25 - afgewezen

Bwah, wat een vreselijk gevoel. Maar zo voel ik me wel. Ik heb het echter alleen maar aan mezelf te danken. Ik heb het me zelf in de hand gewerkt.

Speelpartners, spel-dating, seks, ...
Ik voel me hoe langer hoe meer onvoldaan.
Enkel lijfelijk contact geeft me geen voldoening. Het lijkt dat ik een gebruiksobjectje ben. Ik voel het zo aan. Efkens spelen, geen commentaar geven, want dat wordt niet geapprecieerd, en that's it. Mijn gevoelens, mijn wensen, tellen niet, worden niet aan tegemoetgekomen.

Enkel spel, boeit me niet.
Waar is de diepgang waar ik zo naar snak? Waar is de emotie die alles intenser maakt?
Waar is het woord die naar hogere sferen brengt?

Ach wat ben ik blij dat ik bij Vadertje terecht kan. Ondanks mijn twijfel, mijn impulsiviteit, mijn misstappen, is hij er voor me!
Wat me dan weer doet wantrouwen. Zal hij mij gaan verwijten? Zal hij niet meer gaan verwachten?

Verdorie toch, wat is dat toch met me?
Vanwaar komt die pijn die ik voel,
vanwaar komen die tranen die achter mijn ogen prikken?
Ik loop met een misselijk gevoel, een gevoel diep in mijn buik, die ontlading zoekt. Mijn wangen die zich opspannen, tranen die er uit willen!
Maar ik laat het niet toe, ik hou het tegen.
Want met welke reden zou ik hier gaan zitten alles los te laten? Ik heb toch helemaal geen reden? Ik heb het allemaal zelf gezocht.

Had ik maar niet zo moeten vlinderen, en blij zijn met wat ik heb.
Had ik maar mijn lat niet zo hoog gelegd, dat ie zelf voor mezelf onbereikbaar is. Het lijkt dat ik mezelf in onbereikbaarheid heb opgesloten.

Ach had ik maar...

Maar het is te laat, het is gebeurd, ik kan het niet ongedaan maken.

Om mijn gefladder ben ik afgewezen. Om wie ik ben word ik afgewezen.
Ik heb zelf slechts 2 x de vraag gesteld of persoon mijn Dom wil worden. 2 x ben ik afgewezen.
Het schaadt mijn zelfvertrouwen, het schaadt mijn ego. Het doet me pijn.
Terwijl afwijzing niet abnormaal is. Terwijl mijn intuïtie me verwittigd had.
"Je legt je lat te hoog doerga, je verwacht te veel doerga, je bent te moeilijk doerga, je bent te veeleisend doerga."

Ik voel me net iets te veel afgewezen.
Een diepe pijn, een opborrelend verdriet, die ik met man en macht tracht tegen te houden.
Waar van ik vrees dat er meer dan dat achterzit.
Ik heb net iets te veel geïncasseerd, en dat zoekt nu zijn weg naar buiten.
Ik wil dit niet toelaten. Ik wil dit niet voelen.

Al die gevoelens...
enkele stukken uit gesprekken...met mijn denken, mijn reactie...

"weet vooral dat er nog duizend mannen rondlopen die heel erg gelukkig mogen zijn als ze jou zouden kunnen krijgen.." Ik vrees dat ik zelf ga mogen gelukkig zijn als ik iemand krijg. Ik heb mezelf iets te veel gegeven, iets te rap gegeven, en nu keert het zich wat tegen mij...

Ik sluit me af, maar ik voel toch steken...
Mijn laatste 3 spel-contacten, hebben me niet voldaan.
Ligt het aan mijn complexiteit? Of aan mijn te grote honger die niet op de juiste manier gevoed wordt?
Ik weet het niet,
ik ga me idd afsluiten, uit zelfbehoud,
ik zet een masker op, bij confrontatie,
en tracht me op andere dingen te gooien!

Eerlijk, ik voel me per momenten verdomd hopeloos!

En je hebt nu al zo vaak slaag gekregen, bent al zo vaak vastgebonden dat je een déjà-vu-gevoel hebt. Weer hetzelfde, weer van de zweep, weer in de touwen. En als slot even met de benen of de mond open om "hem in jou op te nemen". zo lijkt het er wel op ja.
Maar je wil meer, je wil voelen dat je geapprecieerd wordt voor je overgave, je wil voelen dat hij jou als sub graag heeft, dat hij het leuk vindt om met jou te spelen, jij, niet "zomaar een sub". En dat mis je omdat de meeste D's dat er gewoon niet in leggen. ik ben ook maar een mens he 
Je bent niet gewoon om BDSM emotioneel te kaderen. Je wil het wel maar emotioneel slaag je er niet in. En dus zit je met een onvoldaan gevoel : je snakt naar emotie in het spel maar als je het krijgt denk ik dat je er zelfs niet eens echt mee om zou kunnen. ik zou het niet eens herkennen, Ja, een D die nazorg geeft zal je wel kunnen apprecieren, maar bij een D die in het spel zorgt dat er ook een emotioneel facet aan zit zou je zelfs niet eens het opmerken vrees ik, omdat je focus teveel ligt op wat hij met je doet. En dus ontbreekt er iets en heb je een onvoldaan gevoel.
Nu ja, ik denk dat dat is waar bij jou de knoop zit : no emotion, only technical play. hebben we het hier over zelfbescherming?
Ik wil idd meer dan enkel het technische. Maar ik weet niet meer waar 'zoeken', waar 'vinden', wat 'doen'.
Als ik daar bij stilsta, voel ik me idd dip. Dus... er niet bij stilstaan:-)
Och, ik heb al vaker gehoord dat X graag met me speelt. Dat het dan een persoon is waar ik me niet zo lekker bij voel, hou ik wijselijk voor mezelf.

Ik kan me emotioneel afsluiten, ik vraag me idd sterk af of ik emotioneel KAN spelen.

Dan gaat doerga dus weer met een onvoldaan gevoel naar huis. Weer eens is ze op de knieen gegaan, heeft ze haar benen gespreid, en wat kreeg ze terug ? Een spel. Ja, ze stuitert weer even niet meer, maar waar is de appreciatie, de nazorg, het praten achteraf ? Waar is de diepere emotie bij dit alles ? Ze voelt zich een gebruiksvoorwerp, een speeltje, maar ze is een vrouw die graag wel eens een aai over de bol zou willen als ze met een D is. Dit lijkt er boem op, nagel op de kop.

Ik voel me te klein om hoger te grijpen. Voor mezelf heb ik mijn lat onbereikbaar gelegd. Zelfbescherming? Dacht ik. Want ik voel me nu enigszins toch maar gekwetst!

Veel te veel gevoelens en emoties overvallen me. Het verleden en het heden nestelen zich ineen.

Afwijzing, geeft me herinneringen en die liggen nog vers in mijn geheugen, als is de eerste ruim 30 jaar geleden.
Vechten om mijn positie in te nemen, te houden, ken ik al van kinds af aan.
Aandacht vragen, om graag gezien te worden, op welke manier dan ook... het herhaalt zich.

Bwah, wat is dit deprimerend!!
Maar die momenten zijn er wel dat alles opeen valt,
dus wat doe ik dan,
ff mijn dagboekje openen, me beklagen, wat zagen,
om daarna alles heel diep weg te stoppen en me op andere dingen te gaan concentreren,
hopend dat het vanzelf weer verdwijnt.