Maar een hevig verlangen woedt in me. Een smeulend vuurtje dat in een oogwenk kan aangewakkerd worden. Zo moeilijk te omzeilen, zo moeilijk te bevredigen. Wetende dat ik mogelijk nog een ruime week moet wachten, wetende dat Mr allerhande bezigheden heeft. Ik voel me er een beetje verloren bij lopen. Precies of ik kick af. Zo voelt het voor mij aan. Zelfbevrediging is niet voldoende.
Steeds tik ik mezelf op de vinger, H, wees niet egoïstisch, aanvaard de break, heb respect.
Maar mijn lichaam snakt naar zijn spel met mij, zijn touwen rond mijn lichaam, zijn creativiteit die mij bevredigt, zijn koele handen...
In het begin van onze D/s relatie voelde ik dat ik mij ging geven aan Mr, mijn lichaam, mijn geest, mijn vertrouwen. Nu merk ik dat ik mij idd gegeven heb. Enig nadeel is, hoe meer je je geeft, hoe kwetsbaarder je je opstelt, hoe harder je kan gekwetst worden.
Een zekere vorm van liefde is er dus wel, de liefde voor het spel.
Waar ik altijd mijn onderdanige fantasies heb, die nu worden waargemaakt, merk ik, droom ik, voel ik dat een 24/7 D/s relatie mij wel zou liggen. 't Lijkt me heerlijk om het spel een ganse dag, een gans weekend door te trekken. Uiteraard in de kinderloze momenten. Niet waar mijn kids bij zijn.
't Zal wel een droom blijven.
Ik heb mijn blauwe collar van Mr C, ik ga geduldig mijn training vervolgen, op weg naar de rode collar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten