"Het loopt niet he." skype ik hem.
"Hoezo? Wat scheelt er?" begrijpt hij me niet.
Het loopt niet. Hij is enkele dagen niet op skype gekomen, en ik werd achterdochtig. Maar ik voelde geen gemis. Het is een week of twee geleden dat we afgesproken hebben, verlangen bij mij blijft uit.
Mijn lichaam zegt wat ik hem woordelijk zeg.
De emotionele klik is er niet. Dit had ik bij de eerste date al vermoed, maar ik wou toch es van dat zesde zintuig af. 'Gewoon proberen.' 'Verliefdheid zijn vlagen...' 'Je moet overeen komen, en dan kan je verder.' Cliche gezegden. 'Liefde kan groeien.'
Dan zal ik dat maar es gaan geloven zeker?
Maar niets is mij minder waar. Mijn emotionele klik bleef uit. Meer nog, de laatste keer dat we elkaar ontmoet hebben, gaf mijn lichaam het aan. Opwinding bleef uit.
We gaan niet meer afspreken J en ik. Al zullen we wel nog chatten.
Ik heb hem moeten beloven, niet op te geven met dingen waar ik mee bezig ben. Het vrijwilligerswerk. De naai-cursus die ik wil aanvatten. En nog enkele dingen.
Een belofte die ik zelf wil waarmaken.
J, bedankt voor al het geduld. Het gaat je goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten