8 - 2


8 oktober,
Vandaag verblijf ik exact 2 maand in olv in Brugge. Een psychiatrisch ziekenhuis.
Gedurende die 2 maand is er heel wat gebeurd.
Laat me starten met de opname. Op zich ging het goed. Ik liet me gauw zien, druk doend, lachend. Mijn vrolijke masker. Al kan dat niet blijven duren. Na een week of 2 crashte ik. Hard. Ik werd rustiger.
Rond die periode kwam er een eind aan de relatie met Sir. Ik vermoedde dat hij mij beloog. Mijn vragen werden als niets afgewimpeld. Ik bleef doorvragen, tot ik een ja of nee te horen zou krijgen. Wat uitbleef. Waar ik heftig op reageerde. Een crisis ontstond, hij belde olv, en ik hoorde hem toen letterlijk zeggen, dat hij een eind aan de relatie maakt. Kwaad en colere was ik!
Een week later had hij alweer een ander, samen met zijn subje s. En ook daarrond loog hij naar me. Daar heb ik hem dan wel letterlijk kunnen op betrappen.
Ondanks dat, had ik toch wel moeilijk om los te laten. Ik kon geen weg met mezelf, liep heen en weer, verloor mezelf, en maakte daarbij nog es behoorlijk ernstige schade.
Tijdens de 2 maand is pleegzorg voor mijn oudste opgestart. Daar had ik me al bij neergelegd. Ik was moe gevochten tegen instanties, daar win je toch niet tegen. Ze hebben me tegen de muur gedrukt, bijna met het mes op de keel. Bijna heb ik het mes zelf ter hand genomen. Tot ik mij een opmerking herinnerde.
Toen mij op een woensdag, om 12u gebeld werd, dat om 14u die dag, de reeds enkele weken voorafgaande afspraak tot ontmoeting met mijn dochter niet zou doorgaan, ging ik nog maar es door het lint.
Dat kan toch niet meer? Niet nu! Niet in deze omstandigheden! Ik heb al genoeg aan mijn kop.

Mijn diagnose... Borderline!!
Sir had me er al vaker op gewezen. Dus ik schrok hier ook niet meer van.
Ik sta op wacht om de Linehan te volgen. Een therapie, ik blijf het een heropvoedingstherapie noemen. Ook dit had ik verwacht, het was me al gezegd dat het aangewezen was dit te doen.

Opnieuw heb ik me stilletjes neergelegd bij feiten, waar ik momenteel niets aan kan doen.
Ik kan enkel voor mezelf vechten. Per groeifase die ik doorga, krijg ik terug wat ik verloren heb, naar mijn gevoel. Mijn kids!! Dit was al langer bezig, maar als er instanties tussenkomen, dan besef je pas hoe ver en hoe verkeerd je gegaan bent. Dan lijk je pas te worden wakker geschud.

Al die jaren, die ik verkeerd bezig was, zijn weg. De toekomst ligt voor me uit. Maar enkel vandaag neem ik de dag. En morgen opnieuw en zo alle dagen verder. Elke dag een kleine stap vooruit.
Zo is het gelijk ik het zie. Een persoonlijkheidsstoornis is een gevecht, elke dag opnieuw. Het is niet iets dat ooit wel es weggaat of geneest. Het is iets die dagdagelijks aandacht nodig heeft. Als je een steek laat vallen, moet je een gans eind op het reeds afgelegde parcours terug, om weer vooruit te kunnen.

Het is niet enkel mijn borderline die ik de aanval inzet. Het is alles dat er rond hangt. In het kielzog, mijn kinderen, die mee slachtoffer zijn.

Maar, ik ben blij dat ik weet wat er aan de hand is. Ik weet exacter waar ik moet op gaan letten, wat mijn valkuilen zijn, en hoe ik mezelf het best aanpak.

Ik besef, dat ik het moeilijk ga krijgen, dat niet iedereen met mij om kan, (was al zo), dat ik ms nog selectiever ga zijn in het aangaan van contacten.
Ik vind ook dat ik dit niet moet ga verzwijgen, want het is nu eenmaal wie ik ben. Als ik weer iemand tegenkom, met zicht op Ds, is het belangrijk dat dit geweten is. Omdat er moet rekening bij gehouden worden.
Ik ben er alvast van overtuigd, dat met heel veel wilskracht en begrip, alles op goede banen komt.

Om toch ff bdsm ter sprake te brengen. Tja, dat ligt stil he. Hier en daar zijn er contacten, leuke babbels, die momenteel weer doodbloeden. Ik ga op mijn gevoel af, en intuïtief merk ik al gauw of iemand geschikt is, of mentaal sterk genoeg om met mij verder te gaan. Het is voor mij belangrijk, maar ook voor de persoon in kwestie, dat ik hem niet meesleur in mijn dolle dagen.

Ik wacht af,
ik neem de tijd,
ik observeer,
en slaag soms angstig toe.

Mijn vrolijke masker beschermt, en verstopt mijn betonnen facade.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten