17 - wil jij wat ik wil?

Het contract, ik dacht dat het als vanzelf zou gaan. In de blog staat er immers ene, dus gewoon kopïeren, aanpassen, en that's it.
Ik dacht... ik dacht verkeerd.
Want ja, ik weet wel wat IK wil, wat IK verwacht, wat MIJN grenzen zijn. Maar wat wil HIJ? Wat zijn ZIJN verwachtingen? Waar liggen ZIJN grenzen?
Gaandeweg ontdekken we elkaars grenzen. Maar om dat nu in een twee drie, in tekstvorm te gieten, dat is wat moeilijker.

Eerder deze week zocht ik excuus om hem te berichten. "Dont push it..." verwittigt hij. Een werkpunt van mij.
Na het intense weekend, voelt hij vermoeidheid knagen. Ik excuseer me er voor. "Shit happens." reageert hij. Onzekerheid komt bij mij binnen. Ik tref er immers mee schuld in. "Jij niet alleen. Ik ook." bevestigd hij.

"Mag ik donderdag naar je toe komen?" vraag ik. Het is de enige dag die mij schikt, vrijdag heb ik niets op de agenda. "Nee, we hebben zaterdag afgesproken." is hij consequent. Ik had geen ja verwacht, maar vragen staat vrij, meen ik.

We gaan verder met de was als onderwerp. Vooral enkele dekens zijn wat blijven liggen. "Dan moet ik dekens wassen he patatje." merk ik op. Patatje, een koosnaampje. "Patatje?" vraagt hij. "Schatje?" stel ik. "Wie?!" krijg ik terug. "A gij e slimmeke." lach ik. "Hoe noem je mij, bratje?" stelt hij de vraag. "R..."
"Ik ga nog es lief zijn." reageer ik. "Dat was meer de grens aftasten." merkt hij op.
Ja, deels wel, "Nee, patatje is troetelnaampje. Dat mag dus niet? En schat ook niet?" vraag ik uitleg. "Nog niet. Ik wil eerst zien hoe het groeit tussen ons. De aanzet is alvast wel goed." krijg ik. "Jij mag mij wel schat noemen? Twijfel je?" Ik weet niet wat denken. Opnieuw een onzeker gevoel.
Kennelijk wil hij grenzen stellen. Hij wil mij niet te dicht toelaten. Die rugzakken he soms...

Het gezamelijke weekend heeft voor ons beiden herinneringen bovengebracht. Hij heeft het er iets moeilijker bij, zijn relatie-breuk is redelijk recent. Ik kijk alvast positief vooruit.
Voorzichtig vraag ik om te bellen.
Het kan.

Een buikplaagje van een dag, is ff binnen gekomen. "Verzorg je maar." bericht hij. "Yes Sir." lach ik. "Dat Sir hoor ik eigenlijk wel graag... Maar nu nog niet." reageert hij. "R toch. Dit is echt wennen voor mij. Jij bent de eerste die zich weigert als Meester of zo te laten aanspreken."
Net zoals ik stap per stap wil, en me vasthoud aan bepaalde ideeën, zo redeneert hij dus ook.

En dan, aanvaardt hij mij als sub.
Dat contract...
Eens het klaar staat, mail ik het hem door. "Dat is rap. Denk er aan: wat er niet in staat is toegestaan." Ik heb er aan gedacht. De sublijst, heb ik aangepast naar wat en hoe ik tijdens de consideration zie, en hem dit mee gestuurd. Ik ga er nu heus geen boek van maken, en tot in detail gaan. Dan kan je alles in vraag gaan stellen. Er is trouwens steeds het stop woord.
"Wat er niet in staat is toegestaan. Aan beide kanten." grap ik. "Als er niet in staat dat ik niet mag bijten, dan mag ik het." wijs ik naar eerdere momenten. "Nee, ik beslis wat je is toegestaan." krijg ik al gauw het deksel op mijn neus. "A neen e, ik mag het contract opstellen." brat ik. "Genoeg gezeverd. Ms moet je enkele voor jou belangrijke punten doorgeven. dat ik er moet in verwerken. Ik weet niet wat jij verwacht, waar jij je grenzen legt, enz. Ds 24/7 of Ds van zo je bij mij de deur binnenkomt?"

Ik stuur het vb door wat ik tot nu toe heb.

Het is goedgekeurd. Hier en daar een kleine aanpassing.
"Je wordt sub als ik je doerga noem. Dan noem je mij Sir." "'Je wordt sub.' Nee, ik ben... " reageer ik. "Je snapt het niet. Je gedraagt je normaal en fier, maar als ik je doerga noem, weet je dat ik je als Meester aanspreek." legt hij uit. "Jawel." merk ik op. "Ik weet dat je steeds sub bent." beaamt hij. Ik krijg het niet uitgetikt. "Hoeft ook niet. Wat ik wil zeggen is dat als ik je aanspreek met doerga, ik van jou volle aandacht eis." "Dat heb je sowieso. Ik snap wat je bedoelt. Maar voor mij is het normaal. Ik denk dat ik gewoon niet anders kan dan er volledig in stappen. Ik kan niet zomaar ff een rol aannemen. Voor mij ben je Sir. Enkel in gezelschap ben je R. Snappie?" geef ik hem mijn beeld.

Het aangepaste contract is opnieuw gemaild. "Slaapwel en bedankt." reageert hij. "Bedankt? Waarom? Graag gedaan." Bedankt hij mij nu omdat ik dat opgesteld heb? Tja, dat is een kleine moeite. Natuurlijk met plezier gedaan. "Hopelijk graag gedaan he. Bedankt omdat je je onderwerpt aan een moeilijke en harde Meester." Ik herken de woorden uit een eerdere post op mijn blog. "A, contract is graag gedaan. Ik heb geen angst voor een uitdaging. Ik denk ook te mogen weten wat ik terug krijg." merk ik op. Ik heb meer angst, om gekwetst te worden. Angst om, als er gevoelens aan te pas komen, gevoelens als verliefdheid, liefde, houden van, pijn te voelen bij een mogelijke breuk. Nee, ik mag er niet aan denken, ik mag niet doemdenken. Maar ik heb geen glazen bol. Ik weet dat ik niet het gemakkelijkste persoontje ben. Opnieuw ga ik in zee met een harde veeleisende Dom. Ik bekijk het realistisch. Toch laat ik het op me afkomen, ik heb er alle vertrouwen in.

Alles wordt veel strikter. Geen straf wordt bv nog kwijtgescholden. "Ik verwacht van jou steeds een streven naar perfectie in alles wat ik je opdraag." krijg ik. "Zijn dingen die normaal lijken toch?" vraag ik. "Hm, ofwel ken je me nog niet voldoende, ondanks de blog." vervolg ik. "Je zal wel zien. Ben nogal veeleisend..." verwittigd hij me. "Dus we zitten wat dat betreft op verschillende golflengte." concludeer ik. "Je bent veeleisend, ik veronderstel  dat ik 'nog' niet aan je eisen tegemoet kom." "Dat klopt. Maar nu je me aanvaard hebt. gaan we daar aan werken he." oordeelt hij.

"Je doet enkel omdat je het wil he? Ik wil niet dat je je verplicht voelt in sommige dingen." bericht ik, onzeker, me niet willen opdringen, voorzichtig met verwachtingen. "Ik doe in het leven enkel wat ik wil. Ik ben niks verplicht." beaamt hij. O, wat wil ik hier nu graag ludiek op reageren. Ik doe het toch maar niet.

Voelbaar worden elkaars grenzen afgetast, gesteld. Afspraken krijgen vorm. Daden worden vergezeld van verwoorde gevoelens.

Het cliché, de sub kiest haar Dom, lijkt hier niet helemaal te kloppen.
Ik denk, dat ik mag stellen, dat we, Dom en sub, voor elkaar kiezen, dat we elkaar aanvaarden om samen een pad uit te stippelen.