8 - twijgjes sprokkelen


Mijn voornemen is mij behoorlijk goed gelukt. Het ganse weekend zou ik uit mezelf geen sms sturen. Ik heb er maar 2 gestuurd, een onbelangrijk ivm gezinszorg, en ene om te laten weten dat ik 24januari geen opvang heb voor de kids. Daarna heb ik enkel gereageerd, geantwoord op Zijn bericht.
Zondag telefoneerde Hij. Natuurlijk was ik blij, ik had geen phone verwacht. Of ik 's avonds thuis was. Ja dus, waar zou ik anders zijn. Hij zou nog es langskomen. Opnieuw een aangename verrassing voor mij. Hij die zelf voorstelt dat Hij langskomt, ditmaal heb ik de vraag niet gesteld. En Hij komt een dag eerder dan Hij voorzien had.
Bij binnenkomst, voel ik dat ik Hem gemist heb, en ook Hij kust me warm en hevig. Alles is weer goed.
Dit betreft het vorige weekend.
Maandag ben ik ziek gevallen, een irritante verkoudheid. De kindjes zijn ook ziek uit bed gekomen, en ik besluit ze thuis te houden. De kindjes voelen zich al gauw beter, en zetten het huis in rep en roer. Ik ben geen mens, en loop een ganse dag te niezen en te snotteren. 's Avonds vraag ik Meester of Hij de oudste naar school wil brengen, naar de leefgroep. Hij kan, Hij doet. Daarna gaan W/we nog om brood en charcuterie, en eten S/samen bij mij thuis een boterhammeke.
Maandag is spijtig genoeg een start van enkele dip-dagen voor mij. Ik geraak maar niet in routine. Ik loop moe, ambetant. Meester moet het weer bekopen. Ik bestook Hem met berichten, gezaag en geklaag.
Woensdag geeft Meester me een opdracht. Het is mooi weer, ik heb mij al enkele dagen binnenshuis opgesloten, en ik moet naar buiten.
"Ga een toertje doen in het bosje, en zoek enkele twijgen. Maak intussen een foto van een blote borst, op een herkenbare plaats, als bewijs."
Ik weiger. Ik voel me niet lekker, loop echt dip, leeg, ... Ik weiger de opdracht, en zeg dit ook zo aan Meester. "Meester, het spijt me. Ik respecteer U en zie U heel graag. Maar ik kan Uw opdracht niet voldoen. Ik leg me dan ook heel nederig bij Uw straf neer." Hij zal me wel weer negeren. Maar dit keer geeft het me niet. Ik heb geen behoefte aan gezelschap. "Je kan wel, maar je wil niet. Dat is een verschil." reageert Meester. "Ok... ik wil niet." ik kan niet anders dan toegeven. "Je hebt nog tijd om je te bedenken." geeft Hij me nog kans. "Ik weet het. Maar ik ga me niet bedenken. Sorry." Ik ken mezelf. Nee is nee.
Ik ben niet goed bezig deze week. Ik heb afspraken afgebeld, omwille van mijn ziek zijn en omwille van mijn dip voelen. Ik scharrel in de snoeppot. Meester heeft die opgevuld met chocotofs, en ik heb er enkele quality street snoep in gegooid. Snoep waar ik op verkikkerd ben, en waar ik niet kan afblijven. Er passeren 4 dagen aan mij, die ik met veel moeite doorkom.
Het zit me niet mee. Ik maak me ongerust om mijn jongste. Ze moet weer kine en logo krijgen. Ik loop met koppijn sinds maandag, Meester die me gaat negeren, het komt allemaal op een hoopje op me af. "Je was beter naar buiten gegaan, maar subje wou weer niet luisteren. Ik passeer straks voor je alternatieve straf." geeft Meester aan. He bwah, ik heb geen zin. Ik voel me niet in de stemming, ik loop emo. Meester zou in de late avond langskomen, en ik grijp het dankbaar aan, als excuus. Ondanks dat ik wel verlang naar Hem, geef ik aan niet meer langs te komen.
Donderdag is het me beu. "Ik ben al de ganse week niet goed bezig Meester. Niet uit bed geraken. Teveel snoeperen. 2 x gespeeld tot orgasme. Afspraken niet nakomen. Gister opdracht geweigerd." Meester begrijpt mijn ongestelde vraag. "Dat je dit beseft is goed. Maar bedenk nu maar eens zelf een goede oplossing om alles weer recht te zetten." "Alles bij elkaar genomen voel ik me heel klein, onzeker. Dan stel ik me de vraag, ben ik de blauwe collar wel waard? Ben ik U wel waard? Ms zet ik beter een stap terug om U niet steeds tot last te zijn." reageer ik. "Slechte oplossing. Als je Me kent dan weet je dat Ik maar 1 richting ken en dat is altijd rechtdoor nooit achteruit. Waar je mee begint, werk je af. Dus opnieuw Mijn vraag, bedenk zelf een goede oplossing." Meester geeft niet toe. "Meester, mijn lieve Meester. Dat is geen oplossing voor mij, maar een ontlasting voor U. Een oplossing heb ik niet direct. Ik kan geen klok terug draaien. Ik kan me alleen maar trachten te herpakken. Elke dag opnieuw. De ene dag gaat dat moeizaam tot niet. De andere dag gaat dat vanzelf." geef ik eerlijk aan.
Ik voel me nog heel emotioneel, en reageer dan ook zo. Meester vraagt me om, weliswaar met enige vertraging, toch nog aan mijn opdracht te voldoen. "Nee." schreeuwt mijn innerlijke het uit. "Ik beloof niets. Is al beter dan weigeren he." geef ik een open antwoord. "Je bent sterk genoeg om lang harde spanking van Mij te krijgen zoals in Valentino, dan ben je zeker ook sterk genoeg om niet weg te smelten van de regen. Voer je opdracht met de glimlach uit en geniet van het feit dat je Mij pleziert." krijg ik van Meester.
En dan kom ik kwaad. "Gvd, werk niet op mijn gemoed. Maak me niet kwaad. Push niet, dat werkt averrechts. Nee is een nee bij mij. Laat me nu geen nee zeggen. Hou het er aub op dat ik niets beloof." Het ontschiet me. "Ik doe mijn best Meester. Ik weiger niet. Maar ik beloof niets." probeer ik op een andere manier te berichten. Ik voel wel dat ik weer in de fout ben gegaan.
"Wil Meester de twijgjes wat gedroogd of laat ik ze buiten liggen?" zoek ik toenadering. Hij bericht me hoe hij het wil, "ik ben fier op je." sluit Hij af. "Er is niets om fier op te zijn se." kaats ik af. Ik ben dan ook helemaal niet trots op mezelf. "Maar pushen heeft echt geen zin." geef ik nogmaals aan. "Toch wel," reageert Meester, "dat je even gestopt bent van tegen te spreken." is het antwoord op mijn niet fier zijn. "Hi hi, dat ga je er nooit uitkrijgen vrees ik." merk ik op.
Ik ga op stap, om twijgjes te sprokkelen. Niet wetend wat Meester er mee gaat aanvangen, maar wel vermoedend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten