Een mail van T, met toch enkele bedenkpunten op voorgaande mailberichten en verdere contacten, wist ik perfect te beantwoorden en te weerleggen.
Tja, ik kan koppig en heel koppig zijn. Volhardend! Wat ik wil, krijg ik, bereik ik. Hoe moeilijk het soms ook is...
Kennelijk maakte ik die indruk op T. Ie gaf mij zijn gsm-nr. Deels uit praktische overweging, voor mij een teken van vertrouwen.
Impulsief als ik ben, heb ik hem gebeld. Hem gestoord, dus zou hij mij terugbellen. Wat ie deed.
Hm... een heerlijke stem, warm en zwoel, het erotiseerde mij.
Enkele vragen heen en weer werden gesteld, verwachtingen deels ge-uit.
Maar phone is niet voldoende. T wou me face to face zien, iets wat ik ook prefereer.
Taal is meer dan een stem, taal is lichaamshouding, gezichtsuitdrukking. Taal is emoties voelen en ervaren. Ik stemde toe.
Taal is meer dan een stem, taal is lichaamshouding, gezichtsuitdrukking. Taal is emoties voelen en ervaren. Ik stemde toe.
Per mail zijn er foto's uitgewisseld.
Hé... hij is bruin!! Had ik niet verwacht, dus ff schrikken.
De 2e foto...
Ik heb een zwak voor zuiderse types.
Die donkere ogen... ze boorden zich in mij. Dit gaf mij de doorslag om op de afspraak in te gaan.
En zo zit ik hier, in de trein. Van hier naar daar. Bijna 6u reizen.
Goed zot, ben ik.
Ik blijf daar overnachten, anders is het helemaal te gek voor woorden. En baat het niet, schaadt het niet,
Ik zie het mee als een voorproefje om met de trein op vakantie te gaan, met de kids.
Het is een heel eind reizen. Na het voorgaande te hebben geschreven, de libelle helemaal doorbladerd, voel ik een deken van vermoeidheid over me heen gaan. Deze ochtend waren de meisjes vroeg wakker. Gister lag ik iets te laat in bed,
en ja,
ik slaap graag uit tot ik spontaan wakker word.
Dat zat er deze ochtend niet in, dat zal er morgenochtend ook niet inzitten, vrees ik.
Ik zou me maar al te graag gaan nestelen, heerlijk toegeven aan het dekentje. Maar ik durf niet. Angst om de halte te missen hoeft niet. Ik zit in de trein Antwerpen centraal, een eindstation. Ik heb eerder schrik dat ik te diep ga, en niet tijdig wakker ben om over te stappen.
Ik hou van enige zekerheden. Als ze er niet zijn zoek ik ze.
Ik ga dus ook nu voor de zekerheid en blijf wakker.
Vanavond hoop ik, vrees ik tegen beter weten in, tijdig te kunnen slapen, rusten...
Vandaag en morgen zullen intens zijn, qua kennismaking en gesprekken.
Ik weet dat ik ff in het rood zal gaan om alert te blijven, maar ik voorzie rust, maandag ben ik thuis. Dat wordt een rust dag, tussen de zorg voor de kids door.
Overgestapt. He, er mag gerookt worden in nederlandse treinen?
Kinderlijk laat ik alle indrukken bij me binnenkomen. De mensen rond me, het hollandse getetter.
We reizen een stukje 'ondergronds'.
Nieuwsgierigheid naar T groeit. Zenuwen nemen toe naarmate ik nader.
Stel nu dat het toch niet klikt? Dan sta ik daar mooi. Net geen 6 uur reizen. Ga maar es terug dan... Ik mag er niet aan denken.
Ik ga er ook niet aan denken. Ik ben en blijf positief.
Toch spoken vragen door mijn hoofd...
Zal het klikken?
Wat staat er straks te gebeuren?
Wat mag ik verwachten?
Wat verwacht hij?
Ik kan me er geen beeld van vormen, ik kan er enkel naar gissen.
Ff verwarring met de overstappen.
Rotterdam heeft een mooi station, nog wat in renovatie heb ik de indruk. Het doet me aan station Brugge denken.
Reistraject nr 3. Ik ben niet rouwig om al de overstappen. Zo strek ik af en toe de benen, het houdt me alert.
Dit lijkt me een mix tram-trein waar ik nu in reis.
Hierna nog een bus.
En dan....
moment supreme...
Goed zot, ben ik.
Ik blijf daar overnachten, anders is het helemaal te gek voor woorden. En baat het niet, schaadt het niet,
Ik zie het mee als een voorproefje om met de trein op vakantie te gaan, met de kids.
Het is een heel eind reizen. Na het voorgaande te hebben geschreven, de libelle helemaal doorbladerd, voel ik een deken van vermoeidheid over me heen gaan. Deze ochtend waren de meisjes vroeg wakker. Gister lag ik iets te laat in bed,
en ja,
ik slaap graag uit tot ik spontaan wakker word.
Dat zat er deze ochtend niet in, dat zal er morgenochtend ook niet inzitten, vrees ik.
Ik zou me maar al te graag gaan nestelen, heerlijk toegeven aan het dekentje. Maar ik durf niet. Angst om de halte te missen hoeft niet. Ik zit in de trein Antwerpen centraal, een eindstation. Ik heb eerder schrik dat ik te diep ga, en niet tijdig wakker ben om over te stappen.
Ik hou van enige zekerheden. Als ze er niet zijn zoek ik ze.
Ik ga dus ook nu voor de zekerheid en blijf wakker.
Vanavond hoop ik, vrees ik tegen beter weten in, tijdig te kunnen slapen, rusten...
Vandaag en morgen zullen intens zijn, qua kennismaking en gesprekken.
Ik weet dat ik ff in het rood zal gaan om alert te blijven, maar ik voorzie rust, maandag ben ik thuis. Dat wordt een rust dag, tussen de zorg voor de kids door.
Overgestapt. He, er mag gerookt worden in nederlandse treinen?
Kinderlijk laat ik alle indrukken bij me binnenkomen. De mensen rond me, het hollandse getetter.
We reizen een stukje 'ondergronds'.
Nieuwsgierigheid naar T groeit. Zenuwen nemen toe naarmate ik nader.
Stel nu dat het toch niet klikt? Dan sta ik daar mooi. Net geen 6 uur reizen. Ga maar es terug dan... Ik mag er niet aan denken.
Ik ga er ook niet aan denken. Ik ben en blijf positief.
Toch spoken vragen door mijn hoofd...
Zal het klikken?
Wat staat er straks te gebeuren?
Wat mag ik verwachten?
Wat verwacht hij?
Ik kan me er geen beeld van vormen, ik kan er enkel naar gissen.
Ff verwarring met de overstappen.
Rotterdam heeft een mooi station, nog wat in renovatie heb ik de indruk. Het doet me aan station Brugge denken.
Reistraject nr 3. Ik ben niet rouwig om al de overstappen. Zo strek ik af en toe de benen, het houdt me alert.
Dit lijkt me een mix tram-trein waar ik nu in reis.
Hierna nog een bus.
En dan....
moment supreme...