaan W/we naar de speelzaal. Ik voel me bang. Meester kijkt even de kat uit de boom. Ik zoek naar enige privacy. Maar dat is er niet, het is een open ruime zaal. Ik opper om daar, in de sling, of daar, in de andere hoek, de massage tafel, in gebruik te nemen. Meester reageert niet. Na enkele minuten troont Hij me mee naar het midden van de zaal. In de spotlight. Het lijkt of alle ogen op O/ons gericht zijn. Smekend kijk ik Meester aan, "aub niet zo in de kijker." Hij wordt boos en berispt me. Ik voel dat ik niet veel kan verdragen, en vraag Meester niet verder te gaan. Gelukkig houdt Hij op. Zwijgend ontdoe ik me van mijn laarzen. Ik sta liefste op blote voeten. Intussen legt Meester Zijn gerief mooi op een rijtje klaar. Ik kijk rond in de zaal, en zie diverse mensen spelen. Meester ontdoet me van mijn corset. Ik voel en ben piepklein.
Meester bevestigd touw aan een suspension ring, gaat er aan hangen om te zien of het stevig genoeg is, waarna Hij mijn handen er aan bevestigd. Oef, ik heb nog enige bewegingsvrijheid, en ga met mijn rug naar de anderen staan. De touwen geven me enige gerust stelling, en de speelsheid komt boven. Terwijl Meester me de enkelbanden aandoet, plaag ik wat. Ik huppel, voor zover mijn bewegingsbeperking het toelaat, in de rondte. Lang duurt het niet, de enkelbanden worden aaneen bevestigd met een kleine speling van een 5tal centimeter. Ik kan me enkel met muizestapjes rond bewegen. Meester wil rond me kunnen. Wel, Hij kan rond me. En ik rond Hem. Zo goed als Hij kan tracht Hij me op mijn gemak te stellen. Waarna Hij mijn rokje wil uitdoen. "Nee... wacht even aub." vraag ik. Hij wacht. Hij knuffelt me, kust me, streelt me. Ik geniet van Zijn nabijheid. Hij warmt mijn schouders op met Zijn resem slaginstrumenten. Mijn rok wordt opgestroopt, om mijn kont op te warmen. Mijn lichaam nog gevoelig van vrijdag, de kilometers van de namiddag in mijn benen, lijk ik behoorlijk gevoelig. Mensen rond O/ons lijken O/ons in de gaten te houden. Het stoort me minder. Mijn rok wordt helemaal uitgestropt, en dan is Meester niet meer te stoppen. Hij geeft, ik ontvang. Al tracht ik te ontwijken. Ik hang, spring, draai rond als een circusartiest... Per momenten neemt Meester het touw boven mijn polsen vast, zodat ik wel ter plaatse moet blijven staan.
Ik verbreek algauw mijn eigen stilte. Ik vergeet de mensen rond me. Er is enkel nog Meester en ik. De angst en de schaamte verdwijnen. De hoofdpijn ben ik vergeten.
Klemmetjes komen op mijn schaamlippen. Ze blijven niet hangen. Of ik ben te vochtig, of ze houden niet... Ze vallen van me af op de grond.
De spanking gaat verder. Mijn wereldje verkleint en verkleint. Na de weg van de roes te vermijden die mij verleidelijk aankeek, kon ik er niet meer aan ontkomen. Ik zak door mijn benen. Ik hang gezakt... Ik voel Meester mij ondersteunen, Hij maakt me los, gooit mijn ene arm over Hem, daarna mijn andere, zodat ik op Hem kan leunen. Waarna Hij me op de grond laat zakken. De andere aanwezigen, hadden O/ons idd in de gaten. Ze komen Meester te hulp. Wat natuurlijk niet nodig is. Maar dat weten zij niet, ze kennen O/ons niet. Achteraf bekeken, geeft het wel een gevoel van veiligheid, betrokkenheid, dat iedereen voor elkaar instaat.
Ik kom gauw weer bij. Heel ver ben ik niet weg. Ik zet me recht, Meester ruimt wat op. W/we gaan wat drinken. Ietwat wankel op mijn benen, mijn dekentje om me heen geslagen, volg ik Meester naar de bar. Hij vraagt cola voor O/ons, terwijl ik het me gemakkelijk maak. Honger knaagt, en de zoutjes op de bar, vinden de weg naar het tafeltje waar we zitten.
Na de welkome verfrissing, begeven we O/ons weer naar de speelzaal.
Er staat een kruis. Hij staat wat schuin, zodat de persoon die er gebruik van maakt, er half op ligt. Ik geef aan hier wel te willen spelen. Meester heeft er ook zin in.
Ik neem plaats, Hij omwindt me met touw. Mijn polsen, armen, rug, benen, hangen vastgegespt. Mijn hoofd wordt door touw langs de collar kort gezet. Het bit vindt zijn weg naar mijn mond. Ik kan amper bewegen.
Dit keer gaat Meester harder. Het bit beperkt me om het uit te schreewen. De vraag om stop wordt genegeerd. "Fuck you!" komt er half verstaanbaar uit. Incasseren wordt afgewisseld met kwaadheid. Nee, geen tranen dit keer.
Er komt een kracht uit mijn lijf, ik span me op in de touwen, ik gooi, voor zover ik kan, mijn kont heen en weer. Ik weet sinds vrijdag dat dit een aanzet is tot een diepere roes. Opnieuw prijs ik me gelukkig dat Meester me kent, dat Hij voorziet. Waar ik enige tijd terug, de bok verplaatste in Valentino, heb ik nu de kans niet om mezelf en anderen door mijn reactie's in gevaar te brengen.
Ik voel hoe Meester Zijn lichaam tegen me aan schuurt. Ik voel nog enige vibratie.
En dan lig ik onder de deken, Meester naast me. Mijn kont doet pijn. Mijn schouders doen pijn. Ik heb koud. Mijn lichaam rilt en schokt.
Dit keer duurt het heel wat langer voor ik bijkom.
Na (geen flauw idee hoelang) ga ik op mijn kont zitten. Ik wikkel me in de deken. Ik geraak niet opgewarmd. De uitbater vraagt me of alles ok is. Ik ben even het noorden kwijt. Ik tracht een geruststellend lachje en antwoord te geven. Waarna hij in gesprek gaat met Meester. Ik voel opnieuw zwakheid mijn lichaam binnensluipen. "Meester, kom es dichter staan aub, ik heb steun nodig." Meester  komt dichter, en ik leun tegen Zijn been. Niet lang, ik flok me weer op de grond, onder mijn veilige dekentje.
Dit keer neem ik wel de nodige tijd.
Waarna we opruimen, en nog iets gaan drinken in de bar.