2 - oorverdovende stilte

Stilte. Oorverdovende stilte... Het lijkt door merg en been te gaan. Het enige hoorbare is de tv.
Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel. Ik kan er niet mee om.
Van waar dit komt?
Vannacht...
Damned, ik ben een jaloers mens, nog steeds achterdochtig. Met of zonder reden? Geen idee. Maar het neemt niet af. Onbewust voel ik het gevoed.
Wat doe ik ermee? Wat doe ik met mezelf? Wat doe ik met Hem? Wat doe ik met alles?
Wat wil ik? Wat heb ik nodig?
Waar ligt de grens? Het evenwicht?
Ik lijk weer es de weg kwijt. Denk ik...
Of toch niet... Ik verlang, ik wil, ik vraag, ik neem, ik krijg. Maar niet dat wat mij vervolledigt.
Deels door mijn toedoen en mijn ongeduld. Deels omdat ik niet steeds aangeef wat ik verlang. Deels omdat de situatie het gewoon niet toelaat.

Oudjaar...
Meester wou alleen zijn. Na enig aandringen van mij, leg ik me er bij neer.
De late avond stuur ik een sms, waar ik geen antwoord op krijg. Middernacht bel ik, en hoor ik dat Hij op stap is, een eenzame avondwandeling op het strand. Wantrouwen van mijn kant, doen me reageren. Ik ben kwaad.
Angstige honden bijten niet? Ik wel. De angst om bedot en bedonderd te worden, nam de overhand. Mijn kwaadheid sloeg al gauw over naar Meester.
Mijn wantrouwen heeft Hem gekwetst.

Nieuwjaar...
Er lijkt geen vuiltje meer aan de lucht. Er wordt wat over en weer ge'sms't, en geantwoord. 's Avonds komt Hij nog langs. We zitten nog aan tafel, en Meester schuift bij voor een tas koffie. Dan doe ik de kindjes naar bed.
Meester is nog even bezig aan de computer, en negeert me.
Ik ga in de zetel zitten.
Wanneer Hij in de zetel komt zitten, zeg ik Hem als sub gedag. Er komt amper reactie.
Hij zegt niets. Ik kom kwaad, ongemakkelijk, kan er niet mee om. Ik push enkele keren, vraag om uitleg, maar krijg dit niet. Het moment dat Hij mij berispend toespreekt, loop ik weg. Dit komt me te hard aan.
Ik hou het niet meer, en trek me terug in de keuken, in het donker, op de grond. Ik laat de tranen toe, die ik tot nu toe verbeet.
Wat wil Hij?
"Geef ik je de collar terug?" sms ik Hem vanuit de keuken. Te trots om het Hem in het gezicht te vragen, beschaamd om Hem mijn tranen te tonen, angst voor het antwoord.
Daarop komt Meester naar de keuken. Ik kan Hem niet aankijken. Na opnieuw berisping van Hem loop ik weer weg.
Hij neemt Zijn jas. Enigszins verwonderd kijk ik toe. Gaat Hij weg? Zomaar? Wat in godsnaam is Hij hier komen doen? Is Hij gewoon hier gekomen, in de zetel zitten, mijn avond te vergallen door me te negeren? Mijn kwaadheid slaat om in woede.
"Doe dit niet. Vertrek niet op die manier! Dit zou wel es een heel averechts effect kunnen hebben!" verwittig ik. Ik moet me sterk houden om de collar niet naar Zijn hoofd te zwieren. Ik tracht me niet te laten leiden door de woede die nu door me heen raast.
Hij vertrekt...
Ik heb het helemaal niet meer... er stromen nog meer tranen... Ik tracht mezelf weer in de hand te nemen, om het niet tot een hyperventileren te laten komen.

Ik sta op negeren, op Zijn gsm. Ik probeer te bellen, maar krijg niets gehoor.
Mijn sms'en worden niet beantwoord.
Ongerust, doodmoe, ga ik slapen. Een onderbroken nacht. Wakend op een evt inkomende sms.
Tot deze ochtend vroeg. Wakker, ongerust, zet ik de pc aan.
Tot mijn geruststelling vind ik een mail van Hem.

Hij is het weekend naar Rotterdam. Maandag ten vroegste zie ik Hem ws terug. Of ik Hem hoor of lees? Geen idee.
Ik heb me alvast een voornemen gemaakt, die ik dit weekend zal trachten in te lossen. Een voornemen aan mezelf.