13c - gestraft op vrijdag de 13e

Bij mij thuisgekomen, ontkleed ik me. Meester neemt de tijd en legt rustig klaar wat Hij nodig heeft. De nieuwe aankopen worden uitgestald. Ik heb nog steeds mijn collar en polsboeien aan. Meester doet me het bit in, en klikt opnieuw mijn polsboeien met het ketentje aan elkaar.
Gebukt, ontvang ik spanking. Aangezien ik 5 weken stilgelegen heb, had ik in de auto Meester al gevraagd om soft op te starten. Gelukkig hield Hij er rekening mee... Maar niet voor lang. Al gauw krijg ik harder te incasseren en te verduren. Ik stap een meter vooruit, zodat ik kan leunen op de zetel. Ik ben klaar voor het ontvangen van mijn straf.
Mijn schouders, mijn kont, worden behandeld. Zweepjes, slaginstrumenten paseren de revue. Meester kent geen genade. Het bit stoort me. Waar ik de gagg ball nog uit mijn mond kon duwen om iets duidelijker te praten, lukt dit nu geen beetje met het bit.
De slagen komen harder en harder aan. Stop wordt niet aanhoord. Ik tracht te ontsnappen, maar kan me enkel en alleen maar in een bolletje in de zetel draaien. Ik heb me amper opgerold of Meester trekt me alweer in positie om verder te gaan.
Ik voel hoe Hij me kraakt. Tranen springen in mijn ogen, en ik laat los. Tranen, snikken, een druipneus... Nu verstop ik me nog meer, zodat Meester niet ziet dat ik ween, ik weiger mijn zwakte toe te geven, ik weiger Hem die vernedering te tonen. Hij hoeft het niet te zien, Hij kent me intussen goed genoeg om te weten dat ik het moeilijk heb.
"Nu ben je een klein meisje he." merkt Meester op. Hij boort me de grond in. Al die keren dat ik Hem aangegeven heb, dat ik Hem nodig heb, dat ik niet zonder Hem kan, keert zich nu tegen mij op een onaangename manier. Ik zit daar, in de zetel, poedelnaakt, knieën opgetrokken, in het hoekje, als een klein kind te snotteren. Meester torent boven me uit. Hard en streng. Mij op mijn plaats zettend. Dit komt harder aan dan de spanking.
Meester laat Zich niet intimideren door mijn huilen. Hij gaat door...
Het regent slagen op me.
En dan... lijkt het of ik niets meer voel. Ik hou op met ontsnappen. Ik doe geen poging meer. "Doe maar..." gaat door mijn hoofd, "het doet geen pijn meer."

Ik herinner me niet meer alles van hier af. Ik weet dat ik toegedekt in de zetel lig. Mijn hoofd in Meester Zijn schoot.
Na dat ik wat bijgekomen ben, heb ik dorst. Of Meester iets wil halen? Nee, het is aan subje om Meester te bedienen. Ik denk er anders over, en zeg het Hem. Maar nee, Meester geeft niet toe. Zware benen, een onvast lichaam, heb ik alle moeite om me naar de keuken te begeven om wat water. Ik voel hoe ik elk moment terug ga spacen. Even doorbijten.
Ik kom terug met 2 glazen water en geef Meester die uit mijn linkerhand. Hij neemt niet aan. Ik zet mijn glas op tafel, ga op de knieën en geef Hem het glas met beide handen. Nu neemt Hij het wel aan. "Drink nu ook maar." zegt Meester. Oeps... Ik was niet van plan op toestemming te wachten...
Ik plaats me weer bij Hem. Op mijn knieën op de grond, mijn hoofd in Zijn schoot, ik laat me weer gaan, en geef toe aan het getrek van de roes. De vermoeidheid, het is intussen na middernacht, zal ook wel een rol gespeeld hebben. Ik voel hoe mijn lichaam uit positie gaat, en schuif op de grond. Half versuft mompel ik dat mijn kont pijn doet. De koude grond vertraagt mijn roes.
Meester schiet me te hulp en haalt me van de vloer om me op de zetel te leggen. Ik geraak met heel veel moeite wakker. Ik flok me om te slapen. Ook hier toont Meester weer hoe goed Hij mij al kent. Hij ziet mijn vermoeidheid, en begint Zijn gerief op te ruimen.
Hij neemt afscheid. Na heel wat inspanning slaag ik er toch in om weer wakker genoeg te worden om Zijn afscheid te beantwoorden. Ik sluit de deur na Zijn vertrek, doe het licht uit, en kruip in mijn zetel, onder de dons, om de nacht verder te slapen.