15 - te veel

Het kan al es teveel zijn...
Wat lijk ik toch ondankbaar. Onzeker. Onwetend...
Het ene overkomt me nooit zonder het andere.
Alles stevent in een grote klap op me af.
En dan neem ik gas terug, gooi de laatst opgenomen dingen weer overboord.
Zo voel ik het weer aankomen.

Vakantie, het is iets drukker met de kindjes. Mij hoor je niet klagen. Ik hou er wel van, het geeft mij een uitdaging om een leuke dag, week, maand ineen te puzzelen. Natuurlijk is het weersgebonden. Maar creatief als we zijn, kunnen de regenachtige dagen, die ons binnenhouden, ons de moed niet ontnemen en de pret niet bederven.
Als het enkele dagen na-een geen buiten weer is, tja, dat is iets anders. Dan wordt het saai. Beginnen de meisjes zich te vervelen. En halen kattekwaad uit. Mijn 2 kleine meisjes zijn dan heuse bratjes. De appel valt immers niet ver van de boom.
Alle troeven uit mijn kast halend, de een na de ander door de kids verworpen, raakt mijn energie en geduld op, en gaat mijn humeur naar het vriespunt.

Mijn vader, eist ook tijd op van mij. Deze pc en sms leek verwacht dat ik dit voor hem doe. Op zich geen probleem, ik wil en kan wel helpen. Maar niet als er druk op de ketel komt te staan. Niet om daarna verwijten en geklaag te horen. Niet om mij als schuldige aan te wijzen.
Ik wil zijn en mijn tijd niet in de weegschaal gaan leggen, en zien of de balans evenredig is. Daar is het mij niet om te doen. Hem wel.
Op mijn tanden bijtend, neem ik afstand.

De vriendin van mijn ex is stikjaloers. Mijn ex en ik hebben nog een zekere band. Hoe kan het ook anders, we hebben samen een kind. Samen zijn we ouders van. Ik streef heel erg naar dat samenspel, ten voordele van mijn kindjes, en gelukkig heb ik een ex die dat begrijpt en daar in mee streeft. Ondanks dat zijn vriendin het bemoeilijkt, mij kwade sms'en stuurt, mij linkt met het vallen of staan van haar relatie.
Waar zij en ik op vriendschappelijke voet met elkaar omgingen, heb ik een punt achter gezet. Ik heb alle begrip dat ze jaloers is. Maar ik kan er niet mee om dat ze zich mengt in afspraken die mijn ex en ik samen hebben gemaakt.

Augustus bezorgt me ook al enige kopzorgen. Eind augustus is er een infomoment waar ik verwacht wordt, om dan in september een 'inloop'cursus op te starten naar werken toe. Ik ben ruim 8 jaar thuis geweest. Aanpassing alom dus voor mij. Straks ga ik een combinatie gezin-werken-huishouden ineen gaan puzzelen. Natuurlijk ben ik daar de enige niet in. Er zijn meer alleenstaande ouders die op dat probleem botsen. Ik bots echter op iets meer dan dat. Ik kan niet op familie rekenen die de kids ff opvangt. Ik ben verplicht om op instanties te rekenen. Op zich geen probleem, de mogelijkheden zijn er wel! Ik heb het er persoonlijk moeilijk mee. Waar ik kan wil ik zelf zo veel mogelijk mijn meisjes opvangen en thuis hebben.

Mijn D in consideration vraagt ook enige aandacht en tijd.
En net daar wringt het schoentje.
Ik kan er niet mee om.

Wat ben ik toch een moeilijk persoontje. Wat lijk ik ondankbaar.
Die man doet echt wel zijn uiterste best mij in mijn behoeften te voorzien. Ms iets tè?
Die man wil tijd en energie investeren in mij. Ms tè veel?

Het lijkt of ik weet niet meer wat ik wil.
Ik heb zo veel nood aan tijd voor mezelf, aan alleen zijn.
Mijn hoofd zit vol, en ik krijg het niet opgeruimd of leeg.

Ik kan niet in alles mijn eigen ritme gaan bepalen, er zijn mensen rond me die ik mee trek in mijn leven, in mijn wereldje. Mensen die kunnen gekwetst worden. En dit is niet de bedoeling.

Sir...
Een D naar mijn hart. We hebben dezelfde bdsm interesses. Vooral wat het immobiliseren betreft. Hij tracht met mij rekening te houden, mijn behoeften, mijn noden, mijn kunnen, mijn willen.
En toch...

Vragen schieten door mijn hoofd. Wat doe ik er mee?
Waarom raak ik mezelf kwijt in mijn eigen cluwen?
Vanwaar komen de onzekerheid en de angsten?

Mijn eigen vragen ontwijkend, mezelf achter mijn beschermende muur veilig wanend, ga ik weer afstoten.
Te veel overvalt me.