13a - fucking hell

Hoe is het mogelijk? Ik heb weer es Meester kwaad gemaakt. Daar ben ik echt wel een kei in. Spijtig genoeg niet naar Meester Zijn zin.
Ik vroeg Zijn aandacht. Op een voor Hem ongepaste manier.
Als ik er over nadenk, mening vraag aan anderen die mij perfect kennen, heeft Mijn Meester alleen maar gelijk.
Er zijn periodes dat ik alleen maar aan mezelf denk. Shame on me. Nee, het is niet goed te praten. En het is bijna niet meer goed te maken. Mijn krediet raakt op. Dat voel ik, dat geeft Meester me aan.
"een slechte, egocentrische en onaanvaardbare houding voor een subje tegenover haar Meester" noemt Hij het.

Waarom heeft Hij toch altijd gelijk? Waarom heb ik het soms zo moeilijk, en wil ik steeds proberen boven Hem te komen? Op dat laatste heb ik ms wel het antwoord. Van kinds af aan heb ik altijd mentaal moeten vechten om gehoord te worden. Nu soms ook nog. Maar als sub is dit helemaal uit den boze, om mij boven mijn Meester te willen plaatsen. Alleen, ik wil het niet, het lijkt sterker dan mezelf. Ik weet dat ik Meester helemaal mag en kan vertrouwen. Ik weet dat Hij Zich aan Zijn beloftes houdt. Ik weet dat het een man van sterke principes is. Ik weet dat ik op Hem mag bouwen. Waarom ik het Hem dan zo moeilijk maak? 

"je bent langer dan een maand psychisch en fysisch een wrak geweest waardoor ik meer voor je moest zorgen en inspringen dan dat jij als subje kon dienen. Deze week gaat het beter met je doordat Ik je naar de dokter gestuurd heb en waaruit bleek dat Mijn diagnose correct was. Ik was deze week enkele dagen onvoorzien bezet omdat Ik voor Mijn kinderen moest inspringen. Toch moet Ik in je concept weeral je ongenoegen lezen dat Ik je niet genoeg aandacht geef. Ik stoor Mij aan je egoïstische manier waarop je aandacht vraagt."

Wat kan ik hier op zeggen? Dat Hij gelijk heeft. 

Ik erken dat ik Meester nodig heb. Angst om Hem te verliezen, drijven me tot onaanvaardbaar gedrag. Onaanvaardbaar gedrag, die ik uit, waardoor ik Hem van me afduw. 

Het is de eerste keer niet dat ik die fout maak. Wat geen excuus is. 

Nee, ik ben niet van plan een haatcampagne op te starten, daarvoor is Hij mij te lief.

Ja, ik tracht Hem id een zekere richting uit te sturen, waar Hij geen gehoor aan geeft. 

Goed, ik moet het sms verkeer gaan afremmen. (argh, dit is een moeilijke)

Opdrachten naar aanleiding van de rode collar, 
stoppen van Meester tegen te spreken, omdat Meester het wil, omdat het onbeleefd is en omdat het niet getuigt van respect naar Meester toe. lijk ik maar niet onder controle te krijgen
Stoppen van de brat uit te hangen om dezelfde redenen als hierboven. Indien het speels bedoeld is mag dit wel nog.
toon motivatie en toewijding in alles wat je doet omdat Meester het wil en omdat dit onombeerlijk is in een trainingsfase maar ook omdat dit je ten goede gaat komen in je nieuwe leven dat Ik je wil geven. Het maakt niet uit als het gaat om een belastende houding of een kloten-kater opdracht of opzoekingswerk of gelijk wat. heb ik af en toe nog een schop onder mijn kont nodig
Hou ook vol wat je gestart bent om dezelfde redenen als hierboven.
Hou je aan je agenda, reden staat hierboven. Hier wil Ik ook aan sleutelen waar nodig. heb ik opnieuw in handen genomen
Vermageren. Waarom? niet voor je uiterlijk, wel omdat Ik weet dat dit enkel te bereiken is door langdurige motivatie. Het gevolg hiervan zal ook zijn dat je conditie zal verbeteren (goed voor lange sessie's), je zal je uithoudingsvermogen op alle vlak verbeteren en je zal je hierdoor zeker niet slechter in je vel gaan voelen. Hiervoor ben ik ook bereid om de kosten van fitness op mij te nemen. ik krijg mezelf niet gemotiveerd
Onderdanigheid hoef Ik niet iedere keer af te dwingen, dat moet uit jezelf komen uit respect voor je Meester. werkpunt!

"Ik had je gezegd dat je vanavond plaats kreeg in Mijn agenda, en daar zal Ik Me aan houden. Hoe het zal verlopen zal wel van jou afhangen." toont weer es aan hoe principieel mijn Meester is. 

En dan krijg ik 2 mogelijkheden... het een of het ander. Koppig mijn eigen zinneke doen, of toegeven, en onderdanig gaan kruipen voor Hem. Aangezien ik Hem niet kwijt wil, aangezien ik alleen maar blij ben met Zijn geduld, is de keuze snel gemaakt. 
"je gaat vanaf nu in de pas lopen en je gedragen zoals Ik het voorschrijf in je gedragsregels, jij zit volledig klaargemaakt (kledij Cocolamar, zonder slip, met botten, make-up,...) geknield te wachten en begroet Me zoals het hoort. Daarna ga je in stilte geboeid mee, Nadien zal je bij jou thuis nog een strafsessie ondergaan voor al je ongepast gedrag. Je slaapt thuis zodat je kan uitslapen voor het vervolg van het weekend."

Meer nog, en dit zal nu wel heel gek klinken, ik wil mogelijkheid 2 gewoon ondergaan! Dit is iets dat grotendeels aan mijn verwachtingen voldoet. Hij legt mij beperkingen op. Hij neemt de touwtjes in handen. Hij beslist. En ik... ik moet zwijgen en ondergaan. Ik wil... ik zal... ik ga zwijgen en ondergaan.

Hij is nog steeds, en blijft MIJN Meester. En ik meen het, ik zal er alles aan doen om dit zo te houden. 
"je hoeft niet zomaar te kiezen uit deze mogelijkheden, je moet kijken welke ingesteldheid je het beste past en wat je wil bereiken." Ik kies de voor mij niet gemakkelijke weg. Hier ben ik me terdege van bewust. Ik ken mezelf. Ik weet dat ik steeds een mogelijkheid zal vinden om te 'proberen'. Maar ik weet wat ik wil bereiken, en ik weet DAT ik het zal bereiken. Hoe moeilijk het me soms ook zal gaan. Echter, ik beslis er niet alleen over. Meester beslist mee. Meester stippelt de route uit. Meester bepaalt hoe, wat, waar...

Hij wou geen discussie. 

Ik vroeg om te reageren. Mijn mening te geven.

Uitleg geven en palaveren behoorde niet tot de opties. 

Maar ik moet het kwijt... 

mijn dagboek...

mijn stilzwijgende dagboek...

waar ik alles in kwijt kan en mag.