Die eerste keer ben ik altijd nerveus. Een eerste ontmoeting ben ik altijd terughoudend. Vooral als ik verwachtingen voel of zelf koester. Dan slaat de angst in als een bom. Angst om gekwetst te worden. Angst omdat ik te gretig ben. Angst omdat er van de gretigheid gebruik zal worden gemaakt.
Ik kan perfect iemand het hof maken, overtuigen, gek maken... Mijn enthousiasme is aanstekelijk. Mijn gretigheid is aanlokkelijk. Tot de daad bij het woord komt. Tot ik na het gaspedaal plankgas geduwd te hebben, plots keihard op de rem ga staan. Met een buiteling tot gevolg, of een ommekeer van 180°.
Ik wil geleidelijk zelf de touwtjes uit handen geven, rustig aan, stap per stap. Niet direct de ganse kluwen.
Naarmate het moment van afspraak nadert, voel ik me met mezelf overhoop. Tegelijkertijd kan het niet snel genoeg gaan.
Wordt het te concreet? Paniek druppelt op me neer.
Ik wil geen medelijden wekken. Zo truttig ben ik niet.
Ik wil niet overdonderd worden. Zo sterk ben ik niet.
Ik wil niet de pap in de mond gaan geven. De magie verdwijnt alleen maar.
En net wat ik niet wil, doe ik.
Streef ik dan toch naar een vleugje romantiek? Ja toch wel, tenminste, in de begin fase.
Tja ik ben nu eenmaal een vrouw, die het fijn vind veroverd te worden. Gepaaid en verleid te worden. En ja, net als ieder ander mens, heb ik mijn zwaktes. Uiteraard ook mijn sterktes.
En ja, ik denk te veel, ik pieker te veel... Al dan niet terecht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten