20 - en nu?

Twee gekwetste zielen, die samen één willen worden. Echter, de kwetsuren trekken hun terug naar de veiligheid van de ommuring.
Elk hebben ze hun rugzak te torsen, de een al zwaarder dan de ander. Beiden hebben de lasten van bedrog, gebruik, misleiden ervaren. De ene al harder dan de ander. Niet alle littekens zijn genezen. Af en toe is een trigger voldoende om alles weer open te rijten.
Heel voorzichtig worden gevoelens toegelaten, gevoelens van verliefdheid. Heel voorzichtig, met de nodige angsten wordt de zwaar vergrendelde poort naar het hart losgemaakt. De schuif zit los. Maar met de hand er op om in geval van nood weer direct te vergrendelen.
Beiden genieten van de momenten samen. Proberend de angsten achterwege te laten. Een etentje, een phone'tje, een warme kus.
Tot die ene trigger alles stukslaat. Een ballon lijkt te ontploffen in haar gezicht. Zomaar, zonder enige aanwijsbare reden. Geen woord. Geen daad.
De passie en warmte slaat om in angst. Angst wordt verwoord, pijn klieft scherp door haar lijf.
Kwaadheid, verwardheid alom, spiegelt ze zich en kaatst de pijn keihard terug.
Tegen beter weten in.
Het resulteert echter wel in het erkennen van onderhuidse gevoelens.
Het zijn net die gevoelens die beangstigen. Die gevoelens die hem herinneren aan zijn eerder doorstane pijnen. Pijnen die door merg en been gingen, waar niets of niemand tegenopgewassen is. Pijnen die moeten slijten door de tijd. Pijnen die hij nooit en te nimmer meer wil voelen. Pijnen die niet alleen hem maar ook haar treffen.
Beiden kampen met fladderende vlinders. Zij is afhankelijk van hem. Zij stelt haar afhankelijk van hem. Ze weet immers maar al te goed hoe hij zich voelt. Ze heeft het zo vaak zelf ervaren. Nu is het aan haar om het nodige geduld, tijd en begrip op te brengen. Hoe moeilijk het haar ook valt.
Ze wil roepen, tieren, schreeuwen, wenen, huilen,
maar ze wil vooral antwoorden, antwoorden op haar vragen waar hij nu geen antwoord kan op geven. Ziet ze hem morgen? Volgende week? Volgende maand?
Zal ze hem nog zien? Horen? Voelen?
Kan hij leven met haar in de huidige omstandigheden, met haar kunnen en vooral met haar niet-kunnen?
Verwardheid, onwetendheid, angsten en pijnen. Niet alleen bij haar, ook bij hem.
Ze schrikt echter wel dat het haar veel en véél dieper treft dan ze ooit voor mogelijk hield.
Het enige wat ze nu wil, dit moment, is haar in zijn armen gooien. Alle onzekerheid wegkussen, zijn warmte voelen, en samen de hindernissen op het pad nemen.