Na een behoorlijk goede nachtrust, voelde ik me wat drukker. Veel babbelen, lachen, druk doen. Tot ik in gesprek ging met de hoofdverpleger. Hij stelde me vragen. Vragen waar ik niet kon op antwoorden. Vragen die echter heel wat losmaakten.
Gevoelens als doelloos, nutteloos, zielig passeerde, de revue. Dingen waar ik me bij heb neergelegd en verdrongen zijn aan bod gekomen. Angst voor confrontatie doet me mij zelf afsluiten. Ik voel dat ik me nog niet open stel. Ik heb geen antwoord als me gevraagd wordt wat mijn doelstelling is. Wat wil ik bereiken? Ik heb geen dromen meer. Ik weet niet wat mijn doelstelling is als ik straks thuis ben.
Dat beseffen, is zielig. De vragen vandaag hebben me een slecht gevoel gegeven. Ik wil hier niet mijn tijd verdoen. Als ik idd niet weet waar mijn doelen liggen, kan ik beter naar huis gaan. Laten bezinken lukt niet. Het maalt en blijft malen in mijn hoofd tot ik het er uit schrijf.
Als ik mij een beeld vorm, van een tevreden ik, dan kijk ik vooral naar de weekends. Samen met R en de kids, gemoedelijk doorbrengen, lekker koken, het nodige huishouden, uitstapje. Gewoon rustig genieten.
Als ik kijk naar de dagbesteding, weet ik dat ik een droom heb, die zo goed als onbereikbaar is. Een webwinkel, hobby gerelateerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten