De reden waarom ik teleurgesteld ben in jou is dat je zegt gedreven bent om mij te dienen, maar je handelingen dat niet laten doorschijnen.
De eerste opdracht is bedoeld om je fysiek te sterken, de tweede opdracht om je mentaal te sterken.
Beide heb je enorm gefaald door je lakse houding en mentaliteit!
Wil je mijn aandacht verdienen, dan eis ik je volledige inzet en volharding!
En die heb je nu in ieder geval niet verdiend
Mijn verzoek is om heel goed na te denken of dit wel iets is wat je wil of niet, want ik wil mijn tijd zeer zeker niet vergooien aan iets dat van korte duur is, daar heb ik geen tijd en zin voor!
Ik ben een Dom die redelijk de teugels laat vieren, maar mijn opdrachten dienen uitgevoerd te worden met de intentie om perfectie te bereiken, minder dan dat voldoet niet aan mijn standaarden!"
"Wat betreft het afstandsprobleem, het is een hele afstand. Als we echter aan beide zijden moeite doen, is dat haalbaar. Ik heb er geen prob mee om te treinen. Financieel zal ik kijken of er een goedkopere mogelijkheid is.
Het is idd frustrerend. Dit voel ik ook. Ik heb een hoge behoefte aan aandacht en spel. Voor mij is deze week al deels een beproeving.
Wat opdracht 1 betreft, ik ben de zondag thuisgekomen, moe, had de kindjes nog in bed te doen. Ja, klopt, ik heb de opdracht niet gedaan.
Opdracht 2. Ik kan niet anders dan ook hierin toe te geven dat ik gefaald heb.
Opdracht 1, ik ga mijn uiterste best doen, zodat het niet te merken is dat ik hier niet voldoening en tijd in gestopt heb.
Opdracht 2, ook hier ga ik mij bedwingen en nadenken hoe ik dit tot tevredenheid oplos.
Zelf heb ik ook al aangegeven dat ik niet voor korte duur ga, ik ga voor het volledig pakket!
Ik ben niet van plan om zo ver en zo lang te reizen als tijdsverdrijf!
Verder kan ik enkel nog zeggen dat ik aandacht mis,
ik probeer echter niet meer te verwachten dan wat me geboden wordt!"
Het is me kennelijk weer es gelukt niet te voldoen.
Bewust? Onbewust?
Ik voel dat ik me nog niet helemaal aant geven ben, nog niet helemaal de touwtjes uit handen, omdat er nog net dat beetje vertrouwen ontbreekt, angst dat ik er gekwetst ga uitkomen.
Er is nog steeds dat beetje muur rondom me, waar net niet voorbij kan gegaan worden.
Dit zal een tijdje duren vooraleer het helemaal gesloopt zal zijn. Ik zal wat tijd nodig hebben om Meneer nog beter te leren kennen, en uit zijn handelen en doen zal ik hem nog meer gaan vertrouwen. Om mij helemaal te geven.
Klinkt ms kinderachtig...
Vraag me niet waar de grens ligt van wat of hoe, daar heb ik geen antwoord op. Ik handel volledig op gevoel.
Het heen en weer reizen heb ik geen probleem mee, het mentaal en fysiek mezelf sterken, dat is kennelijk net iets te ver...
Zucht...
Onbegrijpbaar...
En toch, als ik vooruit wil, zal ik moeten loslaten, trachten te relativeren, anders gaan denken...
Ik zal zelf moeten gaan tonen dat ik het waard ben om moeite te doen voor mij.
Angsten...
Wat als ik verliefd wordt? Wat als hij zich bedenkt?
Het heeft niets met vertrouwen te maken, maar met realiteit.
Wat als ik meer ga verwachten?
Ik ken mezelf...
He, had ik maar zo een aan-uit knopje om het nadenken stop te zetten!!
Soms is het verlangen zo groot, dat ik mij ga vergalopperen,
soms is het verlangen zo groot, dat ik stilval, uit angst.
Ik wil mij zo graag helemaal geven, mij zo graag laten leiden,
alles van me af gooien en uit handen geven.
Schrik houdt me echter tegen.
Schrik om te falen, om te verliezen.