12 februari...
doelstellingen, verwachtingen,
zoveel te schrijven,
Woorden overvallen elkaar om op de eerste plaats te komen. Ik krijg mijn gedachten niet geordend.
Er is niets gebeurd, en toch is er heel veel gaande. Zoveel belangrijke dingen die ik wil neerpennen.
Waar in godsnaam begin ik.
Ik wil schrijven over het voorbije weekend,
losse gedachten die spoken, wil ik neerpennen,
en intussen was ik benieuwd hoe lang, hoe kort we nog maar samen zijn...
12 februari, hebben we elkaar ontmoet. Opnieuw ontmoet. Zo pril is het nog. Een tiental weken. Maar zo sterk is het al, we voelen elkaar wel aan, begrijpen elkaar, vertrouwen elkaar. Meer nog, hij voelt zich bij mij thuiskomen. Als dat geen mooi compliment is.
Intussen zijn we van 'under consideration' geëvolueerd naar 'trainee'. Zo tussen de soep en de patatten is dat beslist. Apetrots ben ik. Superfier.
Doelstellingen en verwachtingen. Onbewust, ongewild, ga je ze creeëren. I'm quilty.
Ik weet perfect waar ik heen wil. En zoals het nu is, wil ik dit met Sir. Al is hij nog niet zo ver als ik ben. Heel vlug ben ik gegroeid, me gaan geven, vol vertrouwen vooruitziend, de toekomst tegemoet. Openlijk praten we er over. Samen wonen... ooit, beiden hebben we nog net iets te veel nood aan eigen ruimte. Hij meer dan ik. BDSM huwelijk... mogelijk. Over minstens 5 jaar.
Ik wil mezelf niet vergaloperen, maar ik hou me toch vast aan mijn dromen.
Zolang het goed voelt,
nemen we elkaar vast, dicht bijeen, knuffelen we,
laten we elkaar los, elk zijn ruimte, is er afstand.
Elk heeft zijn 'beperkte' vrijheid. Hij meer dan ik.
Zo deel ik hem met nog een subje. Enkel ik heb zijn liefde.
Hij deelt mij niet. Ik ben van hem.
En nee, raar maar waar, het stoort me niet.
Ik heb er geen probleem mee hem te delen. Hij zou er allicht wel probleem mee hebben mij te delen. Meer nog, ik voorspel dat dan de relatie weleens zou kunnen mislopen.
Zaterdag avond, na zijn verplichtingen is hij bij mij 'thuis'gekomen. We zijn graag samen.
Ik zat achter de naaimachine, kleedjes te maken voor mijn dochters. Ik leek weer een operatie uit te voeren op de overlock. Met pincet, vol concentratie, Sir negerend, wou ik de draden op zijn plaats hebben.
Sir vroeg aandacht. Een lekker warme kus in mijn hals. Mijn tepels masserend. Ik reageerde amper. Tja, als Sir niet krijgt wat hij vraagt, dan neemt hij het gewoon...
"Ben ik maso?" vroeg ik hem. "Niet echt he. Soft he." beantwoord ik zelf mijn vraag. "Toch wel." beaamt hij, "iets meer dan soft. Ik moet niet bij iedereen doen wat ik met jou doe." Dit na een borstmishandeling :-)
Hij trok aan mijn tepels, kneedde mijn borsten, en duwde daarna mijn tepels helemaal naar binnen. Pijnlijk. Lekker. Mijn lichaam reageerde met orgasmes, om daarna in space te gaan.
Kennelijk ben ik behoorlijk diep gegaan, ik ben gestopt met ademen.
Toch was ik me alles bewust, alleen kon ik niet reageren.
Ik voelde zijn vinger op mijn lippen. Ik voelde hoe hij mijn polsslag nam.
Terug op de aarde, vroeg ik uitleg.
"Je was gestopt met ademen."
Ongeloof bij mij. Een glimlach, want ik vond het wel grappig.
"Zo diep ben ik nog nooit geweest." Ik voelde wel verschil. Ik voelde in mijn hoofd dat ik goed weg was.
Daar geniet Sir van. Hij geniet om mij hulpeloos te zien, om dan te zorgen en te beschermen.
Weet je, ik denk heel vaak terug aan poppemieke. Een subje die ik es ontmoet heb, en die in Ds-liefdes relatie is. Ik volg haar blog. Ik lees haar passie en toewijding. Ik las zonder het helemaal te begrijpen. Ik voelde wel enigszins verlangen.
Tijdens de ontmoeting ook, ik zag en oordeelde.
Nu, nu begrijp ik haar. Nu begrijp ik wat ze wil, wat ze nodig heeft, wat haar aantrekt in het babygirl zijn.
Ik merk bij mezelf, het lijkt of ik nu pas leef. Het lijkt of ik nu pas krijg waar ik al jaren naar snak. Ik voel me veilig en geborgen als Sir bij me is. Zijn troost vorige week, de manier waarop, had ik nog nooit ervaren. Zelfs als kind niet. Terwijl het o zo belangrijk is.
Dingen die je niet kent, kan je moeilijk zelf doorgeven.
Dingen die ik nu mag leren en ontvangen, neem ik mee, of probeer het toch, in de opvoeding van mijn kids.
"Stap voor stap." wordt me meermaals gezegd, tot vervelens toe. Het is op mij bedoeld, maar ook daar maak ik gretig gebruik van naar mijn kids toe.
Dat elke relatie anders is, hoef ik niet meer te herhalen.
Sir voegt de daden bij het woord.
Zijn opdracht, hoe klein die ook is, is voor mij een wereld van verschil. Hoe gemakkelijk de opdracht ook lijkt, mij kost het heel veel moeite om hieraan te voldoen.
Zijn opdracht, die hij mij bewust gegeven heeft, is bedoeld, om mij structuur bij te brengen.
Zijn opdracht, werpt nu reeds kleine vruchten af.
Ik weet zijn verlangen, ik weet zijn verwachtingen, en ik tracht er aan te voldoen.
Dit geheel vrijwillig, uit liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten