Wat een weekend. Terwijl ik vrijdag blogde, was R op weg naar mij. Ik ervaar weer een 'slecht-slaap' moment, voelde vermoeidheid, en was, terwijl ik aan een opdracht bezig was, mij in mijn zetel gaan leggen, muziek op de achtergrond, wat ingedommeld.
Na daarbovenop een ganse dag piekeren en zorgen, was mijn energie peil nihil.
Mijn emoties niet in de hand, vechtend tegen innerlijke demonen, hoor ik R binnenkomen. Schuldgevoel overvalt me tegelijk met dankbaarheid.
Ik heb nood aan aandacht, warmte, genegenheid.
Vanuit de zetel rol ik op de matras, om samen te slapen. R neemt waar hij dat moment zin in heeft.
Zaterdag ochtend verwacht ik de kids. Omdat we pas 's nachts onze ogen hebben gesloten, is het opstaan moeilijker. De bedoeling was dat R weg zou zijn, de kids nog wat ontlopend, want die stap is nog te groot.
"Er is hobbybeurs in Antwerpen." valt me te binnen. Aangezien hij die richting uit moest, dacht ik om met de kids tot daar mee te rijden, en de hobbybeurs te bezoeken.
Het ganse weekend is helemaal anders uitgedraaid dan ik voor mogelijk hield.
Die zaterdag, kwamen de meisjes thuis. Onmiddellijk voelde ik de klik tussen hen en R. Vooral de jongste verbaasde me, want zij gaat veeleer de kat uit de boom kijken. Ditmaal niet dus.
Ik vroeg hen of ze zin hadden om mee te gaan naar de hobbybeurs. Ja, natuurlijk wel. Ok, ik douchen, en weg zijn we. R vergezelde ons de ganse middag. Algauw was ik er de trekezel van dienst, en hadden de meisjes R ingepalmd.
Vermoeid en laat in de avond zijn we thuisgekomen. Gauw een frietje gebakken, eten, en de kids naar bed.
Enkele crisisjes met de kids doorstaan, R die me zijn mening en tips gaf, is ook die dag gauw afgesloten.
Er niet bij stilstaand, kreeg ik mijn verdiende straf, die R zondag had voorzien.
Die straf, begon donderdag al, per sms.
'Mindgame.'
R speelde op mijn voelen, op mijn emoties. Veel te gauw kent hij mijn raakpunten. Veel te open, laat ik het dan ook zien.
Hij versterkte mijn schuldgevoel naar hem toe, terwijl hij tegelijk mijn schuldgevoel naar een ander trachtte weg te nemen. Ik leek tussen twee vuren te zitten. Zo voelde ik me ook, tussen maandag en donderdag, tussen twee vuren.
Vrijdag rolden de tranen, toen R binnenkwam.
Gelukkig sliepen we samen. De zaterdag avond, sliepen we apart. Hij zei me dat het om de kids was. Wat gedeeltelijk waar was. Nu(zondagavond) blijkt, dat hij me strafte met die voelbare afstand. De voelbare afstand, als geen knuffel, geen samenslapen, amper affectie bijna.
Zondag ochtend, mocht ik dan toch bij hem rollen. De kids zijn er dan ook nog bijgekomen, mee genietend van de gezelligheid. R was aangekleed. Anders hadden we dit niet toegelaten.
Mijn meisjes zijn echte knuffelbeesten, en houden net als ik van deze vorm van affectie.
Eens de meisjes zondag ochtend zoals afgesproken naar papa waren, na nog een extra tas koffie, en heel veel gebabbel, want we hebben wat afgebabbeld, ben ik me gaan douchen.
Ik voelde een koude luchtstroom, en wist dat R in de badkamer was binnengekomen. Ik verwachtte dat hij mee in de douche zou gaan. Dit niet laten blijkend (zo goed kent hij me dan toch nog niet, ondanks zijn opmerkingsvermogen), voelde ik een pets op mijn kont, waarna hij mee onder de douche kwam.
"Je straf vandaag; jij zorgt dat ik 4 keer verwend ben, tussen nu, tot ik naar huis ga. Te beginnen met nu, hier in de douche." Ik moet er aan geloven. Dik tegen mijn gedacht, dit laten voelend, wetend, pruttelend...
Ik verwen hem, hij heeft de douchekop vast, en houdt me met het warme water op temperatuur. Best gezellig, intussen speur ik lezend zijn gezicht af.
Ik krijg de badkamer weer voor mij alleen, en was me, kleed me, doe mijn ding.
Ik verwacht een heus pijnlijke sessie. Ik verwacht een spanking. Ik verwacht vernedering.
Terug beneden, ga ik in de zetel.
"Je hoeft niet verder te doen. Je straf is voorbij."
Ik kijk hem vragend aan. "Scheld je mijn straf kwijt?" "Ja. je straf is gedaan."
Hij had mij eerder op de week al gezegd dat hij een mindplayer is, en mijn vermoeden dat hij mij een zekere angst en stress zou geven, om mij te straffen, zat dus goed.
Oef, "dank je wel" uit ik.
Ik krijg op een of ander manier toch altijd gedaan wat ik verwacht of verlang. Ik zeg het hem. "Dat is niet goed he." reageert hij.
Hij kent mij al een jaar of 2. Hij heeft een zekere inzicht en voeling. Hij leest mijn blog, waarin ik mezelf aan anderen toon, hoe en wie ik ben, en dat gebruikt hij.
Niet misgebruiken,
gebruiken, in de zin, dat hij vertrouwen wil opbouwen, en heel vanilla te werk gaat. Dit om te voorkomen dat ik afhaak. Dit om mijn vertrouwen weer op te krikken.
Tijdens het ganse weekend, hebben we heel veel intens gebabbeld.
"Je trots is weg." had hij opgemerkt.
Klopt, ik ben heel veel dingen verloren, na dat bewuste weekend,
verloren in een vingerknip,
dit, bijna een jaar later, nog niet terug gevonden.
Ik ben blij om zijn begrip om mijn wantrouwen, mijn angst.
Ik hou van de intense gesprekken, woorden die mij gegeven worden op gestelde vragen.
Ik ben dankbaar omdat ik kan aanvoelen.
Hij heeft mij niets beloofd. Er is enkel afgesproken volgend weekend.
Momenteel heb ik geen nood aan beloftes of verder de toekomst inkijken.
Ik, we, zien wel, of hier iets uit groeit.
Beiden voelen ons goed bij elkaar.
Van verliefdheid is bij mij absoluut geen sprake, ik voel wel dat het kan en mag. Ik kan en mag er aan toegeven, om dit te voeden. Ik mag dit op me af laten komen.
Het geeft mij een geruststelling. Ondanks de angst.
R, merci voor het fijne weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten