20 - mijn alarm

Doodop voel ik me. Mijn geest is moe. Mijn lichaam oud. Ik lijk een oud mensje die zich de dag door sleurt.
Ondanks de vermoeidheid verlang ik hevig naar een sessie. Ik stuiter alom.
Alle muizenissen wil ik kwijt. Alle stramheid moet er uit.
Ik wil mezelf voelen. Ik wil voelen dat ik leef. Ik wil energie, ik wil mijn batterijen opladen.
Gewoon, een kinky sub moment. Ontspannen. Leegmaken. Van me af schudden.

Ik droom, ik fantaseer ten volle.
Hot en geil ben ik.
Mijn magic wand die ff aan de oplader mocht liggen, heeft zich hevig aan mij tegoed gedaan.
Mijn kont, mijn clit, mijn kut, heb ik op mijn manier zelf verwend.
En geloof me! Het was lekker.

Maar ik verlang, ik blijf verlangen, naar zo veel meer.
Hoe langer ik verlang, hoe gekker die verlangens worden.
Actief zoek ik het op. Het blijft echter bij zoeken. Ik kan me niet voldoende geven aan persoon x of persoon y, om veel verder te gaan. Mijn lichaam geven, lukt perfect. Maar mijn geest, mijn emotionaliteit, die krijg ik niet gegeven. Dan volgt al gauw mijn lichaam. Mijn geest leidt immers mijn lichaam.
Ik haak aan en ik haak af.
Soms zomaar, zonder reden, een knagend buikgevoel die ik niet kan plaatsen, die ik niet kan verwoorden.

Het lijkt er op dat ik me weer stilletjes aan het afsluiten ben. Aan het afsluiten voor de emotionele pijnen. Hoe meer ik me echter afsluit, hoe groter het verzet, hoe heviger de terugslag.

Ik heb aandacht nodig! Positieve aandacht. Zorg! Geen opdringerigheid.
De balans mag niet overhellen naar hier of naar daar. Geef mij evenwicht.

Ontvoer me, letterlijk en figuurlijk. Ontvoer me van mijn denken en piekeren. Ontneem me mijn beslissingsrecht. Even toch. Neem me mee als gebruiks-object, om daarna lief te hebben en te koesteren.
Zet me vast, zodat ik niet kan vluchten,
blinddoek me, zodat ik niet kan zien,
snoer me de mond, zodat ik niet kan roepen.

Maar laat me naderhand weer gaan, weg van de fantasie, opnieuw de moeilijke wereld tegemoet. Alle zorgen en beslommeringen van de dag oppakkend. Puzzelend en plannend wat nog komen moet. Uitkijkend naar komende verplichtingen.
Laat me opnieuw mezelf zijn, een vrouw, een mama,
met een lach en een traan,
vreugde en geluk,
verdriet en pijn.

Maar vooral trots! Trots tot waar ik reeds gekomen ben,
ondanks moeilijke hindernissen,
tegenslagen,
verder op weg op een pad,
met een rugzak vol levenslessen,
intussen wetend hoe de hindernissen aan te pakken,
en tegenslagen tot voordelen te gebruiken.

Ik voel me al enige weken naar een diepte afzakken. Tot nu toe is het me steevast gelukt om mijn masker op te zetten. Maar ik verlies kracht. Ik verlies de kracht en de moed om dit masker nog dagdagelijks op te zetten. Kleine dingen zorgen ervoor dat het te zwaar wordt. Kleine dingen boven op enkele zware stukken. Mijn draagkracht neemt af.
Ik voel me afglijden.
Al enige tijd put ik energie uit mijn reserve. Ik zie echter de bodem dichter en dichter bij komen. Hoe meer energie ik echter gebruik om uit dat gat te blijven, hoe dieper ik afglijd.
Alarmsignalen worden uitgestuurd. Ik trek meer en meer, en harder aan de alarmbel.
Wie helpt mij? Wie gooit het reddingstouw? Waar vind ik de broodnodige energie?
Maar vooral, hoe in godsnaam is het weer zover gekomen? Waar ben ik mezelf voorbij gehold? Waar ben ik vergeten me vast te haken aan de veiligheidspunten?