Hoe anders kunnen dingen lopen. Anders dan verwacht. Anders dan een verleden, anders dan een toekomst.
Als ik achterom kijk, zie ik mooie momenten, pijnlijke momenten. Maar nooit idem zelfde momenten.
Als ik vooruit kijk, stel ik verwachtingen, hoopvol, positief.
Als ik gewoon rond me kijk, is alles anders.
Niets van wat ik verwacht, wordt me gegeven. Integendeel.
En net die onverwachte momenten, koester ik, omdat het de mooiste zijn.
Mijn Sir...
We zijn ruim een maand 'samen'. Ik herinner me dat hij me vroeg, wat ik wou beleven. "Bondage, spanking, nederigheid, ..." Eerlijk, er is nog niet heel veel van in huis gekomen. Met bondage heeft hij, of geen voeling, of geen interesse. Spanking, is denk ik zijn favoriet, hij heeft er een aardig handje van weg. Intussen heeft hij ook het wurgspel en de knife play geproefd, en dat is hem best wel goed bevallen.
Ik... Ondanks dat ik af en toe meer of anders verlang, leg ik me er bij neer. Dat is niet zo moeilijk, ik voel me er best wel goed bij.
Onze D/s relatie...
hoe vaak heb ik mij al niet afgevraagd op wat die gebaseerd is.
De seksuele lusten, zijn heel wat minder dan ik vermoedde. De spanking is hard, maar niet zo frequent als ik soms zou willen. Het algemene spel is miniem. De rode BDSM draad flappert rustig mee.
Relationeel, hebben we beiden nogal uitgesproken meningen op bepaalde onderwerpen. Meningen die lijnrecht tegenover elkaar staan.
Emotioneel, is er een zekere binding. Elk heeft ervaringen uit het verleden, die we elkaar delen, om op die manier begrip op te brengen voor elkaar.
We maken gretig gebruik van elkaars sterkte, en vangen elkaars zwakte op.
Hoe ik mij hierbij voel?
Goed. Kort en krachtig. Goed.
Samen apart. Ik kan het niet anders omschrijven. Van zo Sir mijn huisje heeft verlaten, ben ik tevreden, tevreden over de voorbije tijd die we samen doorgebracht hebben. Tevreden, omdat ik mijn eigen ruimte terug voor mezelf heb. Wetende dat ik hem sebiet zal missen. Intussen al een sms sturend. Of een telefoontje zijn richting uit. Uitkijkend naar het volgend moment dat we samen gaan doorbrengen.
Vorige vrijdag... hij voelde nood aan sadisme. Ik hield mijn hart vast. O, ik zou afzien. Ik had een verrassing voorzien. Maar ik borg het op, het paste niet in zijn stemming. Ok, ff aanpassen. Ik verwende mezelf met een badje. In het achterhoofd, mij herinnerend waar Sir warm van komt, had ik mijn kinky kleedje uit de kast gehaald. Een lijntje rond mijn ogen. Ik was net klaar toen Sir, net aangekomen, de badkamer inkwam. Zijn blik... zijn reactie... Ik groeide.
Sir reageerde stapelverliefd, leek het. "Je bent mooi!!" "Je ogen komen prachtig uit, ze zijn al mooi, nu nog mooier." Tja, welke vrouw reageert daar dan niet op.
Mijn lieve Sir, deed megalief. Waar was zijn sadistisch kantje?
Van bdsm is die avond helemaal niets in huis gekomen. Als een verliefd tienerkoppeltje hebben we elkaars lichaam verkend, elkaar verwend, geknuffeld, gecocoond. Geen storende tv, enkel een passend muziekje. Geen storend ongezellig electisch licht, maar een living vol kaarsjes. Geen kou, wel een aangename warmte die de kachel gaf. Samen op de matras, ineengestrengeld, onder de warme deken.
Heerlijk onverwacht
de mooiste momenten.
Waar ik tot pakweg een jaar terug nood voelde, hongerig snakte naar 'meer',
voel ik me nu rustig, geborgen, tevreden, met 'minder'.
Ms, omdat het echt is?
Ms omdat het gemeend is?
Of ms, omdat er ware gevoelens zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten