"Had je ooit al es zo een heerlijk gevoel..."
Mijn kindjes zijn K3 fans, en dit liedje spookt nu terecht door mijn hoofd.
Na mijn ongeduldig weekend, hebben D en ik gister nog uitgebreid gechat, en getelefoneerd. Hij heeft mij duidelijk gemaakt wat en waarom hij het weekend niet (kon) wou reageren.
Ik heb hem mijn punten duidelijk gemaakt. Wederzijds begrip, deels de spons er over, en dinsdag gaat door.
Deze middag is D langsgeweest. Van zo hij de poort binnenstapte, wist ik genoeg. Hij ziet er beter uit dan ik verwachtte. Hij van zijn kant maakte met een knuffel en kus direct zijn gevoel duidelijk.
Wat ik verwachtte, geschiedde. Een aangename middag.
Een middag waar ik met spanning naar had uitgekeken. Een middag waar ik mij een ganse week psychisch op had voorbereid. Een middag die met de ontmoeting kon staan of vallen. Spannend allemaal.
Ik durfde niet toegeven aan mijn gevoel, mijn verwachtingen.
Behoorlijk nerveus, zenuwachtig en verlegen, verliep het eerste uur. Knufje hier, kusje daar. Het ijs had niet veel nodig om te breken. Wetende dat qua verwachtingen en op basis van chat dit wel es goed kon zitten, gaf ik hier al gauw aan toe.
"Wil je mij under consideration nemen?"
Hij had die vraag verwacht, gebaseerd op eveneens chat en enkele foto's, aanvaardde hij mij.
We hebben uitgebreid kennisgemaakt, gedurende de namiddag.
Heel wat emoties kwamen bij mij aan bod. Ik hoefde dit niet te zeggen of te tonen, hij voelde het. Zo had hij mij op een gegeven moment tot tranen gedreven. "Wat scheelt er?" vroeg hij. "Niets," verstopte ik me, "hoe kom je daarbij?" "Ik voel dat ik iets heb losgemaakt." merkte hij op.
De o zo lekkere sub-rust, die ik keihard gemist heb, is terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten