18 - vraagstelling

Ja, ik voel me minderwaardig. Ja ik voel me te min.
Wie ben ik?
Wat ben ik?
Wat is de zin van het leven?
Ik laat alles gewoon zijn beloop gaan. Ik heb voor mezelf heel veel dingen opgegeven. Ik heb me bij heel veel dingen neergelegd. En tsja, nu neem ik gewooon aan wat me op een dienblaadje wordt aangereikt. Passief.
Ik stel heel veel in vraag. Mezelf, het moederschap, mijn relatie.
Ben ik te veeleisend?
Zijn mijn verwachtingen te hoog?
Het begint er op te lijken.
Ik verwacht steun en mede-leven. Ik hou er van een ander zijn mening te horen, evt mijn mening bij te schaven. R reageert dat ik het zelf moet doen. Ik kan/mag niet bij hem aanklopppen voor dat. Hij wil geen drama.
Ik stel mijn relatie in vraag. Het is niet de eerste keer dat twijfel bij mij toeslaag. Ik heb leiding en/of wegwijzers nodig.
Verwachtingen lopen uiteen. Libido's liggen mijlenver uiteen. Of verwacht ik te veel? Zie ik de dingen verkeerd?
Phone gehad met R. Ik zie hem graag. Maar ik kan niet om met enkele manieren van zijn persoon. Hij is soms zo hard. Ik wil meer zien en voelen dat hij me graag ziet. Ik wil me niet neergehaald voelen. Ik wil begrip. En opbouwende kritiek. En ik wil meer samen, ook al is hij mijn Dominant.
Ik wil... ik wil... ik lijk egoistisch.
Dat vermoeit me, bezorgt me stress en spanningen.
Woensdagmiddag liep ook niet van een leien dakje. De kindjes zijn op bezoek gekomen. Er waren enkele moeilijke momenten, blokkades, vooral van de oudste. Beide meisjes zijn geen volgzame typetjes. Ik heb me ook daar meer en meer in berust dat ze meer bij papa verblijven.
Wegvluchten is mijn manier van doen. Geen confrontatie, geen pijn willen. Ondanks dat ik keihard uitkijk naar intensere therapie, ondanks dat ik gedwee de groepstherapie mee-volg en doe wat er van me verwacht wordt. Toch neig ik te vluchten. Ik wil het op mijn tempo doen. Deels op mijn manier. Als ik er klaar voor ben. Bij voorkeur niet in momenten van zwakte, wel sterke momenten.