16 - the impossible

Overdonderd! Onmogelijk! Dit kan niet waar zijn...
Zou het? Zou het echt?
Mijn gevoel kan ik niet negeren. Mijn denken kan ik niet ontkennen. De muze die binnen geslopen is, wil ik gretig gebruik van maken.
"Over wat heeft zij het in godsnaam?" hoor ik in al die meelezende hoofden.
Ik heb gechat gisteren. Punt. Gechat met de een en de ander. Ik had leuke gesprekken. Ik had irritante openers. Enkelen maar konden mijn interesse wekken. De minderheid kon die behouden. Zoals zo vaak gebeurd uiteraard.
Aan die chat is niets speciaal he.
Uit 3 van de gesprekken is een verder verloop gevolgd. Een uitwisseling van mail adres. De conversatie's zetten zich verder in mail vorm. Vooral vandaag dan.
Een daarvan heeft zich nog wat verder ontwikkeld naar het geven van gsm-nr's. Onderweg van hier naar daar, heeft hij me gebeld. Een vlotte babbel... Daar aangekomen, sloot hij het gesprek af, met de belofte me terug te bellen. En met de vraag een tas koffie te gaan drinken.
Mijn nieuwsgierigheid gewekt, en nog steeds wakker, ging ik er maar te graag op in. Maar... mijn kindjes komen over enkele uren thuis. Ik kan niet weg.
"Kom hier koffie drinken e!" nodig ik hem spontaan uit.
Oeps. Heb ik dat werkelijk gevraagd? Ik die geen eerste date thuis wil. Ik die enkel op neutraal terrein een kennismakende babbel wil?
Ja; ik heb dat idd. Nieuwsgierig, impulsief, buikgevoel, weet ik veel wat me dreef.
Hij gaat er op in. Ik kan nu niet terugkrabbelen.
"Ik zie er niet uit, ik heb nog geen douche gezien, ik loop in losse kledij." verwittig ik. Het stoort hem niet. "Ach, dan ziet hij mij maar niet op mijn best." denk ik.
Vijf minuten later, hij was in de buurt, staat hij aan de deur.
Mijn eerste blik: hm, knappe man.
Mijn eerste indruk: hij durft (initiatief nemen).
We zitten aan tafel, koffie te drinken. Te babbelen.
Ik observeer. Ondeugende ogen bij leuke herinneringen. Intense ogen bij diepere vragen.
De ene vraag brengt het gesprek naar de andere vraag. Antwoorden worden gegeven op ongestelde vragen. Voor beiden het goed en wel beseffen, is er ruim een uur voorbij gegaan, en drinkt hij zijn tweede tas koffie. Hierop maak ik uit dat het wel goed zit.
Een gevoel besluipt me. Een gevoel van ondeugd. Schuchterheid houdt me tegen. Tot hij aanleiding geeft naar huis te moeten.
Beiden staan we recht. Ik krijg een warme brave kus op de mond. Hij staat al aan de deur. "Dat mag meer zijn dan een kus hoor."gooi ik hem vanop 2 meter afstand toe. Waar haal ik het lef?
Fonkelende ogen komen dichterbij, om mijn vraag te beantwoorden.

Hoe is het toch mogelijk dat ik mij nu reeds als op wolken voel lopen?
Dit gevoel, die mij overvallen is, dit gevoel miste ik bij J.
Vandaag, is mijn muze terug gekomen.
Ik voel opnieuw dat warme verlangen.
En net dit brengt mij in gevaar.