8 - zorgeloos

Bwach, ik loop humeurig. Zijn het de hormonen die opspelen? Is het de lente die in aantocht is? Ik vind het alvast niet fijn.
Desondanks heb ik dit keer wel mijn slag thuisgehaald. Ik heb mezelf kunnen houden aan mijn voornemen. Wachten op een bericht. Niet zelf sturen. Geslaagd dus.
Vorige week had hij het over zijn angsten. Wat als hij in zijn wereldje gaat? Net als een sub kan roezen, kan een Dom dit ook. Hij heeft die ervaring, en die ervaring heeft hem al enkele keren genekt. Het is aan mij om hem gerust te stellen. Hij mag zo bang niet zijn. Het loopt allemaal wel los. Angsten beperken vooruitgang.

"Ach... weet je. Ik geef het met plezier, dat wat jij gaat pakken." bericht ik na een phone gesprek. Hij wil anaal. Ik niet. "Dan pak ik het toch." grapt hij. Ik wil nog niet anaal. Als ik voel dat ik er klaar voor ben, zeg ik het hem wel. Net als de electro. Electro was een harde grens. Mijn nieuwsgierigheid echter overwon, en hij liet mij kennismaken. Electro op mijn tepels. Lekker. Een voorsmaakje naar meer. Want ik wil het elders ook voelen.
"Weet ik. Wat ik neem geef je met plezier. En ik neem het met plezier." reageert hij.
Ik slaak een zucht van verlichting, "Awel keppe, er zullen nog dingen volgen die ik je met plezier zal geven. En met liefde. Omdat je het verdient."
Ik denk dan aan anaal...
"Dat is het liefste dat je tot nu toe al gezegd hebt." lees ik op het scherm.
"Ben ik anders niet lief misschien?" vraag ik me af. Ik vraag het hem.
"Ge doet heel veel moeite. Ge geeft me de tijd. Ge geeft me vertrouwen." ik ben best dankbaar. Ik weet dat ik niet de gemakkelijkste ben. Ik weet dat ik niet de perfectie ben. "Het is trouwens bewust dat ik je -nog- niet ophemel. Ik wil mezelf de tijd geven te stabiliseren na de roze wolk." ga ik verder. Ik trek lessen uit het verleden. Ik laat niet meer toe dat de blog gebruikt wordt, waarin ik iemand ophemel, waar ik ms deuren open. "Nee, serieus. In het begin is alles altijd perfect. Mettertijd sijpelen andere dingen binnen. Ik wil niet gaan oordelen op onvolledigheid." Wat klinkt dit allemaal nuchter van mij. "Net zoals we tot vandaag niet correct kunnen oordelen of we elkaar wel of niet gelukkig kunnen maken. We kunnen wel elkaar beloven dat na te streven voor zover de mogelijkheden dat toelaten."
Net als ik heeft hij nood aan ademruimte, rust, me-time. Net als ik 'vlucht' hij naar de veiligheid van het alleen zijn in zijn eigen huisje. Net als ik wil hij een zekere vrijheid en onafhankelijkheid behouden.
Hij vraagt mijn voorlopig oordeel.
"Dat ik je graag heb."
"En dat ik mijn guitige beer niet zomaar ga opgeven."

Vandaag, enkele dagen na de conversatie, loop ik ambetant.
"Ik wil es alles kunnen loslaten. Geen zorgen hebben. Niet hoeven nadenken." berichtte ik eerder deze dag. Ik besluit de daad bij het woord te voegen, kom uit bed, brunch rustig. Waarna ik een bad neem. Ik leg een gezichts-creme, neem een haarspoeling, en geniet van de ontspanning in het warme water.

En nu...
wou ik dat hij hier was.
Ik wil zijn warme handen op mijn lijf voelen. Ik wil betoverd worden door zijn guitige lach. Ik wil vooral rust vinden en krijgen in zijn armen. Mijn hoofd zorgeloos op zijn schoot.