Want ze zijn er! Ik snak naar spanking. Ik snak naar diepe intimiteit. Alleen komt dat allemaal niet vanzelf. Om een of ander manier ga ik geen band meer aan. Het gevolg van kwetsures? Het bemoeilijkt echter wel mijn verlangens.
Hevige gevoelens die over mij gevallen zijn, diepe emoties die in mij gedrongen zijn, het is allemaal verdwenen, waar ik deels grote spijt van heb.
Zoekend, hoop ik het elders te vinden. Goed wetend dat dit niet mogelijk is.
Moet ik me volledig afsluiten voor een bepaalde tijd? Zou dat een antwoord kunnen zijn?
Mijn rondfladderende fase van her naar der bevredigt helemaal niet. Integendeel, ik maak brokken. Ik lijd verlies. Ik doe mezelf de das om.
Hak ik dan maar die harde knopen door?
Vermijd ik de frustraties?
Ik blijf op die rotonde rondhuppelen, zonder evenwicht.
Forceer ik? Of koester ik hoop in het onmogelijke?
Zijn mijn vragen dan zo moeilijk te beantwoorden? Zijn mijn verwachtingen, willetjes en grilletjes zo veel te hoog gegrepen?
Eén woord: relax....
BeantwoordenVerwijderen