Zowel hij als ik hebben het afgelopen weekend nieuwe ervaringen opgedaan. Ik electro, hij knife play.
Toen ik me de zondagochtend letterlijk nog es omdraaide, merkte mijn dochter iets op. Ik sliep poedelnaakt, en de oudste kruipt er graag nog es bij de zondag. "Mama, wat is dat op je rug? Allemaal strepen?" is ze bezorgd. Ik had er niet bij stilgestaan. "O dat is niets. R wou op mijn rug tekenen." antwoord ik naar waarheid. "Hoe heeft hij dat gedaan?" kinderlijke nieuwsgierigheid. Hm... "Met een potlood he." Ik kan toch niet gaan zeggen dat het met een mes was? "Deed dat geen pijn?" Ach, dat is een makkelijke. "Nee, dat viel best mee." "Och arme mama." maar ze is gerustgesteld.
Zaterdag en zondag had ik wat zitten zagen. Ik voelde me wat op mijn honger, ondanks het lekkere spel zaterdag. Zondag met de kindjes thuis, was het sowieso niets. Zondagavond, waren we beide moe van een blokkade van mijn oudste. Plus de opmerking dat ik zaagde, deed mij mezelf afsluiten.
Vandaag ben ik dan ook nogal humeurig wakker geworden. Gelukkig kon ik het wat wegstoppen, en drong Sir niet aan om uitleg.
Daarnaast had ik ook nood aan me-time. Het was goed geweest dat weekend. Hij was er van zaterdag middag, 2 overnachtingen. Ja, hij mocht naar huis. Daar voelde hij gelukkig hetzelfde, nood aan zijn eigen huisje.
Nee, het loopt niet mis,
maar zijn twijfel is wat overgeslagen naar mij toe.
Mijn honger is niet volledig gevoed. Dit weekend had ik er dus wel last van.
En naarmate we elkaar beter leren kennen, komen ook de mooi afgedekte minpuntjes zichtbaar. Bij beiden.
Maar ach, we zijn maar mensen nietwaar?
Je kan maar voorspellen en verwachtingen stellen, maar dat is geen garantie op de invulling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten