7 - fantasie? of droom?

Meester en ik brainstormen over ons zaakje...Heerlijk fantaserend, surfend op het internet, zoeken W/we mogelijkheden die bij O/ons aansluiten. Ikzelf heb drie uiteenlopende projecten waar ik mijn tanden wil inzetten. Drie projecten die totaal niet ineen te haken zijn. Maar die ik wel wil combineren tot een fulltime bezigheid.
W/we mailen elkaar ideetjes door. Geven O/onze mening. Kortom, Hij beschouwt me evenwaardig.

W/we haken ons in E/elkaar vast. W/we gaan S/samen engagementen aan. Hoe pril O/onze D/s nog maar is, zo groot is de groei en het vertrouwen geworden in E/elkaar. Voor mij is dit nieuw, onwennig.
Het loopt zo goed, zo perfect, dat het beangstigend is.
En toch geniet ik. Met volle teugen.
Ik geef mij meer en meer aan Meester. Niet enkel lichamelijk, maar ook prive. Ik vraag Zijn raad en inzicht betreft budget. Ik wijs Hem op mijn tekortkomingen, mijn werkpunten.
Ik daag Hem uit, geef Hem redenen om Zich niet met verder met mij in te laten. Het lijkt bijna een soort van test die ik op Hem uitvoer. Maar Hij laat Zich niet afschepenen. Integendeel. W/we komen dichter tot E/elkaar.

Deze morgen, had ik weer es moeite om op te staan. Laat in bed, het stormachtige weer, hielden me onder de warme dekens.
Woensdag had ik mijn plicht als moeder verzaakt. De jongste was niet op school. Dinsdag avond zat ik ook te laat in bed.
Ik had Meester tot nu toe nog niet op de hoogte gebracht, en was dit in eerste instantie ook niet van plan te doen.

En toch...

"Ok prob." gebruik ik de veiligheid van het sms'en, "Woensdag is de jongste niet naar school gegaan, vandaag ben ik niet naar mijn afspraak." Ik breng Meester op de hoogte. "Waarom niet?" is Zijn korte reactie. "Ik heb er geen antwoord op." reageer ik in eerste instantie. "Vergeten, te moe, geen zin, geen tijd?" vraagt Meester. "Geen zin om uit bed te komen en in de realiteit te stappen?" opper ik. "Woensdag te moe, vandaag geen zin." antwoord ik naar waarheid.
"Stel dat je wel gaat naar je afspraak, en die persoon zegt dat hij vandaag geen zin heeft om je te helpen, zou je dat leuk vinden?" Meester houdt mij een spiegel voor. "Die mensen houden rekening met jou in hun agenda en moeten zich nu aanpassen omdat jij geen zin hebt? Dat is niet beleefd." maakt Meester mij verder duidelijk. "Weet ge, ik wil niet steeds alle verantwoording dragen. Natuurlijk kan dat niet, dat weet ik ook." tracht ik uit te leggen. "Je kan een afspraak verzetten als er iets belangrijks tussen komt, maar toch niet zo." merkt Meester op. "Ik weet het, je hebt gelijk," erken ik, "ik sta daar niet altijd bij stil. En ja ik weet hoe het voelt als iemand een afspraak niet nakomt. Getuigt van geen respect he." geef ik toe. "Ik weet ook dat je weinig zin krijgt om buiten te komen als je het weer ziet. Bel desnoods naar de persoon waarmee je afgesproken had en zeg dat die afspraak je helemaal ontgaan was." raadt Meester me aan. "Die mensen weten van mijn werkpunten. Daarom dat we die ene piste inslaan. Daarom dat ik mijn kop breek op diverse mogelijkheden." reageer ik.
"Argh, ik voel me zo klein en truttig. Kinderachtig bijna. Geef als volwassen mens maar es toe dat je niet kan opstaan. Zo stom." erger ik me aan mijzelf. "Kleed het een beetje in dat je afspraak verkeerd in je agenda stond maar je mag nu niet van niets gebaren." raadt Meester verder aan.
"Hm. Ok. Thx. S, dit is geen aandacht zoeken dat ik doe. Dit is mijn fout toegeven. Mijn negatieve kant tonen. Je meer gaan vertrouwen en op je bouwen. Het niet willen verzwijgen, wat ik perfect kon doen." geef ik mezelf weer wat bloot. "Ik denk dat ik tegen de persoon van afspraak ga eerlijk zijn en open kaart spelen. Ze staan in nauw contact met anderen die belangrijk zijn voor me. Als ik niet eerlijk ben, geef ik een verkeerd beeld en geraak ik ook niet vooruit. Niet? Ik moet mijn sterktes uitspelen." merk ik op. "Ik aanzie dat ook niet als aandacht zoeken. Het is goed dat je het niet verzwijgt. Je hoeft niet uit beleefdheid te zeggen dat alles goed gaat als het niet zo is." geeft Meester aan. "Heeft niet met beleefdheid te maken. Maar met maskerade. Mij sterker voordoen dan ik ben. Je hebt dus nog een punt om over na te denken in de consideration." duid ik aan.
Zonder verwijten, heeft Meester mij Zijn standpunt duidelijk gemaakt.
Zonder veel angsten heb ik mijn fout toegegeven.

"Wat dat thuiswerk betreft, misschien kan je dit weekend al es..." oppert Meester. "Dank U Meester!" ben ik gemeend dankbaar. "Ja, moet lukken. Ga ik doen. Ik had het weekend gepland om op te ruimen, te kuisen, kleedje te zomen, patroon te tekenen, en zondag een wandeltoch. Maar straks op de trein kan ik brainstormen." ben ik enthousiast. "Ditjes en datjes, benodigdheden, kosten,... Veel denkwerk." merkt Meester op. "Ik heb enkele leuke idee'tjes dat ik eerst ga trachten op papier te zetten. Maar terug realistisch nu. Daarmee alleen kom ik er niet he. Iets opbouwen vraagt tijd. Krijg ik die tijd?" kom ik weer met beide voetjes op de grond.

"Kleine blauwe vlekjes op mijn bovenarm en een licht gekleurde kont. Moet sletje daar ook voor Meester bedanken?" bericht ik als ik uit de douche kom. Gister hebben we gespeeld. Lekker en hard gespeeld. "Mijn sletje mag daar blij mee zijn en hunkeren naar meer. Natuurlijk moet een sletje hier dankbaar voor zijn. deze plekken horen nu eenmaal bij een echt sletje." krijg ik reactie. "Dank U Meester voor de marks." reageer ik braaf, "Sletje verlangt en hunkert altijd naar meer van haar Meester." "Sletje zal er nog dikwijls krijgen." belooft Meester.

"Ik heb telefoon gekregen, om te vragen of ik op de afspraak was, en of de papieren in orde zijn. Nee dus. De papieren ben ik glad vergeten omdat ik met andere dingen in mijn kop zat. Er komt een evaluatie. Wat ga ik nu weer mogen verwachten?" uit ik mijn zorgen. "Daaraan zie je dat er veel mensen bezig zijn om je te helpen." blijft Meester positief.

"Ik heb beslist dat ik je wil helpen om iets kleinschalig op te starten. Je zal er wel iets mee kunnen bijverdienen, maar je zal je ook vooral ergens kunnen op smijten zodat je wel zin zal hebben om uit bed te komen." vervolgt Meester. Ik schrik hier wat van. W/we hebben het er idd al over gefantaseerd, maar ik legde me er bij neer dat het bij fantasie en dromen zou blijven. Ietwat er van aangedaan, reageer ik: "Ik vraag dan ook hulp. Ik laat me helpen. Ik geef toe dat ik hulp nodig heb. Anders geraak ik er niet. Wat dat andere betreft, ik weet niet of ik het engagement durf aangaan. Hoe graag ik ook wil. Maar ik wil niet dat iemand door mijn toedoen in de problemen komt." "Zie je het zitten?" vraagt Meester me. "Natuurlijk zie ik het zitten. Dat weet je al. Maar ik weet niet of ik dat kan. Technisch dan." geef ik toe. "En uiteraard van nul opstarten, ook daar hebben we het over gehad." "Dan is er geen stress, en zal de investering zich vroeg of laat wel terug betalen." is Meester er gerust in. "Wat als het misloopt? Als ik mijn dip krijg? Als ik een deadline niet haal?" vraag ik me angstig af. "We gaan ons zelf geen stress aandoen." stelt Meester me gerust. "Het is een kans om iets leuks te hebben zonder dat er een grote druk is." "Misschien kunnen we voorlopig voor een tussenoplossing gaan?" opper ik. "Misschien geen slecht idee." gaat Meester mee.
Intussen heb ik een 1e idee op papier gezet. Ook Meester Zijn kladblok heeft al een aantal pagina's vol kriebels. "Mogelijk pruts ik al iets ineen. Kwestie van het beter aan te tonen." denk ik luidop.

Dit lijkt allemaal te mooi om waar te zijn. Is dit een droom? Ontwaak ik morgen terug in de realiteit?