8 - schaterlachen

We spreken af, zondag in Antwerpen.
Vrijdag zijn de kindjes een uurtje eerder bij papa dan gewoonlijk, en ik verwacht me aan een lange saaie avond. Hier breng ik gauw verandering in. Impulsief vraag ik R af te spreken. Hij gaat er zonder lang nadenken op in. "Na 18u neem ik de trein." bericht hij me.
Plots is mijn namiddag half voorbij, ik heb een stapel strijk, ik wil stofzuigen, ik moet de oudste ophalen en naar papa brengen. Terug thuis wil ik nog dweilen, moet ik douchen, en eet ik vlug iets tussenin.
Gewassen en gekleed verlaat ik mijn huisje. Het is een 20tal minuutjes wachten op de bus, dus besluit ik om te voet te gaan. Tussenin is er druk sms-verkeer. Vooral van R.
Hij verwacht om 19.45u aan te komen, ik heb beloofd aan het station te staan.
Via fb was er vooral van mijn kant een afwachtende houding. Ik kom ietsje losser via sms.
Ik kom uit te dagen. De trein heeft vertraging opgelopen, en ik sta ijskoud te krijgen.
"Dit zal je straks moeten goedmaken!" verwittig ik R. "Zeg mij hoe en ik overweeg het." reageert R. "Nee, schatteke, zo gemakkelijk maak ik het je niet!!" daag ik hem uit.
Eindelijk, na lang wachten, ijskoud te hebben komt rond 20.30 de trein binnengepuft.
"Waar tref ik je?" verschijnt er op mijn gsm schermke. "Je vindt me wel!" antwoord ik.
We krijgen elkaar gelijktijdig in het oog, en hij komt recht op me af. Ik voel mezelf een stapje achteruit willen gaan, ergens verwachtend tegen de muur gedrukt te worden om mijn uitdagende manieren.
Het voelt direct aangenaam. We gaan direct in gesprek. Alhoewel, gesprek...
Tateren, grappen en grollen, en luidop lachen.
We gaan een bistro binnen om iets te drinken, om toch wat op te warmen. R vertelt geanimeerd en ik schater het af en toe uit van het lachen. De toon is gezet.
We stappen te voet naar huis.
Er is een vraag en antwoord moment tussen ons, terwijl Jules R achterdochtig aankijkt.
Ach, mijn kat is jaloers. Mijn knappe kater moet mij delen.
R streelt mijn haren. Als een kat vlei ik me tegen hem aan, en laat hem met genoegen doen. Dit lijkt gemeend.
Ik ben een intense genieter. Ik laat me helemaal gaan.
We kussen, knuffelen en strelen elkaar.
R blijft overnachten. Ik maak het bed op, en we vleien ons op bed.
Rustig aan bouwt R op.
Nieuwsgierig en afwachtend geef ik me.
Hij grijpt me bij de haren en trekt me zo naar hem toe. Van zo ik mijn hoofd afwend stuurt hij me aan mijn haren opnieuw waar hij me wil.
Ik haal een extra kussen boven, terug beneden gekomen neemt hij me in zijn armen. We knuffelen wat. Plots gooit R me op bed!
Hm, damned... "Goed zo." denk ik bij mezelf.
Ik lig op mijn buik, en R warmt mijn kont op. Strelen, harde tik, zachte tik, opeenvolgend, met en zonder ritme. Ik kom helemaal gek.
Ik ontkleed mijn bovenlichaam. Mijn kleren storen me, ik ontkleed me helemaal. R volgt me hierin.
Opnieuw wordt er gekust, gestreeld, geknuffeld.
Hij slaat mijn kont met zijn handen, streelt mijn benen, mijn billen. Hij trekt mijn tepels.
En bijt! Hij bijt me keihard in mijn borsten, mijn tepels.
Auwch!! Dit is lekker!! Doe verder!!
Ik hoef niet om meer te vragen. Ik hoef geen stop te zeggen. Op een of ander manier lijkt alles als natuurlijk te gaan. We lezen elkaars lichaam.
Ik ervaar roezen... verschillende roezen, verschillende dieptes. Ik ga en kom en val en ...
Balancerend voel ik me in en uit de roes gaan.
R brengt me tot orgasmes, verschillende keren na een.
R neemt me, neukt me, terwijl hij aan mijn tepels trekt, lust en pijn gieren door mijn lijf, een sensationele ervaring die ik nog niet kende. Ik voel mijn lichaam smeken om meer.
Opnieuw ondervind ik dat dit is wat ik wil, dat dit is wat ik nodig heb. Dit is wat mij voldoening geeft.
We hebben samen geslapen.
De wekker liep me veel te vroeg af, maar ik was al wakker. Ik heb helemaal geen zin om op te staan!
Maar ik moest wel, ik had immers plannen.
Heel kort hebben we elkaar sensueel wakker gemaakt.

Natuurlijk spoken vragen weer door mijn hoofd. Er heerst een zeker wantrouwen waar het vertrouwen zijn plaatsje moet krijgen.
Er is mij te veel wijsgemaakt, te veel gezegd geweest, te veel beloofd.
Diegenen die het menen, kan ik niet op hun woord geloven.
Ik kan me geven, maar ik kan me nog niet binden.
Blijft dit immers duren? Of is ook dit maar een eenmalig ding?
Is er kans tot slagen? We wonen immers een eind uiteen, en hangen beiden af van het openbaar vervoer.

Ach, we spreken af in mijn kinderloze weekends. Ik zie wel... ik probeer me niet te focussen.
En toch...

Toch koester ik een zekere hoop, en verwachting. Ik wil een zekere spanning.
Toch wil ik mogelijkheden voorzien, om het een kans te geven op slagen.
Terwijl...

Terwijl ik uiterst voorzichtig ben. Terwijl ik deels verwacht dat mijn verwachtingen niet haalbaar zijn, en dit niet verder zal gaan.

Ik wil mij niet opnieuw gaan geven om gekwetst te worden.
Ik wil mij weer gaan geven om gekoesterd te worden.
Ik wil mij niet geven als puur lustobject.
Ik wil mij geven als object....

Allemaal tegenstrijdigheden die tegen elkaar opvechten in mijn hoofd.

STOP!!

Stop met denken,
stop met piekeren,
neem de dag,
geniet...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten