Dit voelde ik zondag... en maandag, en dinsdag. Ik liep ambetant, gefrustreerd. Twijfels overvielen me wat. Bewust had ik geen contact gezocht met Sir. Bewust om diverse redenen. Tot gister. Ik hield het niet meer. "Ik twijfel ivm het weekend." open ik. "Ik twijfel aan mijn voelen. Ik zit met vragen." Typisch ik. Alles in vraag stellen. Maar ik kan mijn voelen niet verwoorden.
"Ik denk dat we beter gewoon vrienden blijven. Jij twijfelt. Ik kan je niet alles geven wat jij zoekt. Als vrienden gaan we mekaar veel hartzeer besparen, denk je ook niet." reageert hij.
Ik schrik ff. Mja, het is een gemakkelijke oplossing. "Jij twijfelt ook he." kaats ik terug. "Ik wil niet zomaar opgeven. Ik geniet wel van de weekends en vind het super als je er bent. Ik denk dat ik voor mezelf verwachtingen gesteld heb die ik zelf niet kan invullen." neem ik het op mij.
Het weekend, hadden we afgesproken, maar gaan we nu overslaan. Mijn eerste denken gaat naar de kindjes. Ze vinden R wel ne leukerd, en wisten dat ie ging komen. Niet dus.
"Ben je nu boos?" vraag ik hem. Ik weet zelf niet wat denken, dus toets ik zijn denken. "Nee, waarom zou ik boos moeten zijn?" vraagt hij.
En nu? Is de relatie nu gedaan?
Blijken onze paden uiteen te lopen?
Ik gooi het op fb.
"Thx voor reactie's. Ik geef niet graag en gauw op. Als die paden uiteen blijken te lopen, grijp ik de telefoon, en bel anderhalf uur... Praten, praten en praten. Frustraties uiten, toegevingen doen (beide kanten). Maar ook de positieve punten aanhalen. Dingen onder ogen zien, en woorden aan geven. Elkaar begrijpen. Compromissen sluiten. Perfectie bestaat immers niet. Al kan je het een handje helpen te benaderen."We slaan een weekendje over." Omdat we elk die nood hebben. De rest gooi ik op de blog."Anderhalf uur hebben we weer aan de telefoon gehangen. Ik kon mijn voelen verwoorden. Hij gaf mij enkele opmerkingen mee.
Twijfels zijn weggenomen, gevoelens geuit.
Er zijn weer enkele gelijklopende gedachten boven gekomen. Heel wat punten denken en voelen we hetzelfde. Het maakt het elkaar begrijpen gemakkelijker.
Ik weiger zomaar los te laten, en op te geven. Ms kan Sir me niet volledig geven wat ik verlang. Maar door er over te praten, vinden we hulpmiddeltjes. Ik besef heel goed dat ik Sir ook niet alles kan geven wat hij verlangt. We zoeken compromissen.
Perfectie bestaat niet. Ik geloof er niet in dat die persoon bestaat die volledig beantwoordt aan mijn vragen.
Intussen ben ik wel overtuigd van hem. Mijn vertrouwen in hem is er. Hij heeft er keihard zijn best voor gedaan, en me de nodige tijd gegeven. Mijn geloof in hem is er ook. Gister aan de telefoon hoorde ik, vroeg ik, en kreeg een eerlijk antwoord. Ontkennen had immers geen zin.
We slaan het weekend dus over, maar niet zonder een opdracht.
Hij weet mijn honger, en laat me mijn honger voeden.
Wat kan ik nog meer verlangen?
We erkennen onze tekorten, en doen er iets aan, om elkaar en onszelf te plezieren.
Ik heb al enkele ervaringen achter de rug,
dacht ik.
Elke Ds is anders,
weet ik.
Opnieuw word ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
Want deze Ds is totaal anders dan wat ik tot nu toe reeds ervaren heb.
We praten... hij respecteert mijn mening. Hij aanvaardt mijn vingerwijzing. Hij laat toe dat ik opmerkingen maak. En vooral, ik mag bij hem experimenteren. Ik mag initiatief nemen.
Ik mag en kan mijn brat-zijn uiten op hem, hij geniet er van.
Sir... mijn beertje... x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten