Gevoelens als eenzaamheid, niet-gewenst, aan de kant gezet, afgewezen, tientallen negatieve gevoelens zochten hun weg in mijn lichaam. Ze vochten zich een weg naar buiten.
Ik hield angstvallig de deur dicht.
Is dit een weerslag van de sessie woensdag? Dat kan ik niet geloven, dat wil ik niet geloven. Woensdag was geenszins negatief. Woensdag was een antwoord aan mijn noden. Met een voldaan en tevreden gevoel kon ik in mijn bed.
Donderdag begon de dag als altijd. Ik ben uit bed gekomen met een tevreden gevoel. Het is pas 's avonds dat alles begon te borrelen.
Op fetlife had ik een verhaal gelezen. Nee, niet gelezen, ik kon het niet lezen. Ik werd overmand door emoties. Ik was 3 paragrafen ver. Een verhaal waar ik niets mee te maken heb, maar ik voelde het verhaal in mijn lijf. De pijn van een ander die bij mij terechtkwam?
Ik heb met DI geskypt. Ook hier werd ik overmand door deels jaloezie. Waarom kan ik hem niet loslaten? Waarom date hij met anderen, terwijl een zekere lust, en niet enkel lust hem naar mij doet komen? Duizenden vragen, waar noch hij noch ik een antwoord op hebben.
Donderdag avond heb ik gesmeekt bijna, aan DI om nog langs te komen. Dit had ik beter niet gedaan. Hij is langs gekomen. Dat omschrijf ik straks in een andere post.
Hij is een eind gebleven, in hij is weer gegaan.
Trachtend mezelf onder controle te houden, ben ik na 1 u naar bed gegaan. Een onrustige nacht, heeft mij deze ochtend nog steeds emotioneel uit bed gehaald. De jongste moest immers naar Stappie. Mijn geduld bewarend, bijtend op mijn tanden, alles verdringend, heb ik mijn kleine meid klaargemaakt. Intussen ben ik gaan sms'en. Steun en aandacht zoekend. Mijn ex (die ik niet in detail verteld heb hoe of wat), V (die me woensdag de sessie gegeven heeft) en K (mijn mentor).
Ik zocht en ik vond.
Een kleine samenvatting,
Ik had mijn ex deze nacht gebeld, gewoon laten wetend dat ik het moeilijk had. Mogelijk had ik hem deze ochtend nodig ivm de jongste. Gelukkig bleek dit niet nodig. Deze ochtend kreeg ik een sms, met de vraag of het wat beter ging met me. "Nee, 't ga niet. Slecht geslapen. Ik heb gezinszorg afgebeld, ik ga sebiet weer me bed in. Ik loop over emotioneel." antwoorde ik hem. "Hoe komt dat nu h? Je niet laten geen e..." toonde hij zich bezorgd. "Weerslag." antwoorde ik hem. "Wat is er gebeurd?" vraagt mijn ex om uitleg. "Dat is het net. Ik had afgesproken met een vriend. Het was super aangenaam. Echt!" Ik snap mezelf helemaal niet. "Wel wat is het probleem dan?" vraagt hij mij. "Ach, ik kan het niet uitleggen." sluit ik af.
Ik kan hem toch niet gaan uitleggen waar ik zelf ff niet uit kom? Hij weet van mijn sub-zijn af. Hij weet dat ik actief aan bdsm doe. Maar hij snapt de drijfveer niet. Hij snapt de emoties niet.
"Ik vrees dat ik wat weerbots heb. Help :-)" laat ik ook V weten. Bewust met een smiley, ik wil geen schrik aanjagen. "Hoezo?" vraagt ook hij om uitleg. Ik doe hem het relaas, het verhaal, het Skype-gesprek. "Beetje opletten met emo verhalen na een sessie. Beleven, in welke situatie dan?" reageert V. Ik heb er geen antwoord op. Ik verzucht. "Daar komt de kat op de koord. DI zal altijd een spook blijven." merkt V op. We hebben het er woensdag over gehad. Ik zat al in emo-moment voor ik berichtte met DI, voor ik hem zag. "Het heeft je mogelijk dieper geduwd." oppert V. "Dat zou best kunnen. Ik had niet mogen afspreken met hem." vermoed ik. "Dat zal idd de klop gegeven hebben." volgens V.
DI heb ik een sms gestuurd. Een sms met excuses: "Sorry. Sorry dat ik zo emotioneel loop. Ik hoop dat ik je geen slecht gevoel gegeven heb." Een sms die mij moeilijk viel: "Ik zou liever een poos totaal geen contact meer hebben met je. Dik tegen mijn zin. Maar ik heb het te moeilijk. Het vlammetje flakkert veel te gemakkelijk op. Ik wil dat vlammetje volledig laten uitdoven. Eens dat gebeurd is, hoop ik dat er een zuiver vriendschappelijk contact kan zijn tussen ons. Ik hoop dat je me kan begrijpen. Ik hoop dat je dit zal respecteren. Liefs x" Een sms, waar hij hopelijk iets mee doet: "Als ge iemand nodig hebt om te babbelen, ga es in contact met K. Via fl. In hem kan je een vriend vinden."
DI, (mijn) stuk graniet, reageert enkel dat hij me nog iets moet terugbezorgen. Ik weet intussen dat onder die reactie veel meer schuilgaat dan hij laat blijken. Ik tracht nog ff te peilen naar zijn gevoel, maar krijg niets meer los.
K mijn mentor. Ook heb ambeteerde ik met sms'en. "Hey. Help :-) Ik heb woensdag gespeeld. ..." ik doe hem mijn relaas. "Heb je na het spel voldoende rust, warmte, genegenheid en babbel gehad?" stelt hij de vraag. "Maar ja! Woensdag staat in het dagboek. Gister, in het bijzijn van DI, kon ik mijn tranen niet inhouden. Ik snap mezelf niet." reageer ik. "Niet tegen vechten. Wat er uit wil komen, moet er uit geraken. Zijn het vooral tranen? Is er een uitgesproken gevoel bij?" tracht hij mij te sussen. "Probeer die gevoelens vrij te laten opborrelen en ze gewoon te observeren zonder meer. Ze mogen er zijn. Ze zijn het gevolg van een fijne ervaring, en zodoende ook als fijn te ervaren. Probeer gewoon naar je gevoelens te kijken en eens te glimlachen..." vervolgt K. De sms alleen al doe me glimlachen.
Eens de jongste de deur uit was heb ik hem gebeld. K had aangegeven dat ik mocht. Een uur zijn we in gesprek geweest. Heel bewust heb ik naar hem gevraagd, hoe het met hem is, hem zijn relaas laten doen. Natuurlijk heb ik een stuk mijn verhaal gedaan. Maar ik wou niet geconfronteerd worden. Ik wou niet voelen.
Onbewust zal woensdag enkele dingen losgemaakt hebben, die donderdag pas ontsproten zijn. Het gemis om DI. De moeilijkheid hem los te laten.
Pijn...
Wat ben ik per momenten toch een klein kind he. Zo om aandacht vragen. Toch ben ik blij dat ik die gekregen heb. Ik koester dit! Het is heerlijk te weten bij wie en waar je terecht kan. Zowel V als K zijn niet enkele virtuele maar ook rl vrienden, die ik volledig vertrouw.
Thx aan beide x
Mijn ex, moet ik ook dankbaar zijn. Ondanks dat hij er niets van snapt, doet hij enige moeite!
En DI... Mijn DI. Heel bewust, om mijn eigen gevoelens tijd en rust te geven, sluit ik het contact af. Onbewust kwetst hij mij. Ongewild laat ik het toe.
Gevoelens kan je niet afdwingen. Om mezelf niet naar hem te gaan opdringen, moet ik me af en toe in zijn plaats gaan stellen.
Wat als iemand gevoelens heeft voor mij, die niet wederzijds blijken te zijn?
Ik ga anders reageren. Ik ga afblokken. Hoe pijnlijk het ook voor de andere partij is. Maar er op ingaan, aandacht geven, voedt die gevoelens alleen maar, en dat is des te pijnlijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten