.jpg)
Af en toe word ik nog overvallen. Door twijfel, door angst, door wantrouwen. Gister had ik weer zo een moment. Ik merkte het al enige tijd aan mezelf. Dan voel ik vanalles broebelen, een wegje zoeken, maar nog geen plaatsje vinden.
Ik mag niet klagen, ik heb geen klagen, integendeel. Soms word ik gewoon rotverwend door mijn Meester. Het weekendje Hasselt oa, een katten-kap die Hij gaat bestellen of al besteld heeft.
Als ik iets vraag, kijkt Hij wat in Zijn mogelijkheid ligt om te doen, om in te gaan op mijn vraag.
Super toch?
En toch... hunker ik. Voel ik me hongerig. Is er een zekere rusteloosheid. Heel moeilijk te omschrijven allemaal...
Waar voel ik me tekort?
Wel, dat antwoord is er gekomen, gister avond. Tijdens het heen en weer sms'en met een sub-kennis.
Diepgang. Emotie. Betekenis. Ik voel me dit niet krijgen.
Of wil ik weer te vlug te veel. Dan denk ik aan wat Mr Aspen me ooit heeft gezegd. "Je wil te veel, te snel. Je zal tegen grenzen opbotsen, en die verleggen. Maar op een gegeven moment zijn er geen grenzen meer waar je over kan. Dan heb je alles gehad." Zit ik in dat roulement dan?
Nee, want fysiek heb ik nog heel veel te beleven. Psychisch voel ik me ondervoed.
Zelf ben ik een open boek. Emoties worden van mijn gezicht afgelezen, en kan ik onder woorden brengen. Dit mis ik bij Meester.
O ja, Hij noemt mij wel Zijn sletje. Hij weet mij nog steeds te versieren. Ik laat het Hem graag toe. Maar soms krijg ik het gevoel dat Hij me gewoon naar de mond praat.
Een gevoel... Mijn gevoel... Gevoel is geen waarheid! Laat dat duidelijk zijn. Wat ik voel, voelt een ander persoon ms heel anders aan.
Maar ik merk mezelf hier op reageren. Ik wil voorbij het oppervlakkige van de kennismaking.
Mezelf kennende, weet ik dat ik streef, en verder streef. Echter, als ik me steeds tegen een muur voel opbotsen, weet ik ook dat ik gewoon een andere weg insla. Soms met alle gevolgen van dien. En ja, dan kunnen wegen al es helemaal uiteen gaan.
Zo open als ik was in de kennismakingsmail met Hem, zo open ben ik nog steeds. Al voel ik af en toe toch een schaamte, als ik iets pervers vind. Ik heb mijn verwachtingen duidelijk omschreven. Ik heb nog steeds die verwachtingen. Dat moment, heb ik er geen duidelijke NEE op gekregen. Al is er geen toenadering of poging tot. Daar zitten W/we B/beiden met uiteenlopende verwachtingen. En net dat, komt me dwars te liggen. Jach, het is allemaal nog pril. Maar een kennismaking met de kids mag er zitten aan te komen. Ik wil geen D/s relatie achter gesloten deuren. En daar blijf ik bij.
Ik ben al helemaal niet materialistisch ingesteld. Dat merk je meer dan genoeg in mijn huisje. Natuurlijk is het leuk cadeautjes te ontvangen. Wie houdt daar nu niet van? Maar hoe mooi, hoe groot, hoe duur het ook is, mijn voorkeur gaat veel meer naar het kleine. Al is het bij wijze van spreken, een chiquebakkenring, waar meer betekenis kan inzitten, dan een groot duur stuk.
Dat mis ik!
Rond en rond en rond. Het tolt en maalt en draait en keert.
Stel ik te hoge verwachtingen? Kan ik me niet gewoon neerleggen bij wat mij gegeven wordt? Ben ik ondankbaar? Wil ik gewoon te veel, te snel?
Oneindig... Oneindig veel vragen, bedenkingen. Antwoorden, oplossingen blijven hier en daar uit. Of tenminste, de antwoorden en oplossingen die ik verwacht, waar ik op hoop.
Hoewel ik maar al te goed besef dat simpelweg niet al mijn wensen, vragen, bedenkingen kunnen ingevuld of beantwoord worden. Al wil ik het voor mij, of de voor mij meeste belangrijke noden wel krijgen.
Ik voel me met mijn hoofd tegen de muur lopen. Ik voel me stuiteren. Eb en vloed, heen en weer getrek. Ik loop verloren in de openingen die ik zie.
Wat lijk ik weer ondankbaar.
Terwijl ik wel bevestiging merk van mijn ingeslagen weg. Het sub-gevoel. Het al overheersende sub-gevoel als ik bij Hem ben. En vooral als ik op mijn knieën zit, tegen Hem aangevleid. Dat gevoel wil ik me nog meer in wentelen.
Zoveel die door mij heen flitst. Zoveel waar ik me meer en meer vragen bij stel. Twijfel die meer en meer toeslaat. Uitspraken die ik nu anders interpreteer dan toen.
Is het dan toch gegrond? Of verbeeld ik me maar...
Ik lijk opnieuw geen evenwicht te vinden. Noch in mijn dagdagelijkse leven, noch als sub. Zoals ik al meerdere keren heb aangegeven, het sub zijn vloeit in mijn eigen zijn. Is het daar dat ik me voel vastlopen? Geeft Hij mij te veel vrijheden? Mogelijk, want ik wil meer sub zijn. In alles wat ik doe en laat. Is mijn ongeduld weer een valkuil? Een valkuil die een groot doolhof is waar ik hopeloos mijn weg in zoek. Waar geen vleugje troost, bevestiging of geruststelling te vinden is.
Meester leest en antwoordt per mail. Een fucking lange mail...
doerga,
Mijn vermoeden met betrekking tot je berichten van gisteren zaten weeral juist. Ik had je juist aangevoeld dat het gevoel van ter plaatse te trappelen je weer dwars zit, of niet?
Volgens Mij wil je meer dan enkel een BDSM relatie, niet?
Volgens mij wil je het van de daken schreeuwen dat je je goed voelt bij Mij, niet?
Volgens Mij wil je in onze BDSM relatie groeien door een rode collar te krijgen, niet?
Volgens Mij wil je lopen voordat je kan gaan.
Wat Ik hierop te zeggen heb?
In onze eerste kennismakingsmails (periode eind september - 3 oktober) had ik al aangegeven dat ik me niet meer wil laten binden dmv een fulltime-relatie. je antwoord hierop was dat je het ook een goed idee vond om single mama te blijven en eventueel te kunnen evolueren naar een LAT-relatie. Maar de laatste tijd kom je af met de drang om mij voor te stellen aan je kinderen, familie, kennissen,... Voor Mij gaat dat te ver. Ik wil veel tijd investeren in Mijn sub. Een ontmoeting met je kids kan er voor Mij ook nog bij, maar van al de rest zie ik de meerwaarde niet in.
Zoals je ook al weet vanaf onze eerste mails ben ik heel erg gesteld op Mijn privacy. Zelfs vele mensen die heel dicht rond me staan kennen Me niet helemaal. Geloof me gerust dat jij zelfs dichter staat dan Mijn eigen ouders, dus voel je zeker en vast niet achteruit gestoken. Waarom ik toch altijd terughoudend ben? Dat is omdat Ik mezelf niet kwetsbaar wil opstellen. Hoe minder men over Mij weet, hoe minder ze tegen Me zouden kunnen gebruiken om Me te kwetsen of lastig te vallen. Ik leef Mijn leven en wil daarvoor geen verantwoording hoeven af te leggen tegen andere mensen. Daarom is Mijn principe: "hoe minder ze weten, hoe beter". Alles van de daken gaan schreeuwen staat volgens Mij hier lijnrecht tegenover en is dus moeilijk combineerbaar.
Hierover moeten W/we eens op één lijn zien te geraken.
De rode collar dan.
Hier denk Ik al een tijd over na. Er zijn redenen genoeg om je deze aan te bieden. Ik voel me goed bij de gedachte om je Meester te zijn en wil hier gerust verder in gaan dan wat nu het geval is. Ik vermoed ook dat je een rode collar zou aanvaarden van Me om deze redenen. Toch zijn er ook redenen waarom Ik nog weerhoudend ben hierover. Ik twijfel er eigenlijk niet aan dat je een rode collar wil, maar Ik twijfel er wel nog aan of je het aankan.
Ik zie het verschil als volgt:
Als je nu niet uit je bed geraakt, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je nu geen zin hebt om een afspraak na te komen met anderen, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je Me nu tegenspreekt, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je de brat wil uithangen door bvb Mijn zweep af te pakken of je los te wrikken uit een bondage, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je niet doet wat Ik je vraag, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je me nu begroet vanuit je luie zetel of door rond Mijn nek te vliegen, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je een afspraak niet nakomt of niet verder werkt aan een bestelling waar vierklanten op wachten, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
Als je een orgasme hebt zonder Mijn toestemming, dan berisp ik je. Ik laat je merken dat Ik daar niet blij van word, maar met je blauwe collar heb je nog zelf de vrijheid om hiermee te doen wat je wil. Met een rode collar zou Ik je hiervoor moeten straffen.
...
Ik zou je dus heel erg veel moeten straffen om redenen die perfect te vermijden zijn en"omdat Mijn Meester het wil" zou in pricipe al voldoende motivatie moeten geven.
Ik heb reeds voor mezelf een lijstje samengesteld met zaken die Ik bij jou op orde wil krijgen alvorens ik je een rode collar wil aanbieden om te vermijden dat je te veel gestraft zou worden ten opzichte van beloond te worden.
Denk nu niet dat je nu niets goed doet, maar een rode collar is een niveau hoger en dus liggen Mijn eisen ook een niveau hoger.
Mijn besluit is dus dat jij sneller vooruit wil gaan dan eigenlijk goed voor je is. Ik heb hier twee keuzes in. Ofwel geef ik je je zin en katapulteer Ik je tot het gewenste niveau om je kortstondig gelukkig te maken, ofwel rem Ik je af zodat je tijd neemt/ krijgt voor jezelf om te groeien tot het niveau dat jij en Ik willen bereiken.
Het spreekt voor zich dat Mijn voorkeur de laatste tactiek is.
Aangezien Ik weet dat je nu al nieuwsgierig bent naar dat lijstje waaraan Ik wil dat je voldoet, geef Ik je al enkele voorbeelden met hun reden:
stoppen van Meester tegen te spreken, omdat Meester het wil, omdat het onbeleefd is en omdat het niet getuigt van respect naar Meester toe.
Stoppen van de brat uit te hangen om dezelfde redenen als hierboven. Indien het speels bedoeld is mag dit wel nog.
toon motivatie en toewijding in alles wat je doet omdat Meester het wil en omdat dit onombeerlijk is in een trainingsfase maar ook omdat dit je ten goede gaat komen in je nieuwe leven dat Ik je wil geven. Het maakt niet uit als het gaat om een belastende houding of een kloten-kater opdracht of opzoekingswerk of gelijk wat.
Hou ook vol wat je gestart bent om dezelfde redenen als hierboven.
Hou je aan je agenda, reden staat hierboven. Hier wil Ik ook aan sleutelen waar nodig.
Vermageren. Waarom? niet voor je uiterlijk, wel omdat Ik weet dat dit enkel te bereiken is door langdurige motivatie. Het gevolg hiervan zal ook zijn dat je conditie zal verbeteren (goed voor lange sessie's), je zal je uithoudingsvermogen op alle vlak verbeteren en je zal je hierdoor zeker niet slechter in je vel gaan voelen. Hiervoor ben ik ook bereid om de kosten van fitness op mij te nemen.
Onderdanigheid hoef Ik niet iedere keer af te dwingen, dat moet uit jezelf komen uit respect voor je Meester.
W/we hebben al een hele weg afgelegd en je moet weten dat iedere weg die je tegenkomt in je leven niet helemaal vol ligt met rozenblaadjes. Er lagen er aan het begin en Ik ben er zeker van dat er onderweg ook nog liggen. Maar om die tegen te komen moet je wel blijven verder wandelen en mag je geen afslag nemen.
Als opdracht geef Ik je hierbij nog mee om deze mail niet 1 keer maar 5 keer te lezen alvorens je hierop een antwoord geeft.
Meester Baas An Iets
Meester van doerga
Ik lijk weer op mijn voetjes te zijn gekomen.
Heeft Hij dit effectief aangevoeld? Is Zijn vermoeden juist? Al had ik hier en daar wel enkele dingen aangegeven.
Wil ik meer dan bdsm relatie? Hm...ja, ik ontken dit niet.
Wil ik het van de daken schreeuwen dat ik me goed voel bij Hem? Dat doe ik al! Het valt kennelijk ook anderen op.
Wil ik in O/onze bdsm relatie naar rood groeien? Natuurlijk. Wel mooi hoe Hij het "O/onze" relatie noemt. Hij betrekt mij idd in heel veel. Vraagt mijn mening rond enkele dingen.
Wil ik lopen voor ik kan gaan? Absoluut. Die opmerking krijg ik heel vaak. Tja, een werkpunt van me. Ik ben niet perfect :-)
Hij heeft mij idd toen Zijn mening gegeven. Ik heb Hem idd antwoord gegeven. Meer kan ik hier niet op zeggen.
Ik voel me niet achteruitgestoken. Helemaal niet. Ik denk wel dat ik reeds die bepaalde positie heb dat Meester Zich naar mij toe kan en mag kwetsbaar opstellen. Ik wil gewoon volledige openheid. Dus ook Zijn kwetsbaarheden.
Ik schreeuw echter, bij wijze van spreken, wel alles van de daken. Mijn blog, staat openbaar. Ik praat met andere mensen, oa vanilla mensen. Mensen rond mij, weten dat ik bdsm-minded ben. Sta ik dan lijnrecht tegenover mijn Meester?
Of ik de rode collar aankan? Hm, Meester heeft een punt. Die twijfel is er bij mij ook. Al kijk ik heel hard uit naar de training.
Als ik het zo lees, heb ik het gewoon zelf in de hand, hoe of wat of wanneer ik in het rood ga.
Meester kent me. Blijkt uit de mail die ik heb ontvangen. Hij weet dat ik nieuwsgierig ben. Hij weet mijn werkpunten. Maar vooral, Hij gaat zich effectief inspannen, om MIJN werkpunten weg te werken.
Al val ik er weer over, dat Hij kosten op Zich gaat nemen. Heb ik dan nog niet genoeg mogen krijgen van Hem?
Ik wil geen volledige weg van rozenblaadjes bewandelen. Daar is geen uitdaging aan. Ik wil wel verder met mijn Meester op pad. Aan zijn leidende hand. Vol vertrouwen. Blindelings bijna.
Al blijf ik me stilletjes afvragen, hoe ik alles plaats. "Ik ben in relatie, maar het is geen klassieke relatie." Lijkt mij ook niet correct verwoord dan... Want Hij wil achter de schermen blijven. En ik, ik ben een tettergat :-)
Hoe moet ik het dan zelf gaan zien? Hoe stel ik Hem voor aan mijn kids? Hoe benoem, bekijk ik Hem in gesprekken met anderen?
Stop ik met vragen? Stop ik met verlangen?
Laat ik gewoon alles op me afkomen, zonder enige verwachting?
Waar liggen de grenzen? Wat is mijn plaatsje?
Ik heb je concept gelezen en ga je hier nog snel op antwoorden (laatste mail voor vandaag want ik moet bijna door).
Ik ben blij dat Mijn mail goed opvat alhoewel ik niet op alles een antwoord gevonden heb. Het toont dat je Mijn mening verstaat. Ik zal je eerst iets verduidelijken. Als Ik je zeg dat ik Me niet kwetsbaar wil opstellen naar anderen toe dat geld dat voor iedereen behalve jou. Tegenover jou ben Ik wel open maar Ik wil dit niet tegenover iedereen zijn.
Naar je kinderen toe wil ik wel meer zijn dan een naam. Ze mogen gerust weten met wie hun mama optrekt en noem me gerust je vriendje of zo. Ik zie het nut of meerwaarde niet van in om nog andere mensen te betrekken in O/onze relatie. momenten zoals bvb. taartjes eten bij de bomma (gewoon een voorbeeld hé, niets persoonlijks tegen haar) of een bijeenkomst van de naaiclub bijwonen zijn momenten die geen positieve invloed kunnen hebben op O/onze tijd die W/we samen doorbrengen en dus zijn deze zaken in Mijn ogen overbodig.
Wat een rode collar betreft, Ik geloof er in dat je die in de toekomst zeker zal aankunnen en dat zou binnen enkele dagen of weken of maanden kunnen zijn; we zien wel. Begin eerst nog eens met je gedragsregels te lezen die je kreeg bij je blauwe collar en volg die nauwgezet op elk moment.
Doe wat Ik je vraag en je zal versteld staan hoe snel je klaar kan zijn om een rode collar aan te kunnen. Wat die kosten betreft is het toch maar eerlijk dat Ik die op Mij neem. Als Ik je een opdracht geef dan moet Ik er maar voor zorgen dat je de mogelijkheid hebt om ze tot een goed einde te kunnen brengen en Ik zou niet willen dat een betaling je opdracht in het gedrang zou kunnen brengen.
Je mag dit en de voorgaande conversatie online zetten. Het kan volgens Mij voor velen als inspiratie dienen hoe je naar elkaar kan toe groeien door eerlijk te zijn tegenover elkaar.
Ik hoor en lees je morgen wel.
Jouw Meester
Dat niet alles perfect over een glad pad loopt, toont zich hier wel duidelijk lijkt me. Niet alle positieve momenten komen openbaar, ook mijn twijfels, vragen, beperkingen, zoals mijn lezers merken. En ja, ik hoop, S/samen met Meester, dat dit als inspiratie kan en mag dienen.
Naar E/elkaar toe groeien gaat over dalen en bergen. Eerlijk zijn tegenover E/elkaar moet een constante zijn.
Het belangrijkste is dat Hij en ik O/onze weg vinden.
Ik merk dat ik me er bij neer leg. Dat ik wat geruststelling voel. Maar ik weet dat ik over enkele tijd weer over dit zal struikelen.
Zal mijn sterke Meester mij opnieuw opvangen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten