19 - gecrasht

Het liep al weer aan te komen. Ik voelde me wat dippen. Gaat dit richting depressie? Ik weiger toe te geven. Ik ambeteer er Sir mee, loop ambetant, tracht mijn dag te structureren.

De signalen die ik uitzend worden opgevangen. Diegene die me niet kennen, doorprikken mijn masker niet.

Maandag, opnieuw platte gsm-batterij. Ja, Sir gaat me weer straffen komend weekend. Intussen afgelopen weekend. Een ganse week onderdruk ik mijn teleurstelling om mijn falen.
In het achterhoofd die beruchte datum in april, dag op dag een jaar geleden... Probeer ik eveneens te negeren.
Mijn vader, die denkt dat de wereld rond hem draait, die bij mij zijn beklag om vanalles en nog wat komt doen, tracht ik mijn woorden in te slikken.
Vrijdag, Sir die me straft, iets te hard, doet me crashen.

Vrijdag, had Sir me reeds ge-sms't. "Leg de matras maar klaar, over max 2 uur ben ik er." Van zo de kleinste naar papa was, deed ik wat me opgelegd werd, zette ik muziek op, en trachtte me te ontspannen. Liggend op mijn buik op de matras. Ik zal wat ingedommeld zijn. "Is dat je plaats?" hoor ik. Euhm... "Vooruit, waar is je plaats?" Tegen de muur, handen omhoog. Ik kreeg geen kus, geen gedag... Enkel maar harde bevelen. Ze sneden als messen door mijn ziel. Sir nam zijn riem dubbel, en mepte keihard in mijn zij. "Dat doet pijn!" riep ik uit. Ik ging wat opzij, maar herstelde me en nam de gevraagde positie terug in. De riem striemde. Drie slagen, amper drie slagen, heeft hij mij gegeven. Amper drie slagen heb ik toegestaan. Ik draaide me om, mijn gezicht naar hem, intussen drupten de tranen over mijn wangen naar beneden. Een kwaadheid overviel me. "Terug op je plaats!" kreeg ik opnieuw het bevel. "Nee!!" Ietwat angstig stapte ik achteruit. Wat gaat Sir doen? Gaat hij me dwingen? Een zekere schrik overviel me. Als hij me nu nog een tik verkoopt, ga ik in verdediging.
Maar ik ben gecrasht. Hij nam me in zijn armen, tranen met tuiten heb ik geweend. Met diepe snikken vergezeld. Ik kon mijn Sir niet aankijken. Bang om te tonen wat ik angstvallig verborgen hou. Hij trekt me mee op de matras, en poogt me te troosten. Als een baby lag ik in zijn armen. Veilig en geborgen. Maar het kalmeerde me maar eventjes. Ik herviel, tranen, snikken, bijna tot hyperventileren toe.

Wat me vorig jaar overkomen is, gleed als een film voor mijn ogen.
Gaat dit me opnieuw overkomen?
Ga ik als een wegwerp sub opzij geplaatst worden omdat ik iets niet kan? Omdat ik faal?
Zal ik kunnen voldoen aan Sir zijn eisen?
Al die vragen, onzekerheden, angsten, twijfels, al die tijd opgekropt, en proberen weg te lachen, kwamen nu in een keer boven, overspoelden me als een tsunami.

Gelukkig zijn er heel wat wezenlijke verschillen.
Het mag geweten zijn dat Sir en ik samen zijn.
Hij profileert zich als plus-papa.
En er wordt kennis gemaakt met mijn kant van de familie.
Ook op fb steken we niet weg dat we geliefden zijn.

"Blind getrouwd", spookt er wel es door mijn hoofd. Net om alles die ik hierboven neer schreef. We voelen elkaar aan. We laten elkaar vrij, mits enige beperkingen. We erkennen elkaar als D en s. Het klikt gewoon. Heel wat verloopt als vanzelfsprekend. Dingen gebeuren zonder overleg, we vullen elkaar aan, of nemen over waar het misloopt.

Zaterdag was ik behoorlijk in de weer geweest. Komt daarbij nog de periode van de maand. 's Avonds voelde ik duizelingen. Na het avondeten, na de tafel opgeruimd te hebben, ben ik me wat gaan liggen in de zetel. De kindjes konden tv kijken. Ik moet ingedommeld zijn, toen ik een uurtje later wakker werd, had Sir de jongste naar bed gebracht. Ik heb de oudste naar boven gedaan, en rond 21.30u ben ik weer in slaap gevallen. Doodmoe...

Zondag, toen ik stresste, terwijl de meisjes in de badkamer zaten, heeft Sir ook hier overgenomen. De tijd liep maar door, en ik kwam niet vooruit. Na de middag zouden we bij mijn zus langsgaan ter kennismaking.

Toen Sir en ik besloten Ds aan te gaan, had geen van beide een verliefd gevoel. We zouden wel zien waar we uitkwamen. Na een drietal weken, hebben we ff een relatie-dip gehad. De woorden werden bericht, of we het niet beter vriendschappelijk zouden houden? Om te vermijden elkaar pijn te doen. Ik wou toen nog niet opgeven. En nu ben ik er alleen maar blij om. Ok, het is nog heel pril. Maar na die dip is het enkel maar positief gegaan. We geven ons meer bloot. We laten gevoelens toe. "Ik zie je graag." wordt gemeend aan elkaar gezegd. Dat ene kleine kriebelend ontluikend vlindertje is een grote fladderende mooie vlinder geworden.
We hebben elkaar niet enkel in Ds gevonden, maar ook relationeel.

We trachtten beiden te voldoen aan elkaar. En lukt het niet, vinden we steeds wel een oplossing. Beiden hebben geduld naar elkaar, tot de tijd rijp is om grenzen te overbruggen, ongekende factoren aan te leren, in vol vertrouwen in elkaar.