3 - overreiken

Stilte...
Ja, ik ben wat stilgevallen in de blog.
Maar zo stil als het is in de blog, zo oorverdovend is het in mijn hoofd.
Vragen, antwoorden, oplossingen. Alles dooreen, maar niets die elkaar linkt.
Geraak er maar es wijs uit.

Ze staat stil, tolt rond haar eigen as. Van her en der reiken handen naar haar uit. Angst houdt haar tegen die aan te nemen. Faalangst, verlatingsangst. Angst om pijn te voelen. Ze heeft haarzelf lang geleden aangeleerd haar terug te trekken in haar eigen wereldje. Waar niets haar kan raken. Waar ze niets voelt. Haar eigen veilige wereldje. Onbewust is ze weer die weg ingeslagen. Onbewust dwaalt ze terug af naar haar veilig optrekje. Een klein kamertje, met enkel de noodzakelijke dingen. Een bed met een warme deken waar ze onder kan als ze het koud heeft, als ze geborgenheid nodig heeft. Ramen die ze kan afsluiten en verduisteren als ze alleen wil zijn. Als ze haar letterlijk en figuurlijk wil afsluiten. Als ze niemand wil zien. Een deur met een stevig slot op. Zodat niemand binnenkan zonder haar toestemming. En haar gsm. Haar gsm die ze op stilte zet. Enkel het oplichten verraadt een inkomend gesprek of een sms. Ze hoeft niet op te nemen, ze hoeft niet te antwoorden.
In het kamertje heeft ze haar dagboek, ze schrijft alles van haar af. Alles wat ze voelt, hoe ze voelt. Soms reeël, soms fantasie. 
Ze heeft ook haar hobby spullen mee, waar ze zich graag mee bezighoudt. Het alom gekende, het biedt veiligheid.

Al de ganse maand januari loop ik wat ziek. Het is begonnen met een gekuch. Ten einde raad ben ik toch maar es naar de dokter gegaan, die griep vaststelde. Bwah, vandaar die vreselijk irriterende symptomen. Het griepje is stilletjes aan vertrokken maar heeft broertje verkoudheid en zusje irritatie achtergelaten. Opnieuw op doktersbezoek, opnieuw medicatie.
De lichamelijke klachten zijn zo goed als weg. De fysische klachten blijven.
Vermoeidheid blijft in mijn lijf. Het trekt aan mijn psyche. Kleine dagdagelijkse dingen wegen loodzwaar. Kleine stapje zijn mij onoverkomelijk.
Nee, ik ben niet depressief, dat gevoel ken ik wel. Maar ik heb de grootste moeite om de kleinste dingen te doen. Met uiteraard alle gevolgen vandien.

Meester leest me intussen als een open boek. Ik kan niets verborgen houden, ik wil ook niets verborgen houden voor Hem. Op Zijn manier tracht Hij me er door te sleuren. Maar Hij komt met Zijn rug tegen de muur te staan. Iets in mij houdt mij tegen om nog verder in het diepe te springen.
Waar ik eerst de griep de schuld gaf, waar ik elders schuld geef, moet ik nu dik tegen mijn zin toegeven dat ik fout zit. Dat ik het antwoord op de vraag schuldig blijf.

Meester heeft Zijn gedragsregels opgesteld in functie van mijn groei. Het niet nakomen, naleven veroorzaakt sanctie's. Ik heb ze gekregen, de sanctie's. Ze hebben me pijn gedaan. Tot diep in mijn hart ben ik geraakt geweest. Tot diep in mijn ziel gekwetst.
Ach, moet ik maar doen wat van me verwacht wordt toch?

Hoe graag ik ook wil, hoe graag ik Meester ook zie, het lukt me niet.

Ik smeek om Zijn gezelschap. Ik heb nood aan warmte, geborgenheid. Ik wil niet veroordeeld worden, maar wel begrepen worden. Ik wil rust en ontspanning na soms zware heftige dagen. Ik wil niet doemdenken, maar heb het soms moeilijk om de positieve straaltjes er uit te filteren.

Vorige week had ik enkele avonden na-een koorts. Een gevoel van eenzaam en alleen zijn besloop me. Gelukkig waren de kindjes bij papa. Toch moest ik ze in een moment van koorts ophalen. Ik voelde me tekort gedaan. Hoeveel heb ik niet voor hem ingesprongen? Waarom moet ik dingen zo ver drijven? Waarom moet ik vechten om geloofd te worden? Waarom kunnen dingen niet als vanzelf?
Het was zo als ik kind was, het is nog steeds zo...

Doodop loop ik. Maaltijden worden overgeslagen. Huishouden wordt verwaarloosd. Slaap wordt tijdens de nacht onderbroken. Overdag heb ik moeite wakker te blijven. Dagelijkse koppijn in verschillende graduaties.
Korte afstanden lijken mijlenver.

Ik maak Meester radeloos, en stel Hem diep teleur. Zijn teleurstelling raakt mij diep.
-"Meester?" vraag ik Zijn aandacht.
-"Ja meisje." reageert Hij.
O, wat is het lang geleden dat Hij mij meisje genoemd heeft. Het geeft me een warm gevoel, en tegelijk bezorgt het me tranen in mijn ogen.
-"Ik stel je teleur he." open ik het gesprek.
-"Ja, maar op een manier die jij je niet kan voorstellen." klinkt het antwoord.
Angst overvalt me.
-"Hoezo?" vraag ik uitleg. "Wat bedoel je met een manier die ik me niet kan voorstellen?"
-"Hoe denk je dat jij me teleurstelt?" krijg ik de vraag terug.
-"Kids" is mijn korte antwoord. "Maar ik stel jou de vraag." kaats ik terug.
-"En Ik laat jou nadenken." reageert Meester.
-"Wel, omdat ik idd stappen achteruit zet met alle gevolgen vandien. Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik weet enkel dat ik 's morgens de discipline kwijt ben. Ik kan niet vroeg opstaan. Dat is mijn dooddoener. Maar dat wordt wel verwacht. Als ik niet aan verwachtingen kan voldoen, draai ik me om en loop ik weg. Ik voel me er zo slecht bij dat ik me gewoon letterlijk en figuurlijk opsluit. Het is me al overkomen als nu. Voor de kindjes er waren. Ik wil niet terug in die straat. Maar ik vind geen oplossing. Het ergst is, dat ik kwijtraak. Dingen, mensen die me dierbaar zijn." Ik krijg geen reactie. Ik heb het antwoord niet gegeven die Meester wil horen. "Waarom ik denk dat ik je teleurstel? Omdat ik me niet aan mijn afspraken houd? Omdat ik achteruit stap ipv vooruit?" Ik vraag Hem nog of ik Hem die avond zie.Heel eventjes passeert Hij. Hij blijft kort. Op mijn vraag of ik een softe sessie krijg, krijg ik:
-"Nee"
-"Je gaat me toch niet weer straffen aub?" vraag ik angstig.
-"Nee"

Ik weet niet wat denken.
-"Ik snap je teleurstelling. Ik pieker me suf wat ik er aan kan doen."
-"Een Meester is in Mijn ogen pas Meester van Zijn subje als Hij haar kan leiden naar een beter subje-zijn, indien nodig met behulp van de nodige sancties. Als geen enkele sanctie een positieve invloed heeft op het subje, dan is het duidelijk dat het subje zich niet laat leiden naar de richting die Meester uit wil gaan. Kun je dan bijgevolg wel nog spreken over de Meester van dat subje, of enkel over een speelpartner? Dat is wat Mij nu zo teleurstelt."

Zijn sms doet mij in tranen uitbarsten. Dit is niet wat ik wil. Dit is niet hoe ik het wil. Ik wil Hem niet teleurstellen. Die man verdient zoveel beter! Ik ben Hem aan het verliezen.
-"O fuck" kan ik enkel maar reageren. "Ik wil je niet kwijt!" mijn binnenste schreeuwt het uit. Ik word overmannen door een slecht voorgevoel.
-"Je grootse geluk is dat je Meester niet tegen z'n verlies kan en dat Hij nooit wil opgeven. Daarom laat Ik je ook niet vallen, maar besef dat Ik op dat vlak een grote uitzondering ben. Van iemand anders had je ws al lang een schop onder je reet gekregen."

Van anderen heb ik al een schop onder mijn reet gekregen. Het is waar, mijn Meester is uitzonderlijk. Maar is dit een goede reden om S/samen verder te bouwen? Ik wil niet dat Hij eronderdoor gaat.
-"Jij bent idd mijn geluk. Maar ik kan nog altijd opgeven e." geef ik hem aan.

En dan vraag ik om toch niet langs te komen die avond. Mijn huis is een stort. Ik heb een rotdag achter de rug. Zo durf ik Hem of iemand anders niet te ontvangen.
-"Morgenavond passeer ik. Je hebt 24 uur. Gebruik ze!" geeft Hij toe.
-"Dank je!" meen ik. "Ik heb je echt wel nodig! Als Leider, Als Meester. Ik doe echt mijn best om te voldoen!" geef ik me bloot.

W/we hebben nog een telefoongesprek gehad. Hij praatte. Ik huilde... Hij gelooft me. Die woorden,... betekenen zoveel voor me! Hij voelt zich machteloos. Ik voel me schuldig.
Hij beseft dat ik het niet express doe, dat ik het niet doe om aandacht te vragen, of om gestraft te worden. Hij beseft dat ik er onder lijd als ik Hem teleurstel, terwijl ik het niet in de hand heb. Zijn teleurstelling in mij, is mijn pijn.

Mijn Meester,
ik aanbid die man!
Dit gaat niet meer over graag zien, of houden van,
dit gaat over er zijn voor elkaar. Of toch Hij voor mij.
Dit reikt veel verder dan een relatie.

Wie ben ik nog?
Ik ben nog steeds Zijn subje,
ik werp me nog steeds aan Zijn voeten,
vol aanbidding en dankbaarheid!