Is het de tijd van het jaar?
Is het de drukte van afgelopen weken?
Geen idee, maar ik loop dip.
Sir moet er aan geloven. Ik stel me emotioneel afhankelijk op naar hem toe. Ik doe bezitterig.
Allerlei demonen lijken me te leiden. Doe er een koppel heftigheid bij, en enkele nachten slaaptekort, en je bekomt, doerga die door het lint gaat, om dan in een dip te vallen.
Het zat er aan te komen. Veel te veel stuff die ik diep weggestopt heb, negerend in de hoop dat het vanzelf oplost.
Niet dus, het komt allemaal te samen en begraaft me bijna. Te zwaar voor dragen.
Om het niet volledig te laten escaleren, heb ik de gezinsbegeleidster toegestaan een touwtje over te nemen. Ze heeft gehandeld, er is een afspraak gemaakt, met in het achterhoofd een mogelijke opname.
Een opname, die me weer moet sterken, zodat ik de dagdagelijkse kwaaltjes van het leven met opgeheven hoofd kan dragen.
Toen ik het maandag aan Sir liet weten, had ik schrik.
"Psychiatrie" staat niet hoog aangeschreven. Velen kennen, erkennen het niet. Het maakt mensen bang.
Groot was mijn verwondering toen hij zijn begrip en steun gaf. Hij had al gezien dat ik in een neerwaartse spiraal zat, "Goed dat je hulp zoekt voor het escaleert."
Opname, het is van vorig jaar geleden, en dat is niet echt van een leien dakje gegaan. Ik heb me vreselijk gedragen. Daarvoor was het een jaar of 4 geleden meen ik. Toen ene van korte duur, ik ben naar huis gekomen, om de opvang van de kids.
Nu, gesteund door mijn lief, mijn Sir, ondersteuning van de gezinszorg, zal het een langere opname duur zijn.
Ondanks mijn angsten, want het is werken aan jezelf, dingen aanpakken, confrontaties, bereid ik me voor, spreek ik mezelf moed in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten