Hij die een leegte achterliet. Een groot zwart eindeloos diep gat leek het wel.
Ik die hopeloos die leegte wou opvullen. Wanhopig zocht ik alle mogelijkheden af. Dit kon niet, dit mocht niet, ik moet als sub functioneren!
Er moet een Dom zijn die Bai wil en kan vervangen. Er moet een man zijn op wie ik kan rekenen en steunen. Die luistert naar mijn geklaag en gezaag als ik weer es onenigheid had met de papa van mijn kids. Die luistert en raad geeft, als ik weer es in opvoedings perikelen kom betreft de kids. Iemand die me ondersteunt en draagt, en me bijna vaderlijk opvoedt.
En net dat maakt dat ik om de verkeerde redenen en ingesteldheid op zoek ga. Want dit is geen basis om op te bouwen. Dit is al helemaal geen stabiele fundering.
Ik hol heen en weer, ik laat los, en neem weer vast, ik tol rond en rond, en geraak niet uit mijn eigen doolhof vol demonen.
Ik spreek af, ik wil daten, om dan af te haken, en spijt te hebben. Ik krijg mijn gevoelens niet op een lijn, en kan het evenmin verwoorden.
Ik word 'wispelturig' bestempeld.
En ik ben het ook.
Al kom ik nu op een punt, dat ik alles loslaat. Geen dating meer voor mij, geen bdsm meer voor mij. Eerst en vooral focus op mezelf, rust vinden in mijn eigen wereldje, mijn kindjes terug naar de eerste plaats brengen.
En dan pas, als mijn eigenheidje weer stabiel is, dan pas kan en mag ik verder.
Behoeftes nemen af. Drang ebt weg.
Tot spijt van enkelen? Tot opluchting van velen.
Ja, ik voelde me hopeloos, en schreeuwde het wanhopig uit.
Ja, ik schopte in het rond, ik vroeg om aandacht en steun.
En ja, vanuit mijn eigen storm, trok ik andere mensen mee in mijn storm, om hun dan onthutst achter te laten...
Een storm die stilletjes aan gaat liggen. Een storm die schade nagelaten heeft. Schade die ik zoveel mogelijk wil herstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten