Hoe is het mogelijk dat hij mij nog steeds weet te raken, zonder er veel moeite voor te moeten doen?
Waarom blijf ik steeds dat sprankje hoop voelen?
Nochtans heb ik hem niet nodig. Niet nodig, omdat... Omdat ik kan praten met anderen, omdat ik sessie kan vragen aan anderen...
Toch blijft er een zwak vlammetje. Het behoeft niet veel olie om aan te wakkeren.
Beetje bij beetje geeft hij mij zijn demonen bloot. Beetje bij beetje geeft hij mij zijn diepste geheimen. Vertrouwt hij mij? Voelt hij dat hij bij mij terecht kan?
Toch voldoe ik hem niet. De hoge lat die hij voor zichzelf heeft gelegd, is mij veel te veraf. Ik voel me te min. Terwijl ik er wel begrip voor kan opbrengen. Ik koester immers ook bepaalde verwachtingen waar niet iedereen kan aan voldoen.
Het vriendschappelijk contact dat er tussen ons is, valt mij zwaar. Hoezeer ik ook zijn luisterend oor wil zijn, sommige onderwerpen snijden door merg en been. Andere onderwerpen beroeren me tot tranen. Nog andere voel ik jaloezie door mijn lijf gieren.
Hij toont zich zo kwetsbaar. Wonden die niet te helen zijn. Gevoelens die niet zomaar weggaan. Zijn openheid zorgt dat ik hem in mijn armen wil nemen, hem troosten, warmte geven, er zijn voor hem. Maar ik weet als ik één verkeerde vraag stel, één verkeerde opmerking maak, één verkeerde handeling, ik hem weer kwijt ben. Dan kruipt hij weer in zijn schelp.
Waarom blijft hij mij raken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten