1 - krachtige waarden

Maar al te vaak gaat het in de bdsm over krachtige waarden als, respect, veiligheid, vertrouwen. Er zijn er nog meer, maar voor mij zijn dit al heel belangrijke pijlers. Het niet naleven wordt hard afgestraft, zowel in een Ds relatie, als onder de bdsm'ers onder elkaar.


Respect hebben voor elkaar, en voor anderen. Zo ga je niet jagen op de sub van een Dom. Maar wat als die sub zelf aanleiding geeft?
Veiligheid. Ten alle tijde moet de Meester voor zijn sub zorgen. Zowel mentaal als fysisch. Wat doe je als de sub dit niet serieus neemt?
Vertrouwen. Zowel Dom als sub moeten elkaar vertrouwen. Wat als de sub wantrouwt?

Om het persoonlijk te maken, mij overkomt het steeds weer. Heel lang dacht ik... stelde ik me er eigenlijk geen vragen bij. Ik nam het zoals het was. Ik speelde maar wat, zonder waarde te hechten aan wat wel belangrijk was, stabiliteit, vertrouwen, enz. Schuldgevoelens, wuifde ik weg. Steeds zocht ik de grenzen om er netjes over te gaan. Tot irritatie en frustratie van de persoon die me nabij was. Ik heb er enkelen gekwetst ja.

Intussen weet ik, al is het helemaal geen excuus, dat het door mijn ziektebeeld veroorzaakt wordt. Ik ben borderline.
Borderline krijg je, of word je, als er een psychische zwakte is, samen met situaties in de opvoeding, bv gebrek aan veiligheid. Ik hoef niet ver te zoeken wat me de ziekte gegeven heeft.
Ziekte ja, een niet te genezen ziekte zelf. Ik ga nu niet gaan doemdenken, daar ben ik voorbij, maar er zijn heel wat suïciden onder deze groepering. Omdat het een problematiek is waar je constant moet tegen vechten. Wat de ene keer goed gaat, en de andere keer heel slecht.


Respect, is een prachtig krachtig woord. Mijn jachtigheid echter, ontkracht het.
"Hoe ver mag ik gaan, voor ook jij mij niet meer wil hebben?" Als een kind zoek ik grenzen, verwacht ik onvoorwaardelijke liefde en genegenheid. Ik verwacht als een kind, niet als een volwassene. Hier speelt mijn eigen kindertijd mij parten. Dit heeft voor mij bijgedragen tot wie of wat ik ben. Werkpunt 1.
Veiligheid, is o zo belangrijk. Zowel voor de sub, als voor de Dom, als voor elk levend wezen op aarde. Ook hier ga ik te veel verwachten, ga ik me vastklampen, de persoon bijna op een voetstuk zetten. Of net helemaal andersom, angstig tot bang worden. Veiligheid, genegenheid, een belangrijk gegeven in de opvoeding, die ik deels gemist heb. Nog een stukje van de borderline puzzel. Werkpunt 2.
Vertrouwen. Dat is een moeilijke. Wat is vertrouwen? Het is heel iel en breekbaar. Het is alles of niets, zwart wit. Ik ga me geven, me gooien in wat mij interesseert. Tot ik dingen opmerk, zie lees of hoor. Dan ga ik twijfelen. En nog verder ga ik gaan wantrouwen. Ms tot achterdochtig toe. Dit komt mee door trauma's uit mijn kindertijd en jeugd. Werkpunt 3.

Je zal je wel afvragen waarom ik dit hier neerpen.
Heel simpel, het is wie ik ben. Al mijn verleden heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, in dit heden. Al wat komt, is mijn toekomst.
Wat komt dat komt... niemand heeft een glazen bol, of weet wat de toekomst kan brengen.
Klopt. Maar ik, ik heb er een handje in mee. Ik maak keuzes, intussen wel overwogen keuzes, ondersteund door therapeuten, lotgenoten, en belangrijke fb contacten. Ik maak moeilijke keuzes, de weg gewezen door de mensen om mij heen.
Ik heb de keuze gemaakt tot langdurige opname. Vrijwillig doch enigszins onder druk gezet. Ik heb dit vervloekt, intussen ben ik dankbaar. Ik heb de keuze gemaakt om de linehan te volgen. Een geheel vrije keuze. Omdat die therapie mij zal helpen mijn leventje te veranderen, aan te passen, leren omgaan met obstakels. Omdat ik in die therapie, daar ben ik van overtuigd, ook handvaten zal aangereikt krijgen, die niet enkel mij, maar ook mijn kids helpen ondersteunen. Natuurlijk zal ik die handvaten op kindermaat naar hen toe brengen.

Dit ziektebeeld, is een belangrijk gegeven in mijn leven. Niet om het als excuus te gaan gebruiken omdat... Nee, wel om het gevecht aan te gaan, de dagelijkse strijd met mezelf, net omdat ik vooruit wil, net omdat ik te veel ben kwijtgeraakt door mijn groeiende laksheid. Vooral om terug stabiel en sterk met beide voeten op de grond te staan, om mezelf, maar nog belangrijker, om mijn kinderen op te voeden, te zien groeien en bloeien, en te mogen begeleiden naar de sterke persoontjes die zij zijn.

Dit gegeven is ook heel belangrijk naar komende relaties toe. Vriendschapsrelaties, Ds relatie, liefdesrelatie. Er zal steeds een stuk rekening moeten gehouden worden met dit alles. Mijn rugzakje zal een stuk gedeelde rugzak worden.

Hiermee wil ik het belang van respect en vertrouwen en veiligheid nog maar es benadrukken. Niet voor mezelf, niet voor een potentiële Dom, wel naar iedereen toe. Elkeen heeft het nodig op zijn eigenste manier.

Ik besef dat dit een gans ander beeld op mij werpt. Ik besef dat velen hier hun handen liever niet aan vuilmaken, waar ik alle begrip voor heb.
Weet dat borderline niet enkel negatieve invloeden heeft, maar ook heel wat positieve invloeden, impulsiviteit (begrensd), zorgzaam, empatisch, ens.
Ik weet, dat die ene, die de moeite neemt om in mij te investeren, die het geduld kan opbrengen, die bijna meestapt in de problematiek,
dat die persoon het zich niet zal beklagen, zich nooit zal vervelen, en mits kleine nuances met zijn gat in de boter valt...