17 - grieperdepiep

Vier dagen S/samen. Vier dagen aan E/elkaar spenderen. Vier dagen na-een.
Ze zijn in het water gevallen.
Ik loop al enkele dagen als onder een motregenwolk. Ik kan het je niet anders omschrijven. Een gevoel als 'niet heel fit'. Heeft zich daarbij nog een hoest ontwikkeld, die ik overgenomen heb van mijn jongste. Bronchitje dacht ik. Hoestsiroopje genomen.
Beetje maaglast als dessert. Tja, er is een buikplaagje op ronde.
Hier en daar heb ik enkele dingen laten varen. Een gesprek in een rusthuis die ik afgebeld heb, en de naailes, die ik gepast heb. Tja, ik voel me niet te lekker.
Donderdag hebben W/we afgesproken, dat Hij mijn oudste van school afhaalt en naar de tandarts taxiet om daarna weer naar school te brengen. Ik heb zelf geen auto, het lijkt me praktisch niet helemaal haalbaar, en mijn Meester, mijn schat, neemt er een halve dag verlof voor. Goed gek, vind ik, maar ik ben Hem toch heel dankbaar.
Vrijdag is er een Thaïse avond gepland, om een bruiloft mee te sponsoren. Wat eten, drinken, muziek. Veel viel er niet echt te beleven, dus zijn W/we niet zo lang gebleven. Ik was helemaal gefixeerd op de avond. W/we zouden alleen zijn, en ik zag heel wat mogelijkheden. Meester trouwens ook.
W/we rijden naar Zijn logeeradres.
De hoestsiroop die ik al enkele dagen neem, heeft me nog niet veel genezen, dus ik kuch nogal wat af. Het korte eindje van de parking naar het huisje, is me bijna te ver, ik puf en blaas als ik aankom. Ik lijk wel een oud mens. Vermoeidheid is als een donderwolk bij heldere hemel over me gevallen.
Bij het binnenkomen, zie ik direct de suspension ring hangen. Meester heeft plannen. "Moet ik me uitkleden?" vraag ik Meester. "Uiteraard." Koud als ik alweer heb doe ik wat er van me verwacht wordt. Ik forceer mezelf. Ik heb nood aan Meester. Hij gooit een kussentje op de grond waar ik mag plaats nemen. Ik schik me op mijn knieën en vlei me tegen Hem aan. Rust daalt over me. Ik smeek Hem bijna om een sessie, maar Hij weigert. "Met zo een lelijke hoest, en zo moe als je je voelt." Hm, Hij heeft wel gelijk. Het zou niets uithalen. Toch neemt Hij de korte zweep, en tikt mijn schouders. "Ik zal al die bacteriën es doodslaan se." Niet te hard, niet te zacht, precies perfect voelt het. Ik ontspan helemaal. Dan krijg ik het weer koud. Ik mag nu gelukkig wel bij Meester in de zetel plaatsnemen, en Hij wikkelt me in de fleece. Niet veel later maken W/we O/ons klaar om naar bed te gaan, te slapen. Ik voel me helemaal niet lekker, "maandag ga ik naar de dokter" zeg ik nog. "Maandag? Je had vandaag beter geweest gelijk ik je hoor." merkt Meester op.
Vrijdag op zaterdag nacht, amper enkele uren geslapen, word ik wakker. Zomaar. Spontaan. Uit het niets. Ik draai en keer en woel in bed. Dit heeft geen zin. Ik sta op, ga naar beneden, en vlei me in de zetel. Na een 2 a 3 uur word ik weer overmand door slaap, en kruip ik maar weer in bed.
Zaterdag ochtend, bel ik om een afspraak met de dokter. Ik kan gaan, kort voor de middag. Tussenin ga ik naar huis, en scheiden O/onze wegen zich weer enkele uren.
Bij de dokter... "Ik ben ziek." vertel ik hem. Wat wel logisch lijkt he :-) "Mag ik wat bloot?" vraagt de dokter me. Het komt me zo grappig over. Soit, na een onderzoek blijkt dat ik een griep variant vast heb. Dus toch. De spierpijn komt niet van het slecht liggen. De vermoeidheid is niet periodiek. Van bij de dokter gaat het richting apotheek. Intussen tracht ik Meester te bereiken. De plannen waren om naar een fire en cupping workshop te gaan. "Gaat dit nu doorgaan?" vraag ik me af. Meester neemt niet op, Hij is met een vriend op een beurs. Ok, dan sms ik maar, daar kan Hij wel op antwoorden zonder dat iemand van meer weet. Damned, ook daar geen reactie. Hij hoort wellicht Zijn gsm niet. Wetend dat Hij daar ten laatste om 12u ging vertrekken, probeer ik opnieuw te bellen. Geen gehoor. Damned, ik wil weten of W/we gaan, zodat ik nog in de douche kan.
12.45 belt Hij mij op. Ja, W/we gaan. Ik ben nog aan mijn middageten bezig, en wip daarna in de douche. Natuurlijk ben ik nog niet klaar, en Meester bekritiseert me.
Uiteindelijk vertrekken W/we toch nog op tijd.
De vermoeidheid valt weer over me. Passief volg ik Meester. Ik ben stil, teruggetrokken. Meester geeft er opmerkingen op. Het komt niet bij me aan. Ik voel de ergernissen de overhand nemen. Bij Hem. Het slaat over naar mij.
Het lijkt dat ik mijn tijd verdoe, Meester kuiert wat rond. Er lijkt weer een afstand tussen O/ons. Ik voel me niet lekker, en wil naar huis. Ik geef het Meester aan. Meester geeft er in eerste instantie geen gehoor aan. 'k Voel me wat verloren. Het boeit me niet wat er rond me gebeurt. De connectie tussen Meester en ik lijkt dat moment weg. Ik lijk Zijn middag te vergallen.
En dan gaan W/we toch naar huis. De speelavond laten W/we voor wat het is. Ik ben er niet rouwig om, want ik voel me niets waard.
In de auto vraag ik enkele keren naar Zijn denken. Ik voel iets knagen, maar kan er niets op plakken. Hij zegt me iets van "... op je achterste benen, in de verdediging..." Waarop ik antwoord "... altijd kritiek..."
Onderweg naar huis stopt Meester nog aan decathlon. Vergetend dat ik mijn speelcollar nog om heb, vergezel ik Hem in de winkel. "Je hebt je collar nog om." merkt Meester op. Het kan me eigenlijk niet schelen. Mij stoort het niet. Hem ook niet.
En dan rijden W/we naar huis.
Het plan om te spelen, is helemaal in het water gevallen. Of beter gezegd, overspoeld door griep. Waar ik vrijdag nog wel in was om soft te spelen, is dit er zaterdag helemaal niet meer. Ik voel me lastig, doe lastig, en werk Meester op de heupen.
Zaterdag op zondag nacht. Het lijkt een gewoonte te worden. Nachtelijk leven. Niet kunnen slapen. Mijn hoofd vol vragen.
Wat is er nu weer aan de hand? Natuurlijk stuiter ik gedeeltelijk. Ik ben niets waard, ik voel me een slappe vod. Meester, zorgzaam, weigert zo te spelen met me. En Meester, Hij stuitert ook. Dat merk ik.
Kon er op een andere manier voldoening gegeven worden? Geen idee...
Ik merk dat ik Meester beter leer kennen. Soms lees ik Hem zonder dat Hij mijn vragen hoeft te beantwoorden. Hij durft meer en meer zichzelf zijn. Zijn eigenschappen worden zichtbaarder.
En dat is niet slecht. Het is exact zoals Hij mij tijdens de kennismaking omschreven heeft. Wel merk ik dat Hij meer bekritiseert. Dit komt niet steeds goed aan bij mij, terwijl Hij het niet slecht bedoeld.
Meester doet gewoon waar Hij zin in heeft. Omdat Hij kan. Omdat Hij mag.
En ik...
Eigenlijk moet ik maar aanvaarden. Want dat is mijn lot als sub.
Ik heb niet meer te verlangen dan wat me aangeboden wordt. Ik heb niet meer te verwachten dan wat afgesproken is.
En net daar valt het me af en toe moeilijk. Mijn rol als sub...