8 - loslaten


Het zat er aan te komen. Ik zou en moet weer in mijn pen kruipen.. Euhm, achter mijn toetsenbord...
Diverse onderwerpen willen aan bod komen.
In mijn hoofd speelt zich een boek af,
ik wil het hebben over loslaten,
ik wil het hebben over mens zijn,
en ms wil ik het nog het meest hebben over mezelf...

Dat boek, doe ik nu en dan wat, fantaseer ik er op los, grenzend aan de waarheid van mijn eigen leventje, en opgedane ervaringen. Dus daar heb ik nog een hele lange weg af te leggen, en heel veel witte bladen in te vullen.

Ik wil het hebben over loslaten. Deels om wat, naar mijn gevoel, ik zelf onlangs heb gedaan, en deels omdat het leven een aaneenschakeling is van vastnemen en loslaten.

Loslaten...

Het begon allemaal, heel lang geleden, toen ik nog een klein kindje was. En geloof me, dat is lang geleden, als je weet dat ik er nu 36 ben. Toch herinner ik het me of het gister was...

De scheiding van mijn ouders. Mijn moeder die haar kinderen geen prioriteit vond, en die na ze de hele inboedel had weggeroofd, zich herinnerde dat er bij haar schoonouders nog 2 kleine meisjes vrolijk, zich nog van geen kwaad bewust, met de poppen aan het spelen waren.
Moeder haalt de kinderen op. Vader kruist moeder's auto, draait de auto, en gaat in een rotvaart moeder achterna. Wat ik nu ga omschrijven, staat op blijvend op mijn netvlies gegrift. Vijf jaar was ik. Mijn eerste herinnering aan mijn kindertijd...
"Ik zie mama uitstappen. Rosa, haar vriendin heeft mama gebracht. Mama :-) roep ik, blij haar te zien. Aan de andere kant van het plein komen papa en bompa opgereden. Ik sta achter het raam onder het gordijn door te kijken. Bompa en papa zijn kwaad op mama en maken ruzie. Ik ween. Ik wil mee met mama... Dat gaat nu niet tracht mijn bomma mij te troosten..."
Meer herinner ik me er niet van...
Loslaten...

Twaalf jaar was ik. Moeder krijgt het in haar hoofd om mama te spelen, en komt ons, ws na een gerechtsprocedure weghalen uit de vertrouwde omgeving die ik bij mijn papa heb. Mijn zus en ik moesten bij mama gaan wonen. Zomaar... Natuurlijk wou ik niet. "We gaan op vakantie..." trachtte mama mij te paaien. Ik weiger radicaal om mee te gaan. Mama trekt mij uit de armen van papa. Ik schreeuw en ween. Ik schop de politie die met mama is meegekomen. Nee, ik ga niet mee met mama. Mijn zus hebben ze weten over te halen. Mijn zus zit in de auto. En weg zijn ze. Ik ben bij papa, en ga met hem mee naar bomma.
Hoe of wat daarna komt, weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik een klein jaar bij mijn mama gewoond heb. Zomaar, zonder mijn mening, uit mijn vertrouwde omgeving, weggerukt van de mensen die mij al sinds baby af opvoeden en verzorgen.
Loslaten...

Het zijn maar twee anekdotes uit mijn leven. Het verklaart wie en wat ik ben.

Loslaten...
familie,
huisdieren,
gewoonten,
mijlpalen...

Intussen ben ik mama, heb ik twee mooie lieve brat-dochters. Ook hen laat ik los. Van zo de meisjes op hun beurt de warme veiligheid van mijn schoot verlieten, om zelf hun stappen op de wereld te zetten, begon ik mijn meisjes los te laten. Iedereen kon hen nu immers in de armen houden, aanraken, bekijken...
De creche, de kleuterschool, een nachtje uit slapen, op kamp, allemaal mijlpalen in de groei van hun leventje, mijlpalen waarin de meisjes een stap vooruit zetten, mijlpalen waar mama stap per stap de meisjes loslaat.
Mijn meisjes, ik laat beetje bij beetje hun handje los, ze zoeken hun eigen weggetje, maar ik blijf hun koesteren, ze zijn nooit van me weg, en altijd dicht bij.
"Doe je ogen dicht. Kijk es goed... Kijk es beter... Zie je me?
Als je me mist, doe dan je ogen dicht, en als je goed kijkt, zie je me.
Ik ben altijd bij je..."
dit geef ik mijn dochters mee als ze op stap gaan.
Dit doe ik zelf als ik hen mis.
Loslaten...

Relationeel... Toen mijn ex en ik uiteen gingen, had ik het moeilijk om mij aan te passen. Toen mijn ex en ik in relatie gingen, had ik het even moeilijk om mij aan te passen.
Bij het uiteen gaan, had ik tijd nodig. Ik liep in depressie, viel alleen, met de zorg om de meisjes. Hoe in godsnaam zou ik me hieruit redden? Dit kan ik niet... Ik kan dit niet alleen.
En ik kon het effectief niet alleen, ik heb hulp ingeroepen.
Eenmaal de verhitte gemoederen tussen mijn ex en ik bekoeld waren, kon ik op hem steunen, als vader van mijn kind. Verder had ik gezinsondersteunende begeleiding. Ik ging naar een moedergroep. Even ben ik dieper gevallen. Ik liet me opnemen. Maar na een slapeloze nacht pakte ik mijn valiezen om naar huis te gaan. Mijn kinderen hadden me nodig.
Na veel ups en downs, ben ik dan toch gaan groeien. Dankzij al die ruggesteun om me heen, ben ik nu een fiere, sterke moeder.
De gezinsondersteunende begeleiding is beƫindigd. Mijn ex en ik hebben elkaars grenzen en de juiste afstand tussen elkaar gevonden.
Opnieuw een voorbeeld van
loslaten...

Brengt me waar ik het vooral over wou hebben...
Loslaten
in vriendschap...
Net geen jaar terug kwam ik in contact met een stel. Een gelegenheidskoppel. Die mensen zochten een subje om het wat op te leuken. Ik heb gereageerd op hun vraag, en heb die mensen ontmoet. Er volgde een gezamelijk spel. Zij en ik bleven korte tijd in contact. Met hem heb ik nog steeds contact. Al is het op een andere manier.
Stapelverliefd ben ik op hem geworden. Keiharde verwijten en verwensingen heb ik hem ge-uit. Gebroken en gekwetst heeft hij mij. Liefdesverdriet heb ik ondervonden.
Intussen verloopt er tussen ons een vriendschappelijk contact. Vooral een virtueel en sms contact.
Ik heb hem losgelaten.

D's waar ik es mee gespeeld heb. D's die ik nog steeds mag contacteren voor een spel. Maar die ik weiger. Ik wil geen los spelcontact meer. Enkel spel voldoet me niet (meer). Waar ik dacht dat er een blijvend vriendschappelijk contact was, blijkt alles te verwateren...
Loslaten...

Single personen. Chatcontacten. Mensen die (met elkaar) in relatie gaan. Ik voel me of ik als concurrentie bekeken wordt. Ik voel me met de vinger gewezen. Ik voel wantrouwen naar mij toe.
Personen die uit zichzelf geen contact meer opnemen met mij. Omdat ze in relatie zijn?
Relaties die ik alle kans wil geven, waar ik niet aan de scheidingslijn wil toekijken...
Personen die ik besluit los te laten... Hoe spijtig ik het ook vind. Hoe pijnlijk ik dit ook ervaar...
Maar ook dit is
loslaten...

Loslaten...
is plaats maken voor andere dingen,
mogelijk onaangename dingen,
maar vaak leuke dingen.
Het hangt er maar van af waar je je voor openstelt, en wat je zelf al dan niet toelaat...

Loslaten om met beide handen vast te kunnen grijpen...

1 opmerking:

  1. Heftig! Ik hoop dat je binnenkort kan grijpen of gegrepen wordt om nooit meer te moeten loslaten!

    BeantwoordenVerwijderen