13 - kerst rood

O nee, ik zal het nooit leren. Ik blijf een grote mond hebben, tegenspreken, reageren. Hoe hard ik ook probeer, mijn best doe. Het is een stuk van mezelf, die heel moeilijk in te tomen valt.

Heel goed beseffend hoe irritant dit is. Mijn oudste, (en mijn jongste volgt) is ook niet bepaald op haar mondje gevallen. Mijn heftige dames gaan het onderspit niet delven. Ze kunnen het mama héél moeilijk maken.



Dus begrijp ik maar al te goed wat Meester doormaakt met mij.

Ik herinner me

"Ik zou je dus heel erg veel moeten straffen om redenen die perfect te vermijden zijn en"omdat Mijn Meester het wil" zou in pricipe al voldoende motivatie moeten geven."

uit het laatste mailcontact...
vervolgens

"Aangezien Ik weet dat je nu al nieuwsgierig bent naar dat lijstje waaraan Ik wil dat je voldoet, geef Ik je al enkele voorbeelden met hun reden:* stoppen van Meester tegen te spreken, omdat Meester het wil, omdat het onbeleefd is en omdat het niet getuigt van respect naar Meester toe.* Stoppen van de brat uit te hangen om dezelfde redenen als hierboven. Indien het speels bedoeld is mag dit wel nog.* toon motivatie en toewijding in alles wat je doet omdat Meester het wil en omdat dit onombeerlijk is in een trainingsfase maar ook omdat dit je ten goede gaat komen in je nieuwe leven dat Ik je wil geven. Het maakt niet uit als het gaat om een belastende houding of een kloten-kater opdracht of opzoekingswerk of gelijk wat.* Hou ook vol wat je gestart bent om dezelfde redenen als hierboven.* Hou je aan je agenda, reden staat hierboven. Hier wil Ik ook aan sleutelen waar nodig.* Vermageren. Waarom? niet voor je uiterlijk, wel omdat Ik weet dat dit enkel te bereiken is door langdurige motivatie. Het gevolg hiervan zal ook zijn dat je conditie zal verbeteren (goed voor lange sessie's), je zal je uithoudingsvermogen op alle vlak verbeteren en je zal je hierdoor zeker niet slechter in je vel gaan voelen. Hiervoor ben ik ook bereid om de kosten van fitness op mij te nemen.* Onderdanigheid hoef Ik niet iedere keer af te dwingen, dat moet uit jezelf komen uit respect voor je Meester."

Moeilijk!
Tegenspreken, niet omdat ik Meester niet respecteer, niet omdat ik onbeleefd ben. Maar wel omdat ik dat laatste touwtje nog niet kan loslaten.
Brat zijn, niet omdat ik Meester niet respecteer, niet omdat ik onbeleefd ben. Maar wel omdat ik speels ben, uitdaag, en op die manier aandacht vraag.
Onderdanigheid. Heeft nog wat tijd nodig. Ik voel me steeds meer en rapper klein en subbig worden, steeds als ik Hem ontmoet. Al tracht ik me er nog wel es boven te zetten.

Gister... Wat was het weer leuk. Mijn speelsheid, Hem uitdagend, vragend om meer.
Het valt me moeilijk om woordelijk te vragen wat ik wil, wat ik nodig heb. Dus uit ik op een andere manier, die voor Hem niet begrijpbaar is. Hij ziet het als brat zijn (wat ik ook ben), en natuurlijk ervaar ik de gevolgen van straf, harder gegrepen worden, en niet-erotische pijn.
Al heb ik een lekkere spanking mogen ontvangen. Wat mij een warme gloeiende rode kont gaf. Ik heb de veiligheid van het touw rond mijn lijf mogen voelen. Wat mij licht deed zweven. Hij is verder gegaan. Hij heeft mij de mond gesnoerd. Al zat het mij heel ongemakkelijk, en bratte ik de touwen uit mijn mond. Touw belandde rond mijn hals, en ook daar had Meester opnieuw letterlijk en figuurlijk de touwtjes in handen. Ik wankelde al op mijn benen, zwiepte heen en weer, gebonden in een niet zo praktische positie. Tenminste niet toen ik in de zetel terechtkwam. Het strak aangebonden touw, pijnigde mijn kut en kont, maar maakte me ook knetter gek geil. Ik viel helemaal om toen Meester nog es de touwen rond mijn nek aantrok.

Ik wou naar mijn roes. Ik ging ff maar kwam direct terug. De kindjes waren thuis, en dat was de trigger om niet te gaan roezen. Ik kon me niet laten gaan. Ms maar best, want mijn oudste is 2x naar beneden gekomen. Gelukkig was ik alweer half uit de touwen.
Opnieuw moet ik erkennen dat Meester gelijk heeft.

"Vind je dat niet ambetant als ik kokhals bij deepthroat?" vraag ik. "Nee..." antwoordt Hij. "Ik dus wel, ik voel me beschaamd." geef ik eerlijk toe. "Nee, je bent dan net kwetsbaar." reageert Hij.
Om een of andere reden stelt Zijn antwoord me best tevreden.