24 - comfortzone

Al enige tijd mail ik met J. Mails over van alles en nog wat. Over koetjes en kalfjes, over bdsm, over emotie...
Nav de recentste mail, besloot ik mijn blog es wat aan te vullen.
Bedenkingen, oorzaken, gevolgen, redenen, enz, samengooiend op een wit blad papier, om er toch een zinnige tekst van te maken, mezelf weer enigszins blootgevend, maar vooral met de bedoeling om zelfontplooiing.
Want raar maar waar, ik heb al bij heel veel dingen stil mogen staan, dankzij de blog. Ik blijf leerlessen trekken, dankzij ervaringen. En ondanks dat ik me in time-out voel gaan, weet ik dat ik er straks weer keihard tegenaan ga.
Mijn koppige ik is een volhouder. Een vechter.

Ik mis af en toe een relatie, om alles, soms om de stomste dingen eerst, gewoon samen slapen... Ruim 2 jaar ben ik zonder vaste relatie. Wel heel wat losse flodders, waar ik niet verder op kan/kon bouwen. Heb ik mijn energie nutteloos verspild? Had ik de flodders moeten afblokken?
Het emotionele en lichamelijke gemis, vraagt om gevoed te worden. Heb ik daardoor verkeerde keuzes gemaakt?
Stilstaan bij mezelf... doe ik da wel? Stel ik mezelf voldoende in vraag? Of oordeel ik te snel? Ms ga ik mezelf uit de weg. Ben ik met teveel dingen ineens bezig en zie ik door het bos de bomen niet meer.
Een vlucht? Een vlucht op mijn manier, die ik zo niet bekijk?
Mogelijk, want ik tracht dingen ter vervanging te doen. Zo tracht ik mijn hobby's weer meer aandacht te geven om mij van andere dingen af te wenden.
Dus ja, op mijn manier vlucht ik ook weg, net zoals zoveel anderen. Op mijn manier stop ik emoties diep weg, net zoals die ene persoon die ik verwijt.
Ik verwijt een ander wat ik zelf onbewust doe! En ik zie het niet eens in dat ik het doe.

Ik voel geen tevredenheid, en ben overal aan het afhaken. Deels mijn keuze, deels gedwongen keuze (andere verplichtingen) Ik stel anderen teleur, omdat ik zelf de weg kwijt ben.
Nee, ik ben de weg niet kwijt. Ik zoek vervanging, ik neem vervanging, ik gooi het er weer uit.
Is dat dan eerlijk?

Gevoelens en interesses ebben weg, echter van zo de confrontatie er is, lijkt mijn lichaam als een vulkaan alles weer naar boven te spuwen. Niets kan dit dan tegenhouden, onblusbaar, verwoestend.
Verwoestend idd, want ik ga er op een totaal verkeerde manier mee om. Wat ik wil, krijg ik, op welke manier dan ook.

Doelbewust ga ik confrontatie's uit de weg. Onbewust ga ik liefde uit de weg. Terwijl ik me vastklamp aan die ene persoon waar mijn hart voor sneller klopt, of aan die andere persoon die mij de nodige aandacht geeft.
Bang om kwijt te raken, bang om vast te houden,
toch wil ik de touwtjes in handen,
als er te dicht gekomen wordt, duw ik weg.
Als het te veel wordt, duw ik weg...

Val ik dan onbewust op personen die mij geen liefde willen/kunnen geven? Omdat ik altijd heb moeten smachten naar aandacht, vragend om warmte en liefde? Is het zo dat ik niet anders ken?

Niets gaat vanzelf,
niets mag vanzelf gaan.
Ik wil ook niet iemand die zich op een presenteerblaadje aanbiedt, dat stoort mij, ik wil geen opdringerig gepush, dat duw ik weg, ik keer mij om, en laat staan.
Wat ik zelf niet wil, ga ik wel gaan doen! Met verlies als gevolg.

Uit angst om gekwetst te worden, schrik om ergens energie in te pompen die achteraf nutteloze energie blijkt te zijn, ms ook wel mijn beetje relatieve vrijheid niet willen opgeven, laat ik soms wel eens alles varen. Geef ik alles op. Ga ik niet meer in contact, date ik niet meer, en kruip ik in mijn eigen schulp. De veilige geborgenheid van het leven als single.

Het loopt niet...
noch bdsm, (ik blijf mezelf confronteren met die ene)
noch pv, (hij mist 'ons' gezin)
mja, wat doet een mens dan?
Omdraaien en weglopen...

Dames, heren, lieve lezers,
ik ga in time-out!!
Ik stop mijn hart in de diepvries, op rust.
Ik stop mijn bdsm-kinky thoughts ook in de diepvries.
Ik maak ff plaats voor andere dingen,
gans het geforceerde gedoe, doet mij geen goed.
Ik wil spontaniteit, ik wil niet zelf de stap zetten, ik wil geen aanleiding geven.

Ik wil te veel...