18 - geknoopt

Intussen is het dinsdag, en heb ik toch wel een dag nodig gehad om wat te bekomen. Nog steeds voel ik me geen 100%. Is het de tijd van het jaar? De herfstdip? Of komen er weer te veel diversiteiten op me af? Dit gecombineerd met wat buikgrieperigheid. Je kan je ms wel voorstellen hoe belabberd ik ben.

Mijn dochter, mijn bratje, mijn evenbeeld soms. Heel confronterend om dit te zien, te ervaren. Zwaar per momenten om er mee om te gaan.
"Hoe ver mag ik gaan? Blijf je me graag zien? Is je liefde onvoorwaardelijk?"
Mijn vader, oud en eenzaam, in de steek gelaten, mensen wegduwend, zijn wil en mening opdringend.
Mijn zus. Haar vriend beschuldigd van het ergste dat een man kan overkomen. Waarheid of niet? Twijfel alom. Schuldig in anderen hun ogen, tot het tegendeel bewezen is.
Tja, mijn draagkracht is niet zo sterk. Dat heeft Meester gister mogen ondervinden.

Meester, workaholic, staat wat achter met Zijn strijk. Wat zeg ik? Wat? Verdorie, ik denk dat Hij een maand achterstaat. Behulpzaam als ik ben, heb ik aangeboden, me bijna opgedrongen Zijn strijk te doen. Deels vanuit het oogpunt, als W/wij S/samen op stap gaan, is het steeds Meester die Zijn portemonnee uithaalt, zonder morren, zonder tegenspraak. Het is dan niet meer dan normaal dat ik mijn steentje bijdraag en dit op mijn manier.
Ik ben dus een heuse haat-liefdes verhouding gaan opbouwen met... mijn strijkijzer. Hemden... hemden... hemden... gekreukeld alom...
Mijn strijkijzer is of niet sterk genoeg, of ik kan niet strijken... Maar ik kreeg geen gewenst resultaat. Stoom... helpt niet. Een natte handdoek erbij genomen. Noppes. Tja, veel mogelijkheden blijven dan niet meer over he. Hemd onder de kraan, en nat strijken. Dat gaf dan wel het resultaat die ik wou. Dan sta ik daar wel met natte hemden. Hup, stuk per stuk aan de kapstok, en drogen maar.
Strijken is nu niet bepaald mijn hobby, en als de goesting weg is, dan zie je dat in mijn strijk. Dit wetend, er rekening mee houdend, heb ik steeds per 4 hemden gestreken.
Maar soit, dit is niet zo interessant he...

"Mo schatje, met alle respect, lakens strijk ik niet se. Ik strijk mijn lakens nog niet." bericht ik Meester als ik de lakens tegenkom in Zijn manden strijk. Ik krijg geen commentaar.
Het weekend gaat in. Meester heeft Zijn kindjes, dus afspreken zit er niet in. Ik heb het intussen geregeld gekregen dat ik mijn meisjes heb als Meester Zijn kindjes heeft. Zo zijn W/we S/samen kinderloos in hetzelfde weekend, en is het heel wat praktischer afspreken.

Zondag, nadat de kindjes gebadderd hadden, ben ik ook in bad gesprongen. Heerlijk genieten, zalig warm water, ontspannen, de moeilijkheden van de afgelopen dagen van me laten afweken. Tussenin smsend met Meester.
"Ziet subje morgen haar Meester? Subje wil spelletje spelen." geef ik openlijk aan.
"Subje staat op de agenda van haar Meester samen met de fitness. Ook zal subje zich moeten schikken naar de planning van haar Meester; vragen achter een spelletje toont nogal weinig tekenen van onderdanigheid. Je zou het bv beter kunnen formuleren als: "zou Meester aub mijn billen willen straffen omdat ik heb tegengesputterd toen er lakens tussen Meester z'n strijk zaten"?" krijg ik uitgebreid antwoord.
Ik schiet in de lach na het lezen van Zijn antwoord. Hij heeft dus toch mijn sms gelezen.
"No comment..." reageer ik. Ik heb ook geen commentaar... toch niet direct. "'t Zal niet vroeg zijn dan?" probeer ik nog. Meester gokt op 20u30. Wat best mee valt.

Ik voel me opstandig komen. Zomaar. Zonder reden.
Nee, dat is niet waar. Met reden. Ik lijk met mezelf in de knoop te liggen. Ik heb geen vat op mezelf, weet niet hoe O/ons te plaatsen. Ik merk dat ik meer dan D/s verlang. Ik voel me hiertegen vechten.
Hoe hard ik ook probeer met beide voetjes op de grond te blijven, door mezelf voor te houden, dat ik moet genieten, geloven, vertrouwen, ik merk dat ik ga dagdromen.
Kriebeltjes in mijn buik als Hij mij met die welbepaalde blik aankijkt. Een warme gloed als Hij mij koestert.
Ik wist het. Ik wist dat dit mij zou overkomen. Het lijkt er op dat mijn 6e zintuig mij dit ingaf.

In alle geval, die opstandigheid heb ik ge-uit. "Laat mij es niet steeds vragen aub." bericht ik Meester. Al geef ik Hem geen kans. "Dat komt omdat jij altijd vooruit wil lopen." reageert Meester. Komt beschuldigend over. "Ja lap." reageer ik dan maar. "Nog even geduld subje van mij." smeert Meester als zalf op de wonde. "Valt mij moeilijk Meester van mij." geef ik toe. "Ach, Meester merkt dat er nog veel werk aan de winkel is om subje geduld bij te brengen." klinkt het positief. "Maar Meester geeft niet snel op en zal subje wel naar z'n hand zetten." vervolgt Hij. "Mja, subje weet graag waar haar aan te verwachten eh. Maar subje probeert en doet haar best om haar Meester te plezieren." tracht ik me te verontschuldigen. "Subje is ook geen opgever." erken ik.
Nee, ik ben een vechter. Ik bereik mijn doel!

"Gaat Meester subje echt straffen?" ben ik toch wel nieuwsgierig en ongerust.
"Meester geraakt niet voor 20u30 bij subje? Subje gaat uurtje liggen voor ze haar doucht. Subje heeft slecht geslapen de voorbije nacht. En subje is al de ganse dag in de weer." laat ik Meester nog weten. "Slaap dan maar even, je zal het nodig hebben." geeft Meester aan. "A ja? Wat zijn Meester Zijn plannen dan?" mijn nieuwsgierigheid is gewekt. "Meester zal nemen waar Hij als Meester recht op heeft." komt het antwoord. "Dat is zo een antwoord die alles en niets zegt he. Moet subje haar op iets voorzien? Muv koffie :-)" vraag ik.

"Bang om nat te worden?" komt Meester Zijn antwoord op een reactie van mij. Dat zinnetje herinnert me aan O/onze eerste ontmoeting. Kletsnat geregend in het bos...
"Nee, bang om koud te krijgen." reageer ik. "Meester zal zich voorzien zodat je billen de kans niet zullen krijgen om af te koelen." belooft Hij. "Subje haar lichaam bestaat uit meer dan alleen billen he. Subje kijkt al reikhalzend uit naar straks." merk ik op.

Ik zit nog in de douche als ik Meester zie oprijden. Het enthousiasme van mijn hond verraadt onmiddellijk dat Hij binnen gekomen is. Ik kom voor Hem staan, laat mijn kamerjas van me afglijden en zeg Hem gedag. Waarna ik koffie maak. Intussen heeft Hij muziek opgezet en Zijn touwen mooi uitgestald. Nadat ik O/ons van koffie heb bediend, en wat gedronken, vraagt Meester me voor Hem te staan.
Hij steekt mij in een bondage. Handen vast, zich erop voorzien dat
ik niet los kan. De touwen weven zich een weg over mijn lichaam. Onder en boven mijn borsten. Mijn armen. Mijn benen. Mijn voeten. Drie touwen aan elkaar verbonden, verbinden mijn lichaam in een niet bepaald gemakkelijke positie. Mijn handen zijn op mijn rug vastgemaakt, en algauw begint mijn linkerhand te slapen.

Mijn grootvader had artrose en zijn vingers kwamen krom te staan. Mijn vader heeft dit ook. En ook ik merk dat ik pijnlijke handen heb. 's Nachts gebeurt het dat ik wakker wordt met pijne handen. Mijn creatieve bezigheden zullen er allicht ook geen goed aan doen.

Ik verbijt de tintelingen. Mijn lichaam reageert opgewonden.
Er komen wasspelden op mijn kutlippen en op mijn tepels. Meester geilt me op. Steeds als ik net op het puntje sta mijn hoogtepunt te bereiken, stopt Hij.
Hij draait mij op mijn zij, ik steun op mijn rechter bovenarm, en het handje komt venijnig op mijn billen. Meer dan eens roep ik het uit. Tranen springen in mijn ogen. Mijn arm waar ik op steun begint pijn te doen. Mijn linkerhand lijkt gevoelloos.
Nog niet direct toegevend, niets zeggend aan Meester, ga ik door. Tot ik om een andere positie vraag.
En dan crash ik. Ik krijg mijn tranen niet weggeslikt. Ik heb echt gemeend pijn. "Zal ik je losmaken?" vraagt Meester. "Ja, het doet pijn." geef ik toe. Meester ontknoopt en ontrafelt. Aangezien mijn handen eerst in touw gingen, gaan ze er nu later uit. "Nee, moet je da nu eerst allemaal losmaken?" klink ik wanhopig. Maar Meester haast zich zo goed en kwaad als Hij kan. "Gaat het nog subje?" vraagt Hij. "Nee!" voel ik me truttig. Meester haalt het mes erbij en snijdt me in een oogwenk los.
Heel voorzichtig haal ik mijn armen in normale positie en wrijf mijn handen. Nog steeds wenend. Och, wat voel ik me weer beschaamd, ik neem mijn handdoek en stop me weg. Als een kind die zich aan haar knuffel troost, heb ik mijn handdoek vast. Meester komt achter me te zitten en wrijft mijn rug, sust me als een kind. Ipv troost voel ik me helemaal crashen.
Nog steeds op de grond zittend, vlei ik me in Meester Zijn schoot. Daar vind ik iets anders waar ik me aan troost. Eventjes mezelf wegcalculerend, doe ik me tegoed aan Meester. Ik krijg een hoopje proteïnen te slikken.
W/we nemen plaats in de zetel, en ik ben weer vertrokken. Ik heb mezelf niet in de hand. Meester vraagt maar ik weiger te antwoorden. Ik heb ook geen antwoord.
Of toch. "Ofwel ga ik in roes, ofwel heb ik pijn!" klaag ik. Ik voel me geen beetje een sub, laat staan een goede sub. Een minderwaardig gevoel overvalt me. "En jij wil sub zijn?" fluistert een duiveltje in mijn oor.
Ik tracht me te verstoppen, onder de deken, ik weiger Meester aan te kijken. Ik kan het niet.
"Je natte kut mag ik zien, maar je ogen nat van de tranen niet?" vraagt Meester. Het moment zelf ben ik ook hier Meester een antwoord op schuldig.

Intussen heb ik een antwoord:
Meester, mijn natte kut, is mijn geilheid. Geeft een positief gevoel.
Mijn tranen, zijn pijn, en verdriet. De deur naar mijn ziel. Mijn kwetsbaarheid.
Ik ben te bang om gekwetst te worden,
meer nog, ik wil niet dat mijn kwetsbaarheden misbruikt worden.
Het is me te veel overkomen...

Canon in D. Instrumentaal, viool en piano uitvoering.
Meester zet ander muziek op. Ik herken het nr, maar kan er geen naam op plakken. De muziek stroomt bij mij binnen, en ik laat me meeslepen op de tonen. Ik voel me weer ontspannen, loslaten.
Meester is heel geduldig en lief. W/we liggen S/samen in de zetel.
W/we kussen en liefkozen E/elkaar, en lijken E/elkaar terug te vinden.
Warmte laait op en vat weer vuur.
Ik geef me over, ik voel me bijna mijn wanhoop aan Hem gevend.
W/we geven toe aan O/onze nood. De Zijne anders dan de mijne.

Ik krijg de avond nog steeds niet helemaal geplaatst. Het had mij deze nacht in zijn greep. Deze ochtend kon ik nog niet loslaten. "Je ziet er moe uit." kreeg ik de opmerking tijdens een gesprek met de gezinsbegeleidster. "Gaat het?" werd bezorgdheid ge-uit.

Eerlijk, ik weet het niet.