2 - broos

Maandenlang, van in april om precies te zijn, kort na de breuk met Bai, mailen we.
Maandenlang reeds houd ik de boot af.
Maandenlang koestert hij hoop en heeft geduld.
We hebben een keer afgesproken gehad, maar ik voelde hem niet aan als mijn mogelijke D. Hij is dat moment wel gevallen voor me.
Ik heb hem afgewimpeld. Geblokt. Contact gelaten. Hij heeft immers geen ervaring, en ik blokkeerde er op.
En toch... steeds leek ik weer te keren, mijn hart te willen luchten, gewoon een losse babbel.
Vorige week heb ik de vraag gesteld opnieuw af te spreken. Verrast was hij wel. Samen zijn we iets gaan eten. Mijn speelhonger is niet ingelost, waar ik in eerste instantie om wou afspreken. Maar ik heb hem wel op een andere manier leren kennen.
We weten al heel veel van elkaar. Hij heeft mij in mijn diepste teleurstelling en mijn grootste pijn aanvaard. Hij heeft mij nooit met de vinger gewezen toen ik met anderen wou afspreken. Onbewust zal ik hem wel gekwetst hebben. Hij maakte me niet monddood, toen ik onomwonden mijn mening gaf. Wat heb ik het hem moeilijk gemaakt.
En toch... er is nog steeds contact. Vriendschappelijk. Open. Eerlijk. Ik vertrouw hem.
Sinds maandag mailen we iets intenser.
Ik lijk de klik te hebben gemaakt.
Beiden, zijn we voorzichtig, bang om dat broze dat er nu is kapot te laten gaan. Ik, omdat ik angst heb gekwetst te worden. Hij, omdat hij weet hoe ik kan reageren.