18 - vanzelfsprekend

De sublijst is aangepast aan de komende consideration periode. Ik heb er meer grenzen ingevuld. Ik wil heel bewust nog niet alles geven, mij nog niet volledig geven. Het zal moeten verdiend worden. Verdiend door het geven, voelen van vertrouwen, dat enkel kan groeien naarmate we elkaar leren kennen. De lijst wordt aangepast mettertijd dus. Naar mijn voelen. Toch wil hij weten waar mijn harde limieten liggen. Eigenlijk heb ik daar geen sluitend antwoord over. De wettelijke zijn vanzelfsprekend. "Ik kan grenzen verleggen. En dat zal gebeuren naarmate ik groei en me goed voel." leg ik uit. "Wat bedoel je daarmee? Dat ik je grenzen mag verleggen?" vraagt hij verder. "De lijst die nu is, is voor de consideration periode. Mettertijd kan dat verlegd worden ja." beaam ik. "Ik heb dus toestemming om je grenzen af te tasten ook?" wil hij zekerheid.
Die vraag blijft bij mij ff hangen. Hij vraagt mijn toestemming? Mijn expliciete toestemming? Hij houdt rekening met mijn grenzen?
Heeft hij er over gekeken in contract? Ik vermoed van wel, want er staan nog dingen in waar hij niet op reageert, waar ik dat wel verwachtte.
"Jawel, maar ik wens je harde grens te weten." herhaalt hij. "Houd je maar aan de grenzen die ik voorlopig heb aangegeven. Je weet mijn harde, anaal, electro, naalden. Voorlopig." herhaal ik. Hij wil wel electro. Wat ik nu uitsluit kan later aan bod komen. "Ms moet ik dat zaterdag gewoon doen. Dan weet je wat dat inhoudt en ben je niet bang meer." oppert hij. Mijn nieuwsgierigheid is er wel, met een gezonde portie angst om het onbekende. "We zien wel. Ik beslis toch." vervolgt hij na mijn opmerking ff te wachten, bij voorkeur in een kinderloos moment. Ik ben nu niet bepaald een stilleke, en wil de kids niet gaan wekken.

Ik wil wat aandacht, en stuur hem een ludieke sms.

"Weet je. Ik geniet enorm van je blog en van je berichtjes." volgt later. "Leuk om te horen. En ik die bang ben dat ik te veel bericht. Wat concludeer je trouwens uit de blog?" reageer ik. "Dat je onzeker en bang bent." Dat staat er woordelijk in. "Dat hoeft niet." stelt hij me gerust. "Zal wel wegebben na verloop van tijd." weet ik. "Wat maakt dat je geniet van de blog?" ga ik verder. "Genieten van je gevoelens en vooral van het feit dat ik nog steeds krijg waar ik op aanstuur." reageert hij. "Jij krijgt waar je op aanstuurt?" ik snap het niet. "Je gevoelens in het algemeen." reageert hij. "Wees es duidelijker betreft mijn gevoelens in het algemeen." vraag ik toch meer uitleg. "Laat ons er het daarop houden dat je je exact voelt zoals ik het wil." meent hij. "Dat is het gevaar van de blog he. Ik kan geen gedachten lezen. Jij wel de blog. En daar kan je handig op in spelen." uit ik mijn wantrouwen voorzichtig. "Ja, dat is waar." beaamt hij, "al lees jij mijn gedachten als ik bij je ben he." weet hij. "Niet altijd." ontken ik, " Daarom dat ik vragen stel. Ik herken wel dat je woorden uit de blog gebruikt. Maar ik zou graag jouw woorden horen." vraag ik.
Ik mag en kan hem verwoorden wat ik denk en voel.
"Hm, komt snel genoeg. Geduld." reageert hij.

Ik heb nood. Ik voel het. Ik bericht het hem. Zaterdag avond pas hebben we afgesproken. Dat is nog drie dagen, ik kan niet voluit gaan dan, de kindjes zijn thuis. "Geloof me... Je zal voluit gaan." stelt hij. "Ja ja, gelijk ik zondag keihard gestraft ging worden." plaag ik. "Daag me niet uit. Want dan wordt voluit vooral voor mij voluit." verwittigd hij me. "Ik daag je niet uit. Ik geef alleen maar mijn mening."
Een week is echt wel lang ditmaal. Ditmaal, omdat ik hunker voel.

"Als het me bevalt, beloon ik je." doelt hij op wat hij mij gevraagd heeft. "Ik kan maar doen wat ik doe. Of het je gaat bevallen, dat weet ik niet. Ik heb het niet volledig in de hand." Eigenlijk kan het me niet echt schelen, wat zijn mening is. Ik weet dat ik mijn best gedaan heb. "Ik hoef heus geen beloning. Ik vind, dat ik, tot vandaag, gedaan heb wat ik kon." deel ik mijn mening. "Geen beloning?" vraagt hij. "Nee, niet voor dagdagelijkse dingen die ik laat liggen." lijkt mij maar eerlijk. "Je mag beloond worden omdat je je herpakt. Stap voor stap." oordeelt hij. Hij weet de reden van het heden. Hij heeft het zelf ervaren. "Ik ben mij al langer aant herpakken. Het resultaat is voor mij al een beloning." ben ik streng voor mezelf. "Maar een kus is altijd welkom." volg ik. "Ik wil niet hebberig zijn of dingen als vanzelfsprekend gaan zien." ken ik mezelf. "Niks is vanzelfsprekend. Ook niet voor mij." begrijpt hij.

Het lijkt allemaal zo banaal. Conversaties... babbels...
Maar deze aanloop is wel heel belangrijk. De manier waarop we elkaar aftasten, elkaar leren kennen, voelen, denken.
Het lijkt als vanzelf te gaan, geen geforceerd gedoe. Hij neemt de tijd om te groeien naar elkaar toe. Hij gunt mij tijd om wantrouwen weg te werken.

Ik krijg niet naar mijn kop geslingerd dat ik te veel bericht, dat ik beslag leg op hem,
ik volg hem niet, hij mij niet, we stappen naast elkaar, gelijk tempo.
Hij remt mij af als ik op het gaspedaal wil gaan duwen,
ik begrijp, en aanvaard (deels) zijn demonen. Ik lijk vooral te waken, dat zijn demonen geen overmacht krijgen. En zelfs daar praten we openlijk over.

Hij is geen perfectie, dat weet hij, erkent hij, zegt hij.
Zijn wil is niet mijn wet. Onze wil is onze wet.

Er is evenwicht. Evenwicht geeft stabiliteit. Een stabiliteit die ik nodig heb. Een stabiliteit waar ik verder bij kan.

Mijn angst vertelt mij nog steeds voorzichtig te zijn. Want komt dit alles uit mijn goedgelovigheid en mijn naïviteit? Of is dit zoals bij ieder begin van een relatie, dat enkel de positieve punten naar voor komen, positieve punten, die negatieve wegdrukken. Eenmaal verder in een kennismaking komen ook die negatieve punten, wordt er door de mand gevallen.

Ik weet het niet.
Ik weet wel, als ik zo es door mijn blog blader, dat ik weer ferm gevlinderd heb. Dat ik mij veel te makkelijk laat meeslepen. En dat ik daar geen zin meer in heb.
Soms is opgeven gemakkelijker dan opstaan en doorgaan. Momenteel heb ik nog de kracht om op te staan. Maar ik voel dat die kracht opraakt.
Stel, doemdenkend, dat ik nu val. Dan geef ik het op.