17 - bezorgd

Ondanks dat ik mega veel zin heb in een sessie, blijft het vriendschappelijk met DI. Hij gaat zijn eigen weg. Zijn dating heeft mij dat aangegeven. Voor mezelf sluit ik dit hoofdstuk af. Ik merk van mezelf dat ik te veel stille hoop koester, als we afspreken. Ik ga toch nog verwachtingen stellen. Ongewild.
De periode met DI was mooi, aangenaam, speels, moeilijk.
Hopelijk blijft er een vriendschappelijk contact. Dit echter moet van beide zijden komen.
Woensdag nacht berichtte DI me nog. Hij kon niet slapen. Piekerend over wat hem donderdag ging gebeuren. Het was ook niet min wat hem te wachten stond. Een zaak betreffende hem en zijn zoontje. Ik liep er zelf al gans de week aan te denken. Deels bezorgdheid om DI, deels nieuwsgierig naar afloop.
Woensdagnacht hebben we dus ge-sms't. Donderdag vm heb ik geprobeerd per sms er bij te zijn. In gedachten hem wat ondersteunen.
Goh, ik ben zelf mama, heb uiteraard ook een rugzak te dragen. Gelukkig weegt ie nu niet zwaar. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Ik ben speelbal geweest tussen mijn ouders. Dat geeft littekens. Van zo ik dan gelijkaardige situaties hoor, krimpt mijn hart ineen. Ik stel me direct in de kindjes hun plaats.
Hoe kunnen sommige ouders het toch zo moeilijk maken naar hun kids toe? Beseffen ouders niet dat ze hun kind tekenen voor 't restje van hun leven? Het kan nog verder gaan... Ook de kinderen van kinderen van gescheiden ouders kunnen komen te lijden.
Het maakt me zo kwaad. Het is zo onrechtvaardig. Maar wie ben ik? Ik ben geen wereldverbeteraar! Ik ben enkel h, die het in mijn eigen huisje en omgeving zo goed mogelijk tracht aan te pakken. Opnieuw gebaseerd uit eigen ervaringen, anderen hun ervaringen. Overal het positieve uithalend en dat trachten door te geven naar mijn kids!
Terugkomend op DI. De spanning om donderdag, zijn date die afgezegd had... Hij voelde zich ff dip. Ik ben nu ook niet de haatdragende persoon. Onmiddellijk voelde ik bezorgdheid. Uit zijn berichten haalde ik heel wat tussen de regels door. Ik trachtte hem dus wat op te peppen. Is niet zo handig per sms. Ik hou daar ook niet van. Echter, dingen die je zelf niet in de hand hebt, moet je over je heen laten komen. "Ook al discussiëren we soms, ik ben blij dat je er bent. Thnx, ik meen het!" kreeg ik van hem. Tja, er is iets met hem, dat me intrigeert. Ws van daar dat ik hem niet volledig uit mijn leven ban. Woensdag nacht stelde ik hem voor hierheen te komen. Ik had het gevoel dat ie nood had aan een babbel. Hij is er niet op ingegaan. Donderdag... "fingers crossed." sms ik hem, laten wetend dat ik aan hem denk. "Stress in mijn maag, zenuwen door mijn lichaam. Maar ik laat het niet blijken." reageert hij. Zo ken ik hem idd. Een blok graniet als het op het uiten van emoties aankomt. "Ach schatteke toch. Knuf! Tracht je op iets positief te focussen. Heb je iets bij om je af te leiden?" voel ik met hem mee.
Enkele uren later. Er is een verdict gevallen. Een positief lichtpuntje voor DI. Een eerste stap om zijn doelstelling te bereiken! Wat ben ik blij voor hem. Ik had wel verwacht dat er niet ging beantwoord worden aan zijn vraag. Dat zou een te grote ommekeer zijn en het zou te veel moeilijkheden meebrengen. Ik verwacht wel dat zijn vraag beantwoordt word. Stap per stap. De eerste is gezet!!