2 - ex'en


Er zijn zo van die dagen... Ik heb zo van die dagen, dat ik aan alles de brui wil geven. Een ontembare woede maakt zich dan van me meester. In plaats van die woede te uiten, tracht ik alles los te laten. Woede uiten maakt dingen stuk.
Dan vraag ik me af, ben ik wel goed bezig? Handel ik wel of niet correct? Kan het op een andere manier? Verwacht ik te veel? Of ligt het gewoon aan de andere partij?
Koppels die uiteen gaan, gaan niet voor niets uiteen. Het zou maar al te gek zijn, koppels die in relatie niet meer met elkaar overweg kunnen, dat zij, na een 'scheiding' plots wel weer beste maatjes zijn, of worden.
Hoe hard ik hier ook naar streef, enkel en omwille van de kids, het lukt niet. Ligt het aan mij? Ligt het aan mijn ex? Geen idee, we zijn met 2. Beide partijen moeten het willen en kunnen.
Wat mijn ex betreft, ach, het is tweezijdig. Hij doet mij niets meer, hij kan mij niet meer raken. Ik heb hem niet meer nodig. Maar... de kindjes he. Hij is en blijft papa, van de jongste. Er is een vaderlijke band met de oudste. Zelf goed wetend wat het is om geen band met je ouders te hebben, vind ik het daarom heel belangrijk dat beide meisjes naar papa blijven gaan.
En net daar wringt het schoentje wat de oudste betreft.
Situaties veranderen, gezinssamenstellingen veranderen, en dat laat zich voelen.
Nieuwe partners vinden het niet kunnen dat kroost die niet van eigen bloed is verder contact heeft. Ontslag op het werk zorgt voor financiƫle zorgen, wat zich verhaalt op wel of niet extra zorgen voor de kids.
Het 2 2 3 patroon loopt, en loopt op zich goed. Ik hoor mijn jongste niet meer klagen dat ze papa mist. De oudste heeft het moeilijker om mee in dat patroon te stappen. Wat bij haar voor gedragsproblemen zorgt.
Mijn ex en ik hebben dit opgelost door toe te geven aan haar.
Vandaag echter, stelt ze zelf de vraag om weer mee te gaan met papa.
Ik bericht papa, hij ziet dat niet zitten.
De tijgerin in mij wordt wakker. Mijn dochter wil mee naar papa, papa zal hier moeten in aanpassen! Mijn oudste mag zich niet afgewezen voelen. Niet op die manier.
Er wordt heftig heen en weer ge-sms't tussen mijn ex en mij. Ik herinner hem aan mijn woorden, hij verwijt mij dat ik lui ben!
Tja, dat doet mij helemaal uithalen en klauwen. En zo zijn we, net als 2 kleine kinderen, ruzie aan het maken.
Toegeeflijk en vergevensgezind als ik ben, waait dit over, en wordt er weer op normale manier geconverseerd.
Samen komen we uiteindelijk toch tot een oplossing.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten